de stad van Elfen I

Hoofdstuk 42

Ik weet niet meer precies hoe we uiteindelijk daaruit zijn gekomen, maar het is ons gelukt.
Mijn vader en ik zijn nu weer in de stad van elfen, waar we ons verhaal met de koningin en Maria hebben gedeeld.
Nu ze weten waar het kasteel is van de Geest, zijn ze gelijk begonnen met het maken van plannen, om het aan te vallen.
Tot mijn grote geluk mag ik mee, als het eenmaal zo ver is, zodat ik mijn moeder kan bevrijden.
Als ze nog leeft...
Het is vandaag een zonnige dag, ergens in april en ik zit samen met Maria op een bank in het park te lezen.
Ze was verschrikkelijk blij om mij weer te zien en was erg nieuwsgierig naar mijn verhaal.
Met mijn vader gaat het ook goed, gelukkig. Hij helpt ook mee in de aanval tegen de Geest...

"Waar denk je aan?" Vraagt Maria, maar ik schud mijn hoofd. "Niks" zeg ik.
Maria mag ook mee, tenminste, ze moet mee.
Ze is onwijs goed in plannen maken en heeft voor een groot deel de plannen van de aanval gemaakt.
" je denkt aan de aanval, is het niet?" Ik knik.
"Het komt wel goed" zegt ze geruststellend maar ik heb de volste vertrouwen in de elfen, dus dat is niet nodig.
De moorden die hier in het begin werden gepleegd, toen ik hier voor het eerst was, zijn ook door hem opgegeven, dus de elfen zijn uit op wraak.
Ik knik weer.
Het kan mij eigenlijk weinig schelen of het ons lukt of niet, als ik mijn moeder maar vind.