Selam canlarım. Yeni bölüm için iyi okumalarrr. Oy atmayı unutmayın lütfenn...🍁
🪶🪶🪶
"Geçmişin sırları geleceğin nefesiydi…"
༄༄༄
2 Yıl Önce…
Gözlerime giren güneşin ışıklarıyla uyandığımda yatakta biraz doğruldum. Yatağın yanındaki komidinin üstünde duran telefonumun kilidini açtığımda gözüm daha sabahın yedisi olan saatte takılı kaldı. Normalde bu saatte uyanmazdım ama sanırım dün gece erken yattığım için uyanmıştım.
Telefonu geri bırakıp yüzümü yastığa gömdüğümde biraz daha yattım öylece. Gözlerimi kapatıp dünün hayalini düşünürken birden telefonum çaldı. Başımı yastıktan kaldırıp telefonuma baktım. Arayan annemdi, bu saatte neden aramıştı ki? Hızlıca aramayı yanıtlayıp telefonu kulağıma götürdüm.
"Anne? " Karşıdan annemin nefes alışverişi duyulduğunda kalbimin hızlanmasına engel olamadım.
"Kızım bugün biraz geç geleceğim, siz kahvaltınızı yapın olur mu? " Annemin söyledikleriyle derin bir nefes verdim. Elim kalbimde dururken annemi yanıtladım.
"Tamam anne. "
"Mehir sen iyi misin? " Annemin kaşlarını çatmış bir halde sorusunun yanıtını beklediğini hayal edebiliyordum zihnimde.
"Sen öyle nefes nefese söyleyince korktum sanırım. Ama iyiyim şimdi. " Annemin gülümsediğini hissettim.
"Üzgünüm Mehir seni korkutmak istemedim kızım. Hastanede fazla yorulmuşum, şimdi de yürüyünce öyle oldu sanırım. " Annemin sözlerine gülümsemeye çalıştım.
"Tamam anne, eve gelince görüşürüz. "
"Görüşürüz kızım. " Kulağımdaki telefonu indirip aramayı sonlandırdığımda başımı tekrar yastığa koydum. Hızla atan kalbimi sakinleştirmeye çalışırken telefonu bıraktım.
Annem özel bir hastanede çocuk doktoruydu. Genellikle nöbet tuttuğundan eve geç gelirdi. Onun yerine de işleri ben ve ablam yapardık. Ya da şöyle demek daha doğru, ben yapardım. Çünkü annemin ablam üniversitede olduğu için zamanı çok olmuyordu derslerinden. Derslerinin olmadığı zamanlarda da dışarıda olurdu. Bense evin tek kızıymışım gibi hep evde olur ve her şeyi yapmaya çalışırdım.
Aslında bu durumdan çok da şikayetçi değildim. Ne de olsa bu işleri boşuna yapmıyordum. Hem anneme yardım ediyor hem de bir evde neler yapılması gerektiğini öğreniyordum. Şimdiye kadar birçok şey öğrenmiştim bile; temizlik, yemek, el işleri… Hepsinde de yeterince yetenekliydim.
Babam benim anneme benzediğimi söyler hep. Onun gibi becerikli, onun gibi eli lezzetli ve onun kadar güzel. Ablam onun bu söylediklerine kızsa da o da söyler bazen. Tabi onlardan böyle iltifatlar almak beni de gururlandırır ve işleri yapmayı isteğimi artırırdı.
Babamsa özel bir okulda öğretmenlik yapar. Kendisi özel bir okulda hem biyoloji öğretmeni hem de müdür yardımcısı. Yükü böyle ağır olunca da eve geç gelirdi ama yine de bizimle vakit geçirmekten kaçınmazdı. Her günün akşamı herkes evde toplanınca evde koyu bir sohbet başlardı. Herkes sırayla tüm gün boyunca neler yaptığını anlatır, annemin demlediği çayla beraber gülüp eğlenirdik. Saat iyice geç olduğunda ise herkes odalarına dağılır yeni bir gün için gözlerini kapatırdı.
Bugünse hafta sonu olduğundan ben okula gitmemiştim. Annem de bu haftaki son nöbetini tutmuş geliyordu. Ablam ve babam odalarında uyuyor olmamalılardı. Ve tabiki uyanık olduğum için kahvaltıyı hazırlamak da bana düşüyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Senden Kalanlar Vaveyla (I)
ChickLitİnsan önce doğar, gözlerini açar hayata, sonra gelişir, hayatı öğrenir bu süreçte, hayat onu yıpratır ve en sonunda da öldürür. Bazı insanlar vardır hak ettiği zaman, hak ettiği yerde; ama bazı insanlar da vardır hak etmediği zaman, hak etmedi yerde...
