HİRA - GERÇEK AİLE

1.Bölüm

🍀

Başlangıç tarihinizi buraya bırakabilirsiniz❤️

Yepyeni bir kurguyla karşınızdayım, tabi ki hiç kimsede yok bu kurgu, susun...

Ama bu benim için bir ilk, çok heyecanlıyım aq wkwkkeke

Lütfen, kitabımda başka bir kitap karakterinden, başka bir kitaptan ve dahi hiçbir şeyden bahsetmeyin. Reklamda yapmayın, siliyorum çünkü. ❤️

Neyse, vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

Hadi, iyi okumalar :)

⚡

"Hira! Kaldır kıçını da, kahvaltıyı hazırla!" diyen babam ile açtım gözlerimi, uyku arası kapanmaya yüz tutan gözlerimi etrafımda gezdirdiğimde, daha sabahın erken saatleriydi.

Telefonu elime alıp saate baktım. Sabah saat 07:23'tü. Bu benim için neredeyse bir ilkti, çünkü ben ne olursa olsun, saat 7'de ayağa dikilirdim.

Bugünde içimde tuhaf bir his vardı zaten.

Telefonu kapatıp yorganı üzerimden çektim , ayağa kalktım ve direkt odadan çıktım. Çünkü tuvalete gideyim desem, ona bile bir sürü laf ediyorlardı.

Artık laflarından gına gelmişti.

Hızla aşağı kata indim. Oturma odasından geçerken, babamın televizyon izleyip sigara içtiğini gördüm. Zıkkım iç!

Mutfağa girdim ve bana göre güzel bir sofra hazırladım. Aslında bu duyulsa büyük haber olurdu. 'Ünlü iş adamı Ahmet Turan, evde hizmetçi olarak kızını kullanıyor.'

Çayı da sofraya koydum. "Baba! Sofra hazır!"

Her sabah olduğu gibi, onlardan ayrı yemek yememi isteyecekleri için, babam, annem ve abim mutfağa girerken ben mutfaktan çıktım. "Hira!" Babamın sesiyle arkamı döndüm ve kapının girişinden ona baktım. Tek kaşımı kaldırarak devam etmesini bekledim. "Bugün hastaneye gidiyoruz."

Bu sefer kaşlarımı çattım. Neden gidecektik ki?

Anneme ve abime baktığımda, annem diğer günlere nazaran durgunken, abim otuz iki diş sırıtıyordu.

Bok kokusu alıyordum.

"Neden?"

"Doğduğunda karışmış olma ihtimalin varmış, DNA testi için gideceğiz." dedi umursamaz bir şekilde.

Öylece kalakaldım.

DNA testi için gideceğiz.

Cümle beynimde yankılanıyordu.

"Ciddi misin?" Tek çıkan cümle bu olmuştu. Sanki dilim tutulmuştu.

17 yıl...

Tam 17 yıl, hayatım zindan olmuş olabilirdi.

"Bilmiyorum, olabilir." Eliyle çık işareti yapınca gözlerimi birkaç kez kırpıştırdım. Arkamı döndüm ve oturma odasından geçip, hızla yukarı kata çıktım. Hızlı hızlı odama yürüdüm.

Gözümden bir damla yaş aktı.

O kadar yıl, boşuna eziyet çekmiş olabilir miydim?

Odama geçtim ve yatağıma oturdum. Boşlukta hissediyordum. Tamamen boşlukta.

Koca gençliğimin, boşuna gitmiş olabilme hissi vardı.