**Reklamları siliyorum.**
**Kitaba ön yargısız başlamanızı öneririm.**
.
17 yıl...
Tam 17 yıl, hayatım boşuna zindan olmuştu.
Ölmek ve bu hayattan kurtulmak istediğim çok zaman olmuştu, ama tek bir umutla hayatta kalmıştım.
Belki de, şimdi bu hayat...
Eveeet, yepisyeni bir bölüm geldi. Lütfen vote tuşuna basıp, satır arası yorum yapınız❤️
Bölüm oy sınırı: 250 Bölüm yorum sınırı: 100
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hira Dinçer.
⚡
Herkes odasına dağılırken, babam ve annem ilk olarak İlayda'nın yanına gitmişti. Sonuçta o da gerçek ailesi olmadığını öğrenmişti. Bende normalde pek yapmadığım şeyi yapıp, kapıyı dinlemiştim.
Ne yapayım? Çok merak etmiştim.
Babam ve annem, İlayda'ya gerçek kızları olduğunu, bu evde kendisini yabancı hissetmemesi gerektiğini, benim dahil herkesin onu sevdiğini ve kardeşi, kızı, torunu olarak gördüğünü söylemişti.
Bence doğruydu, pek söylemesem de ya da henüz yakın davranamasam da, o da diğerleri gibi kardeşimdi.
Şimdiyse yatağımda uzanmış, tavana bakıyordum.
Şu geçen zaman diliminde, ne çok şey değişmişti. Gerçek ailem sandığım insancıklar, ailem değildi. Yeni yeni gerçek kardeşlerim çıkmıştı. Turan ailesi topluca hapse girmişti, ablama abla demiştim.
Ve ben, galiba bunu düşünmekten asla vazgeçmeyecektim.
17 yılımı heba etmişlerdi, ama geri kalanı güzel olacaktı.
Ama ne olursa olsun, mutluydum.
Çalan kapıyla başımı o tarafa çevirdim. "Gel!" dedim kalkmadan. Kapı açıldığında, içeriye girene bakmaya çalıştım. Duvarın diğer tarafında olduğu için göremiyordum. Ama iki tane ayak sesi vardı, kapı kapandığında ikisi de buraya doğru yürüdü.
Annem ve babam.
"Kızım." dedi annem, ellerimden destek alarak yatakta doğruldum. Bağdaş kurarken, yanıma yaklaşmalarını bekledim.
"Bir şey mi oldu?" Merakla sormuştum, annem ve babam yanıma gelip yatağın kenarına oturdu.
"Bir şey olmadı." dedi babam, derin bir nefes alıp verdi. "Sadece, kendini kötü hissetmeni istemiyoruz." Elini, elimin üstüne bırakıp sıkıca tuttu. "Sen, bu evin kızısın. Benim, annenin kızısın. Dedelerinin, büyükannelerinin torunusun. Kardeşlerinin canısın."
Gözlerimin dolduğunu hissettim.
Kendimi kötü hissetmemem için, yanıma gelmişlerdi. Dudaklarımı birbirine bastırarak, hafifçe gülümsedim.
Böyle bir durumda, ne denirdi ki?
Babamın elinin üstüne, annemde elini koymuştu. "Sakın kendini kötü hissetme, olur mu?"
