Hazal, yaşadığı bir olay üzerine yıllardır zorla tutulduğu yerden kaçmak zorunda kalır. Hiç beklemediği bir anda karşısına çıkan ve bazı şeylerin karşılığında onu koruyabileceğini söyleyen deniz gözlü adam, Hazal'ın hiç tahmin edemeyeceği biri çıkmı...
Araba caddede ilerlerken upuzun bir gökdelene takıldı gözlerim. Sonra ötekisine. Binalara uzun uzun baktım. Pencerelerine baktım, pencerelerin ardındaki evlerin içini tahmin etmeye çalıştım. Perdenin arkasındakini görmeyi denedim.
Ne çok insan, ne çok farklı yaşam vardı. Az önce gözümün takıldığı gökdelen mesela, içinde kim bilir kaç kişi yaşıyordu? Baktığım her bir apartman, daire; hepsi birbirinden farklı insanları içlerinde saklıyordu.
O insanların hepsi bambaşka hayatlara sahipti. Farklı yaşamları, arkadaşları, aileleri vardı. Ya da belki de onlardan bazıları da benim gibi kimsesiz ve arkadaşsızdı. Ama emin olduğum tek şey varsa, hepsinin hayat denen bu yaşayanların cehenneminde yaşarken bir mücadele içinde olduğuydu. Hepsinin bir sorunu, sıkıntısı vardı.
Bazılarının sıkıntıları küçükken bazılarınınki büyük olabilirdi. Belki bazılarının problemi altından kalkılamayacak ve ezilecek kadar ağırken bazılarınınki bir tüy kadar önemsizdi. Gerçi ben kimim de birinin sıkıntısını önemsiz görüyorum? Kimse kimsenin ne yaşadığını, o kişinin yerine geçmeden anlayamaz. Hissedemez.
Dışarıdan çok önemsiz görünen bir olay bir kişiyi çok ağır etkileyebilirdi. İnsanlar o kişinin tepkisini hemen yargılar, abartılı bulurlardı. Kimsenin düşünmediği şey ise o kişinin neden öyle davrandığıydı. Belki de kişinin daha önce bu konu hakkında deneyimlediği bir şey yüzünden oluşan travması vardı ve bu yüzden kötü hissetmişti. Bilemezdik. Ve insanoğlu bilmediği şeyler hakkında konuşmaya bayılırdı.
Arabanın camından izlediğim insanlara bakmaya devam ettim. Şu anki başıma gelenler, dertlerim benim için hayattaki en önemli şeylerdi. Bazı insanlara kendi problemleri en büyükmüş, diğerlerininki ise çok önemsizmiş gibi gelebilirdi. Ben buna katılmıyordum. Benim yaşadığımdan daha hafif veya daha ağır şeyler yaşayanlar olabilirdi, kimsenin yaşadığı küçük görülmemeliydi. O insanların yerine geçmedikçe çektiği acıların ve hislerinin büyüklüğüne karar vermek kimseye düşmezdi.
Dünya kimsenin etrafında dönmüyordu. Dünya başına yıkılıyor gibi geldiği zaman aslında yıkılmıyordu. Pervasızca dönmeye devam ediyordu. Ne olursa olsun yaşamaya devam etmek gibi.
