My Wife Is My Mistress( Filipino Version)

Chapter 8: Ang Pagkalaglag ng Kaniyang Pinagbubuntis

"Congrats, Ms. Jane, two months pregnant ka na," sabi ng ob-gyne ni Jane.
 
Tuwang-tuwa siya nang tuluyan niyang makumpirma na natupad na rin ang hiling ng kaniyang nobyo na mabuntis siya. Agad niyang kinontak ang lalaki at sinabi sa kaniyang kumpirmadong positibo ang mga pagsusuri sa kaniya at magkakaroon na sila ng anak. Dinial at t-in-ext niya ang number ni Jester, pero hindi pa rin sumasagot ang lalaki. Biglang bumalik ang takot niyang magtiis ng halos kalahating taon nang hindi siya makontak ng nobyo noong mga oras na iyon.
 
"Anak, sigurado ka bang pananagutan ni Jester ang pagbubuntis mo?"
 
"Of course, mom. Before he left for the States, he even instructed me to take care of our baby if he's formed."
 
Labis ang pag-aalala ng ina ni Jane sa kaniyang anak dahil ang ginang ang tanging pag-asa niyang makatakas sa hirap nilang naranasan sa buhay, ngunit nabuntis siya ng isang mayaman. Hindi naman sa hindi niya gusto si Jester, ang tanging dahilan niya ay paano kung tuluyang iwan siya ni Jane kapag ikasal sa lalaki? Sa totoo lang, hindi pa handa ang nanay ni Jane sa maaaring mangyari, pero sinabi sa kan'ya ng kaniyang anak na kahit saan siya magpunta, dadalhin pa rin niya ang kaniyang ina.
 
Pagkalipas ng limang buwan, lumaki na ang baby bump ni Jane. Ang kan'yang kasintahan ay hindi pa rin alam ang kan'yang pagbubuntis. Gusto niyang malaman ang sitwasyon ng kan'yang nobyo roon, ngunit wala siyang koneksyon sa pamilya ng lalaki.
 
Isang araw, nakita ni Jane ang larawan ni Jester sa Instagram kasama ang isang babae na umasta na parang business partner niya. May namumuong selos mula kay Jane, habang nararamdaman niya ang kakaibang sweetness ng dalawa sa larawang iyon. Simula noon, hindi na siya pinatulog ng kan'yang pagdududa, kahit sa gabi. Hanggang sa nakaranas siya ng depresyon.
 
"Beshy, what happened to you? You looked pale and anemic," Napansin ni Henry ang kaibigan niya, habang nagre-review ang magkaibigan para sa nalalapit nilang pagsusuri roon sa bahay ni Jane.
 
"Ah... wala lang," sagot ni Jane sa kaniya.
 
Napansin din ni Lila na may kakaiba talaga sa itsura ng buntis kaya tinignan niya iyon mula ulo hanggang paa. Nang tumingin siya sa ibaba, laking gulat niya nang makitang nagsimulang umagos ang dugo sa paa ni Jane. Napuno siya ng pangamba nang makita ito.
 
"Tita, dinudugo po si Jane." Tinawagan ni Lila ang nanay ni Jane.
 
"Huh? Ano?" Ang nanay ni Jane na noon ay nabigla ay hinalungkat ang kan'yang mga damit.
 
Nataranta silang lahat sa harap ng babae. Tumawag si Henry ng ambulansya sa nayon at inihanda ng ina ni Jane ang mga damit ng babae pati na rin ang gamit para sa sanggol bilang paghahanda kung pupunta sila sa ospital. Inalalayan nina Lila at Henry ang kanilang kaibigan na parang manganganak na si Jane.
 
"Ouuuuuch! Ma? ang sakit ng tiyan ko."
 
"Aaaaah," sigaw ng buntis sa hindi maipintang mukha dulot ng sakit na nararamdaman.
 
"Bakit anak? Hindi ka pa due. Limang buwan pa lang ang tiyan mo."
 
"Pero mom, parang isisilang ko na itong baby sa sinapupunan ko, Huhuhu... Malayo pa ba ang ambulansya?" tanong ni Jane sa kanila.
 
Hindi nagtagal, dumating ang ambulansya at dinala ang babae sa ospital kasama ang kan'yang mga kaibigan at ang kan'yang ina. Hindi naman masyadong malayo ang ospital at nakarating agad sila. Dinala ang babae sa delivery room dahil nagreklamo ito na manganganak na siya.
Pagkatapos ng tatlumpung minuto...
 
"Kamusta po ang apo ko doc?" tanong ng ina sa doktor.
 
