HİRA - GERÇEK AİLE

6.Bölüm

🍀

Yeni bölüm geldiii. Lütfen vote tuşuna basıp yorum yapın ya, o kadar emek veriyorum. :)

⚡

"Özür dilerim."

Gözlerimi açmasam da kaşlarımı çatmamak için çabaladım. Bu erkek sesi, çok tanıdıktı, kim olduğunu anlamıştım.

Göktürk bey...

"Hira... Bunları yaşadığın için çok üzgünüm." diye fısıldıyordu. "Gelecekleri zaman dedene de çok kızma olur mu? O da bilmezdi böyle olacağını." Kendi kendine konuşuyordu.

"Sana diyorum ama, benim kalbim babama öfke duyuyor. O da böyle olacağını bilmiyordu elbet ama, istemsizce kızıyorum ona." Sesi nasıl da titriyordu.

"Evladımdan ayırmışlar beni..." Saçlarımda hissettiğim el ile kıpırdanmamak için çabaladım. "Kızımdan... Kızım..."

Kızım...

Ahmet Turan'dan bile duymamıştım bu kelimeyi.

"Bunları yaşadığın için özür dilerim, şiddet gördüğün için çok özür dilerim." Hıçkırık sesi miydi o?

Sessiz hıçkırıklar sarmıştı odayı, çektiği acının acısını bile kalbimde hissediyordum.

"Ama sana yemin ederim, bundan sonra hep çok mutlu olacaksın. Bunun için ne gerekiyorsa yapacağım. Ne gerekiyorsa." Saçlarımı okşuyordu. Benim saçlarımı okşuyordu.

"Ne kadar yumuşak saçların var." Sesi titriyorsa da şaşkındı. "Aynı annen gibi." Bağladığım saçlarımdan bir tutamıyla oynuyordu. "Annenin aynısı nasıl olabiliyorsun?"

Diğer elini de yanağımda hissettim. Şimdi de yüzümü okşuyordu. "Kızım..."

Açılan kapının sesini duydum. Yüzümdeki eli çekilse de saçlarımdaki elini çekmedi.

"Göktürk," Leyla hanımın fısıldayan sesini, sonra da kapının kapanma sesini duydum. "Ne yapıyorsun burada?" Adım sesleri yaklaştı ve yatağın kenarında durdu.

"Uyuyan kızımla dertleşiyorum." dedi, kalbim neden bu kadar hızlı atıyordu ki?

"Ne kadar güzel değil mi?" Leyla hanımın sesi hayran bir şekilde geliyordu.

"Annesi gibi." İşveli çıkmıştı adamın sesi. Yanımda cilveleşiyorlar mıydı? Yoksa bana mı öyle geliyordu?

"Annesi..." diye fısıldadı Leyla Hanım, belli ki bunu demesini beklemiyordu. "Annesiyim ben onun, değil mi?"

"İnanması zor ama evet, sen onun annesisin, bende babası." Saçlarımdaki elini tekrardan oynatmaya başladı.

"Göktürk," Göktürk bey devam etmesi için küçük bir ses çıkardı. "Onu nasıl kazanacağımızı bilmiyorum." Göktürk beyin sertçe nefes verdiğini duydum. "Bizi suçlayıp, suçlamadığını bile bilmiyorum."

Onları suçlamıyordum.

"O bizi suçluyor mu bilmem, ama ben hem kendimi, hem babamı suçluyorum." Saçlarımdaki elini yanağıma indirdi ve yine hafifçe okşadı. "Sırf bir holding için, kızımın başının yanması, beni suçlu hissettiriyor, bu da babamı suçlamama neden oluyor."

Başımdaki gölge bir anda gidince, Leyla hanımın, kocasının yanına eğildiğini anladım. "Bu ne senin, ne babanın suçu. O da bilemezdi ki böyle olacağını."