Senden Kalanlar Vaveyla (I)

ONUNCU BÖLÜM

Selam bebişlerim... ❤️‍🔥
Kitabın üçte biri bitti, danurım sayısalcı olmak bunu gerektirir kdkdkd, darısı diğer bölümlere bakalım. 💋
O zaman iyi okumalar diliyorum ve lütfen bölümü oylamayı unutmayın diyerek gidiyorum. 🍁
Kendinize iyi bakın, sizleri seviyorum... 🌺

🪶🪶🪶

"Kavuşmak da vardı hayatta ayrılmak da. Önemli olan bir olabilmek, sevgiyle yaşayabilmekti… "                                       

                                                    ༄༄༄

Serkan'a olan itirafımdan sonra zaman oldukça hızlı geçmişti. Birlikte gülerek simitlerimizi yemiş, çaylarımızı içmiş çalan zille sınıfa geçmiştik. Sırayla gün boyu işleyeceğimiz bütün dersleri işlemiş, derslerin sonunda teneffülerde sürekli Serkanla gezmiş, sonunda çıkış zili çalmıştı. Ben sıramın üstündeki kitaplarımı ve kalemliğimi çantama koyarken Serkan çoktan eşyalarını toplayıp yanıma gelmişti. Ona küçük bir bakış attığımda bana gülümsedi. Ben tekrar önüme dönüp kalan eşyalarımı da toplamaya devam ettiğimde kısa sürede her şeyi topladım. Çantamı omzuma aldığımda birlikte gitmek için kapıya doğru yöneldik.

"İstersen çantanı alabilirim. " Serkan'ın sorusuna şaşkınlıkla bakarken gülümsedim.

"Teşekkür ederim ama ben taşırım. " Serkan önüne dönüp yürümeye devam ettiğinde ben de yanında ilerledim.

"Ağır değil, değil mi?"

"Yok değil, merak etme. " Koridor boyunca yürümeye devam ettiğimizde hemen okuldan çıktık. Eve doğru yürümeye devam ettiğimizde birden Serkan'ın telefon sesiyle irkildim. O telefonunu cebinden çıkarıp aramayı yanıtladığında yanımda karşısındaki kişiyle konuşmaya başladı.

"Efendim amca? " dedi önce. "Okuldan çıktım, eve gidiyorum. " diye devam etti. "Tamam, hemen geliyorum. İyi ama değil mi? "

Ona kaşlarım çatılı baktığımda telefondaki amcasının sözlerine başını sallayıp telefonu kapattı. Hızlıca bana döndüğünde bir elini ensesine atıp konuşmaya başladı.

"Mehir senden çok özür dilerim ama benim gitmem lazım. "

"Serkan ne özrü, acele bir işin var belli. Ne oldu? " Soruma dolu gözlerle baktı. Belliydi, kötü bir şey olmuştu.

"Annem… İş yerinde kaza getirmiş. Hastanedeymiş şimdi. " Birden kalbimde bir sızı hissettiğimde ellerimi kaldırıp onun ellerini tuttum.

"İyi miymiş peki?"

"Bilmiyorum, ameliyathaneye almışlar sanırım. "

"Tamam, sen git. Hatta dur, bende geleyim. " Onunla gitmek için hazırlanmıştım ki, Serkan elimi sıkıp beni durdurdu.

"Dur, dur. Sen gelme birde, senin o kötü havayı solumanı istemiyorum. Ben sana haber veririm, olur mu? " Onu bir de ben üzmek istemediğimden başımı salladım. O telaşlı halinde bile bana gülerek baktığında bende ona gülümsedim.

"Tamam ama, haber ver. Beni merakta bırakma. "

"Tamam canım. " Serkan'ın güzel sözleriyle kalbim yerinden fırlayacakmış gibi attığında ona arkamı döndüm. Yanından biraz uzaklaştığımda durup ona doğru döndüm.

"Kendine iyi bak. " Elimi kaldırıp ona salladığımda o da bana aynısını yaptı.

"Sende." Tekrar arkamı döndüm ve eve doğru ilerledim. Yüzümdeki aptal sırıtışı yok etmeye çalıştıkça da çok sırıtıyordum.

Yavaş adımlarla eve doğru yürürken birden arkamdan adımı duydum. Birisi adımı sesleniyordu. Korku ve merakla arkamı döndüğümde onu gördüm, Ulaç'ı.