"I'm sorry ma'am, but... the baby didn't survive because of the lack of a month. He went into early labor because of his mother's severe depression. Ginawa na namin ang lahat, pero hindi namin nailigtas ang inyong apo. I'm sorry for your loss. May I leave you now? Excuse me," pahayag ng doktor.
 
Hindi maipinta ang reaksyon ng ina ni Jane. Iniyakan niya ang kalagayan ng kan'yang apo at ng kan'yang anak na babae. Pagkatapos noon, nahulog na lang siya sa upuan sa sobrang sama ng loob sa nangyari.
 
At 4 p.m., naggising si Jane sa kama dahil sa tunog ng phone niya. Kasabay nito ang pagpasok ng kaniyang mga kaibigan sa kaniyang silid. Sasagutin na sana ng babae ang random call mula sa unknown number nang pigilan siya ni Henry na pindutin ang answer button.
 
"Teka, Jane. Kailangan mong marinig ito."
 
"Ano?"
 
Lumapit ang mga kaibigan niya at hinawakan ang kaniyang kamay, "Wala na ang sanggol. Hindi siya nakaligtas dahil napaaga siyang lumabas sa mundo."
 
"Ha? Anong sabi mo? I can't— My son is alive. I want to see him. You're just lying," humihikbi si Jane habang pinipilit ang sarili na tumayo mula sa kaniyang kinauupuan.
 
Umiyak din ang dalawa niyang kaibigan dahil lubos nilang kinomfort si Jane. Ang babae naman ay hindi mapakali at gustong makita ang katawan ng anak. Bago pa niya nalaman ang totoo, sasadyain na sana niyang sabihin sa kaniyang nobyo na matagumpay niyang naipanganak ang kanilang anak. Sinabi ng doktor na may pagkakataon na mabuhay ang napaagang isinilang na sanggol, ngunit hindi niya napagtanto na ito ay hindi sigurado para sa kaniya dahil sa mga panganib na maaari niyang harapin. Sa katunayan, wala siyang tiwala sa pagpapasa ng masamang balita kay Jester.
 
Matapos ang dalawang araw na pagluluksa, hindi pa rin matanggap ni Jane ang pagkawala ng kaniyang anak. Sa huling araw ng vigil ng kaniyang anak, biglang dumating si Jester, ang kaniyang kasintahan mula sa States. Nabalitaan nito mula kay Henry ang nangyari kay Jane at sa kaniyang anak noong isang araw. Agad na lumipad ang lalaki sa Pilipinas para magluksa sa kaniyang anak.
 
"I'm sorry baby, ngayon ka lang nabisita ni papa. Huwag kang mag-alala habang nandito pa si papa; Babantayan kita hanggang sa mailibing ka."
 
Narinig ni Jane na bumulong ang kaniyang nobyo sa kabaong ng anak. Imbes na magalit siya sa lalaki, nilapitan niya lang ito at kinausap.
 
"Patawarin mo ako, mahal ko. Hindi ko siya naalagaan ng mabuti noong nasa sinapupunan ko siya."
 
"Ayos lang Jane, kasalanan ko. Hayaan na lang natin siya."
 
Yumuko ang lalaki at umiyak sa harap ng kaniyang anak. Inalo ng babae ang sarili sabay tapik sa balikat ng lalaki.
 
Kinabukasan, dinala nila sa libingan ang maliit na kabaong ng bata. Unti-unti na rin nilang tinanggap ang realidad na pareho silang nawalan ng anghel. Sa kabilang banda, ito ang perpektong oras para kausapin ni Jane ang kaniyang minamahal nang masinsinan.
 
"Ano na ba talaga ang status natin ngayon, Jester?"
 
"Okay lang naman tayo Jane, di ba? Sorry kung miss na miss na kita."
 
"Bigla ka na lang sumusulpot kapag hindi kita kailangan, pero kung hihingi ako tungkol sa presensya mo, hindi kita makita. Paano mo ako natiis na hindi sagutin noong nasa States ka pa?"
 
"Sige, dahil na-curious ka sa ugali ko lately, sasabihin ko sayo ang totoo."
 
Iniisip ng babae kung ano ang sasabihin ng kaniyang nobyo. Hula niya, baka aaminin niyang iyon na may ibang girlfriend siya roon, o baka nagsasawa na ang boyfriend niya sa kanilang relasyon.
 
"Wag mong sabihin na tama lahat ng hinala ko?" sabi ni Jane.
 
"Ano iyon, Jane? Nakikita mo ba iyon?"
 
Ipinakita ni Jester sa babae ang isang bagay na hawak niya sa kamay. May nakalagay sa maliit na kahon ang nagpabago sa mood ng babae. Ano kaya iyon?