Hazal, yaşadığı bir olay üzerine yıllardır zorla tutulduğu yerden kaçmak zorunda kalır. Hiç beklemediği bir anda karşısına çıkan ve bazı şeylerin karşılığında onu koruyabileceğini söyleyen deniz gözlü adam, Hazal'ın hiç tahmin edemeyeceği biri çıkmı...
Funeral March - 2WEI Yol - Suzan Hacigarip Last Goodbye - The Hot Damns, Smokey Jones
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annesinden hiç sevgi görmemiş bir çocuk, sevginin ne olduğunu bilmezdi. Babasına hiç sığınmamış bir çocuk, güvende hissetmenin ne olduğunu bilmezdi.
Ne kötü anımda koşabileceğim ve yanında teselli bulabileceğim bir annem olmuştu ne geceleri korktuğumda yanına gidip rahatlayabileceğim bir babam.
Babam hiç yoktu. Bu yüzden yokluğunu hiç tamamen hissedememiştim. Varlığını hiç tatmadığı bir şeyin yokluğu insana çok ağır gelmezdi.
Ama annem vardı. Annem, gözlerimin önünde öldürülene kadar hep vardı ama buna rağmen yok gibiydi. Annemin hep yanımda var olmasına rağmen aslında hiç olmaması daha acı bir durumdu. Çünkü aynı çatı altında yaşıyorduk. Aynı odalarda soluyorduk, onun kanını taşıyordum ama hiçbir zaman varlığını yanımda hissetmemiştim. Varlığını tattığı ama aslında hissedemediği bir şey insana çok ağır gelirdi.
Sevmemişti beni hiçbir zaman. Varlığımı kabullenmemişti. Beni istemediğini defalarca yüzüme söylemişti. Bu yüzden beni neden doğurduğunu hiçbir zaman anlayamamıştım.
Ama her şeye rağmen küçük bir çocuktum ve annemin beni bir gün seveceğini umut etmiştim hep. Onun gözüne ve en önemlisi de kalbine girmek için yaptığım yemekleri her zaman en iyi şekilde yapmayı denerdim mesela. Sevdiğini düşündüğüm yemekleri yapmayı denerdim çünkü bana hiçbir zaman neyi sevip sevmediğini söylememişti. Yaptığım yemekleri beğenmediği zaman tabağını etrafa saçardı ve toplamam için bana bağırırdı. Yemekleri beğendiği zamanlarsa yüzüme bile bakmazdı, teşekkür etmemesinden bahsetmiyorum bile. Bana bakmayıp konuşmadığı zaman ben yine de mutlu olurdum çünkü annem yemeği beğenmiş olurdu. En azından öyle düşünürdüm.
En yüksek notları alırdım. Ona söylediğim zaman umurunda olmazdı. Beni başından savardı. Notlarımın önemli olmadığını söylerdi, o zamanlar bunu neden dediğini anlamıyordum ama şimdi düşününce benim de ileride onun gibi fahişe olmamı planladığını fark edebiliyordum. Büyümüştüm artık ve neyin ne olduğunun farkındaydım.
Evimize adamlar gelirdi. Çoğu zaman beni kovardı çünkü yatarak para alacağı adamların bir kızı olduğunu öğrenmesini istemezdi. Ben de itaatkarca dışarı çıkar dolaşırdım küçük bedenimle. Küçücüktüm ama gece vakti sokaklarda yürürdüm. Koca köpeklerden ve sarhoş keşlerden kaçtığımı, minik bedenime pis pis bakan adamlardan hızla uzaklaştığımı bu yaşıma rağmen hâlâ hatırlayabiliyordum. İnsan çocuk da olsa doğru ve yanlışı hissedebiliyordu.
