HİRA - GERÇEK AİLE

24.Bölüm

🍀

Sizce ben, dün ölümlerden dönerken, bugün bölüm yetiştirmek için çabalamış mıyımdır? Yani o kadar çabalarken, vote ve yorum yaparsanız çok mutlu olurum💜

Bölüm oy sınırı: 250
Bölüm yorum sınırı: 120
(Tek harf, sayı, boş emoji ya da destek için atılan aynı yorum geçersizdir. Hakiki yorum yapın, aşkolarım)

⚡

Saat 10:23.

Annem ve diğerleri uyanırken, biz çoktan mutfağı toparlamış ve oturma odasına geçmiştik. Büyük bey odaya geçerken, babamla ben oturmuş film izlemeye başlamıştık.

Ve size bir haberim var.

İlk defa filmin sonunu getirebilmiştik.

Babam, biten filmi kapatırken, bende yerimde doğruldum. Her yerim uyuşmuştu, "Göktürk?" Arkadan gelen annemin sesiyle o tarafa döndük.

Annem, bize bakarak gülümsüyordu.

Ay, canım dedikoducu anam.

"Leyla'm," dedi babam. Bir insana Leyla'm demek, bu kadar mı yakışırdı?

Annem yanımıza geldi ve tam karşımızdaki orta sehpanın üzerine oturdu. "Beni uyandır demiştim, çocuklarımı bu günde yolcu etmek istiyordum."

Ya, canım anam diye boşuna demiyorum.

"Çok güzel uyuyordun, kıyamadım." dedi babam.

Ne oluyor?

Ne oluyor bu aşağılık evde ha?!

Bunlar bildiğin karşımda flörtleşiyorlardı.

"Şey, burada aile var." dedim araya girerek, girmezsem net sonu farklı olurdu. İkisi de gülerken, bende gülmüştüm.

"Hım, artık kızımın karnesine bakabilir miyim?" diye sordu imayla, hemen yanında duran karneyi anladı ama katlı olduğu için açmadı.

Benden onay bekliyordu. "Açabilirsin."

Anında açıp incelemeye başladı, gözleri büyüdü. "Oha," dedi sessizce. "96 mı?" Aynı şekilde başını kaldırıp bana baktı.

Gülümsemeden edemedim, "Performans ödevlerimi verebilseydim, daha yüksek olacaktı." dedim, biraz hava atmaktan zarar gelmezdi.

Annem, bakışlarını babama çevirdi. Gözleri dolmuştu, "Gördün mü kızımızı, Göktürk?" diye sordu.

Ay, ağlayacak mıydı?

Niye ki?

Babama baktığında yutkunduğunu gördüm, "Gördüm." dedi sessizce.

Anlamıştım.

Ben, onların yanında ilk karnemi alışımdı.

Onlar, bunu ilk defa görmüşlerdi.

Gözlerim dolduğunda, başımı hafifçe yukarıya kaldırıp gözlerimi kırpıştırdım. Ağlamak istemiyordum, çünkü bugün benim mutlu günümdü.

Annem yerinden kalkıp bana doğru yaklaştı, bende ayağa kalktığımda bana sıkıca sarıldı. Kollarımı sırtında birleştirdim, "Seninle gurur duyuyorum. Aferin benim güzel kızım." dedi.