de stad van Elfen I

Hoofdstuk 3

Ik voel me heerlijk, ik ben vrij! Ik weet niet hoelang ik in dat muffe huisje gezeten heb maar het voelde als eeuwen.( ik weet dat ik me aan stel en dat het maar een dag was, maar zo voelde het echt.)
Ik ren tot mijn benen moe worden en daarna ga ik over in lopen. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik wakker werd in het huis terwijl ik door het bos loop dat steeds dichter word. Ze hadden gezecht dat ik niks meer van mijn verleden zou weten... dat is ook zo.
Ik weet dat ik Laura heet, maar ik weet voor de rest niks over mezelf, niet eens hoe ik eruitzie. Ik stop en doe mijn ogen dicht om diep na te denken en alles op een rijtje te zetten.
Ik heet Laura.
Oke, dat is een begin, denk ik.
En ik ben een meisje.
Dat weet ik ook zeker. Maar wat nog meer?
Ik ben op een een of andere manier sterk want ik heb de stoelleuning kapot gemaakt en dat kostte me heel weinig moeite.
Ik ga rechtovereind staan, maar het is waar, het is echt waar.
En raar genoeg klinkt het...normaal.
Ik doe mijn ogen open en begin weer door te lopen, op zoek naar een beekje, want ik begin dorst te krijgen. En vind al snel een rustig kabbelend beekje. Ik maak me er geen zorgen over of het misschien vol zit met bacteriën omdat het water vies is, ik drink er gewoon uit tot mijn dorst gelest is.
Tot mijn grote geluk kom ik een paar appelbomen tegen en even later loop ik op mijn gemak verder terwijl ik op een stuk appel zit te kauwen.
Ik moet op een een of andere manier weer in de bewoonde wereld  komen.
Straks loop je nog de verkeerde kant op, Laura!
Ja, ja... ik heb wel een voorgevoel dat ik goed loop dus die onzekerheid kon ik nu wel even vergeten.
Ik loop de hele dag verder, peinzend over mijn verleden en wie ik ben, maar ik kom geen steek verder. Daar ben ik flink teleurgesteld in, maar dat had ik ook wel verwacht.
Het begint te schemeren en de zon gaat langzaam onder, ik ben geestelijk moe, maar lichamelijk niet en dat vind ik raar, maar misschien heb ik wel gewoon een goede conditie, zonder dat ik het weet. Ik blijf gewoon doorlopen. Toen de avond viel en het donker werd kon ik (weer zoiets raars) gewoon zien.
Je lijkt wel een vampier, je bent sterk, je kan in het donker zien... "stil!" Zeg ik hardop tegen mijn eigen gedachten. Ik kan gewoon appels eten en wil geen bloed, tuurlijk was ik geen vampier.
Wat ben je dan wel?
Weet ik veel wat ik wel ben, misschien is dit wel heel normaal...
Ja hoor, maakt dat de kat wijs?
Uit frustratie sla ik met mijn linkerhand hard tegen een laaghangende tak en die vliegt van de boom een paar meter de lucht door. Stomme rot gedachten.
Nou, en bedankt... zeggen mijn gedachten beledigd en ik glimlachte zelfvoldaan.
De rest van de nacht blijf ik dus ook gewoon doorlopen terwijl ik discuseerde met mijn gedachten.