de stad van Elfen I

Hoofdstuk 12

Na het eten slenter ik wat rond door het kasteel.
Sommige mensen die ik tegenkom kijken mij verbaasd aan, waarschijnlijk omdat ik geen elf ben, maar ik negeer ze gewoon. Aan het einde van de dag beland ik in de bibliotheek.
Het is een grote ruimte dat net een dolhof is omdat er zó veel kasten kris kras door de ruimte staan.
Ik pak een klein boek van een van de planken en kijk er in.
O... Gelukkig, ik kan wel lezen.
Ik kan dus lezen, maar van de taal die hierin geschreven staat snap ik helemaal niks.
Ik slenter een beetje rond en loop daarna richting de eetzaal, waarnaar ik de weg gelukkig nog weet.
Het is er weer erg druk en ik ga weer aan dezelfde tafel zitten als die ochtend.
Middag eten hebben ze hier trouwens niet...
Alleen de Generaal zit al aan tafel en ik hou mijn mond en zeg alleen maar gedag.
"Hallo, Laura" zijn stem is diep en zwaar en het lijkt helemaal niet op de manier van praten zoals de andere elfen dat doen.
Die man bezorgt mij echt rillingen.
"Hoi" zeg ik en daarna trek ik mijn mond niet meer open.
Gelukkig komen Jarno en Anna al snel aanlopen en ik zucht van opluchting, maar alleen Anna loopt naar deze tafel toe en Jarno haakt af.
"Hey, Laura... Wij gaan de komende tijd niet meer hier zitten, omdat het gister een uitnodiging was mochten we dat wel, maar we horen eigenlijk daar te zitten" zegt ze en ze wijst naar de andere kant van de zaal.
Ik knik teleurgesteld. Anna geeft mij een schouderklopje en loopt weg.
Een schouderklopje, serieus?
En nu zit ik weer alleen met de generaal.
Ik zwijg weer als het graf en de generaal doet dat gelukkig ook.
Na een tijdje komt Ariël aangelopen en kunnen we beginnen met eten.
"Waar is Pablo?" vraag ik.
"Hij moest weg voor een spoedvergadering. Het gaat niet zo heel erg goed tussen de band van ons en de vampiers."
De generaal kijkt even verschrikt op en eet dan weer verder.
"Hoezo dan niet?" vraag ik.
"Er worden de laatste tijd in de stad vreemde moorden gepleegd en de mensen zien dat als rede om de vampiers de schuld te geven."
Het blijft weer even stil.
"En jullie weten nog niet wie al die moorden op zijn geweten hebben?"
Ariël schud haar hoofd.
"Nee, de enige aanwijzing die we hebben, is dat de lichamen allemaal bloedloos zijn."