YAKAMOZ

24. BÖLÜM - MAHŞER ANI [1. KİTABIN FİNALİ]

Şarkılar:

Let Me Out - Hidden Citizens, Rånya
The Experiment - Lorne Balfe
No Time To Die - Billie Eilish
Rise Above - Tommee Profitt, Trella

YAKAMOZ 1. KİTABIN FİNAL BÖLÜMÜ

Vaktinde kendimi kurtarmak adına ateşlediğim bir kurşun, tüm hayatımı değiştirmişti. Girdiğim bir ara sokak, hayatımın döşendiği kader yollarının hepsini değiştirmiş ve önüme yepyeni yollar döşemişti.

Tüm bunlar olurken kontrol bende değildi. Şimdi geriye dönüp bakıyorum da, kontrol aslında hiçbir zaman bende olmamıştı. Ben olması için çabalamıştım ama asla başaramamıştım bunu. Yalnızca onun elinde bir oyuncak olmakla kalmıştım.

Yine de bir söz vermiştim kendime. Pes etmeyeceğim demiştim ve pes etmemiştim de. Kader yollarımda ilerlediğim sırada yolumu ve yönümü kaybetsem de pes etmemiştim ben. Aklımda hep bir hedef vardı: Yeraltından çıkmak.

Şimdi geriye dönüp tekrardan baktığımda, her şey ne kadar da manasız geliyor.

İnsan varoluşunu reddedemezdi ve ben bunu en acı şekilde öğrenecektim.

Akışına bırakmamıştım. Boğulmayı göze alarak nehrin karşı tarafına geçmeye başlamıştım, iplerin bana dolanmalarını göze alarak onları çözmeye çalışmıştım.

Artık nehrin karşı tarafında ne olduğunu biliyorum. İplerin oluşturduğu düğümün içinde ne saklıymış onu da.

Öğrendiğim gerçeklerin tüm hayatımı yıkacağını, değil kader yollarımı baştan çizmek; direkt hepsini yok edeceğini bilemedim. Şimdi ben yine yeni bir hayatın eşiğindeyim ama önümde yollar yok. Kaderim artık yollar tarafından yönlendirilmiyor.

Artık koskoca bir karanlıktayım ve nereye gideceğim bana kalmış. Bu sefer kendi yollarımı kendim çizeceğim.

Ben yine pes etmeyeceğim ama onların hepsine ettireceğim.

O gün her şey çok sıradan başlamıştı oysa. Diğer günlerimizden hiçbir farkı yoktu. İçimdeki ne büyüyen ne küçülen o kötü his hala benimleydi ama varlığı benliğimden taşmıyordu. O kadar anormalliğin içindeyken olabilecek kadar normaldi her şey.

Gece Marin beni Sığınak'ın önünde bıraktıktan ve Ramazan Bey'in arabasıyla eve gelmemin ardından direkt uyumuştum. Uyandığımda telefonuma baktım ama Marin'den hiçbir haber yoktu. Bu Çağan Soydan'ın ona verdiği bilgiler ile ilgili amcasıyla birlikte bir şey bulamadıkları anlamına mı geliyordu yoksa buldukları için fazla mı meşgul oldukları anlamına, emin olamadım.

Telefonumu cebime koydum ve odadaki banyoya girip işlerimi gördüm. Aşağıya indiğimde kendime pratik bir kahvaltı hazırlamıştım. Kahvaltımı yediğim sırada içimde gergin bir heyecan vardı çünkü bugün Yaser ile yeniden iletişime geçecektim. Ama saat daha dokuz buçuk olduğu için, ona ulaşmayı ertelemeye karar verdim. Öğlen gibi aramam daha doğru olurdu. Yaser, Devran gibi beni engellememişti; bunun onluk bir şey olmadığını biliyordum. Yine de aramamı büyük ihtimalle açmazdı. Ben her halükarda onun nerede olduğunu Marin aracılığıyla öğrenip yanına gidecektim. Umarım beni dinlerdi. Konuşmamız gereken gerçekten de çok şey vardı.

Kahvaltım bitince değişiklik olsun ve belki de ders çalışma içgüdülerimi körükler diye Marin'in çalışma odasındaki masada ders çalışmaya başladım. Ve gerçekten de ne çalıştığımı anlamaya başlamıştım yeniden. Lakin bir saat yeni dolmuştu ki telefonum çaldığında saçma bir umutla Yaser mi diye düşünüp telefonuma sarıldım. Ama arayanın Marin olduğunu gördüğümde daha da rahatlamıştım.