HİRA - GERÇEK AİLE

13.Bölüm

🍀

Arkadaşlar, yeni bölümü dayanamayıp attım. Lütfen, sizde vote tuşuna basın ve satır arası yorum yapın:)

⚡

Yorgun hissediyordum.

Zihnimdeki sesler, beni öylesine yormuştu ki, sanki gerçekten art arda dayak yemiştim.

Bazen, uyumak ve uyanmamak istiyordum.

Sanki tutunduğum umudum da beni terk ediyor, yalnız bırakıyordu.

Herkes gibi...

Tam 10 yıldır bu umuda tutunuyordum. Ne olursa olsun müzik öğretmeni olacak, insanların neler yaşarsa yaşasın, istediklerini elde edebileceğini gösterecektim.

O iğrenç evde bile, bu umudumu sürekli yeşertmiştim. Ama bu evde bunu yapamıyordum.

Galiba o evde tutunduğum tek umuttu, ama bu evde yeni umutlarım oluşmaya başlamıştı.

Ve ben, bundan korkuyordum.

Kalbime yeni umutlar ekip, yine dibe gömülmekten korkuyordum.

Şu an, başımı biyolojik babamın göğsüne yaslamış, sessizce duruyordum. O ise yavaşça saçlarımı okşuyor, sakinleşmem için sessizce bir şeyler mırıldanıyordu.

Göğsü, o kadar rahattı ki: hiç ayrılmak istemiyordum.

Ama yavaşça başımı geriye çektim, ben yukarı bakarken, o aşağı bakmıştı. "İyi misin?" diye sordu sessizce.

"İyiyim," diye her zamanki yalanımı söyledim. Oysa iyi değildim.

İki elini de çekip tekrar yanaklarıma koydu, yavaşça hareket ettirip okşamaya başladı. "Senin için çok endişelendim."

Birisi, benim için endişelenmişti.

Biyolojik babam, benim için endişelenmişti.

Benim için endişelenen bir insana, nasıl cevap verilir bilmiyordum. Bir elimi kaldırdım ve ilk defa sakallı yüzüne koydum, bir şaşkınlık yayılmıştı yüzüne. "İyi olmak istiyorum." dedim sessizce.

Yüzümdeki elinin birini çekti, yüzündeki elimin üzerine koydu. Yavaşça çekti ve dudaklarına götürüp, usulca öptü.

Avuç içimi öpmüştü...

Geri çekti ve göğsüne doğru götürüp, öylece tuttu. "Sevgi her şeyin ilacı derler. Sen, bizim sevgimizle iyi olacaksın."

Sevgi...

Bu hayatta tatmadığım bir diğer duygulardan birisi.

"Hav! Hav!"

Yaklaşan Zillinin sesi tüm her şeyi durdurmuştu, hemen merdiven tarafına baktık. Zilli koşarak yanımıza geliyordu. Biyolojik babam ellerini çektiği an, Zilli tam ayaklarımın üzerinde durmuştu. Dişlerini paçama batırıp, çekiştirmeye başladı.

Beni, bir yere götürmeye çalışıyor gibiydi.

"İyiysen, git." dedi biyolojik babam. Ona baktım ve hafifçe gülümsedim, ben her zaman iyiymiş gibi davranan biriydim. Çünkü yaşadıklarımdan sonra, ancak bu şekilde toparlanabilirdim.

"Toparlandım bile." dedim ve Zilliye dönüp, yan tarafına doğru bir adım attım. Onunla geleceğimi anlamış olmalı ki, geri çekildi ve arkasını dönüp yavaşça koşmaya başladı. Peşinden giderken nereye götürdüğünü merak etmiştim.