de stad van Elfen I

Hoofdstuk 18

Ik zucht en laat mij weer terug vallen in de berg met kussens.
Ik weet eindelijk hoe oud ik ben.
Weer een stapje verder!
Ik schrijf mijn leeftijd ook op het blaadje en leg hem op het bureau, daarna ga ik verder lezen. Tenminste, dat probeer ik, maar ik kan mijn hoofd er niet bij houden.
Uitendelijk ga ik maar slapen.
De volgende dag wordt ik later wakker dan gewoonlijk en rek ik mij langzaam uit.
Ik sta op, kleed mij aan en doe wat ik eigenlijk altijd al doe, lezen, wat praten met anderen uit het kasteel en dan weer lezen.
Tijdens het praten met een van de gasten uit het kasteel, merk ik dat in de omliggende dorpen ook vreemde moorden zijn geweest.
Ik vraag mij af of ik hen ook zou kunnen hebben geholpen als ik er bij was geweest.
Omdat het lezen mij gaat vervelen, heb ik aan Ariël gevraagd of het goed was als ik in de stad zelf zou gaan kijken. Ze vond het goed, maar ik mag niet vertellen over mijn "gave" zoals zij het noemt en ik moet tegen iedereen die er naar vraagt zeggen dat ik hier te gast ben.
Een paar dagen later ga ik naar de stad. Ik doe een cape om, omdat ik niet opgemerkt wil worden en vertrek na het ontbijd naar de stad.
De hele dag strompel ik daar een beetje rond.
Gelukkig kijken mensen mij niet zo raar aan als de eerste keer dat ik hier was en ik begin mij erg op mijn gemak te voelen hier.
De straten zijn smal en gezellig, er zijn veel kleine winkeltjes en alle mensen die er rond lopen zijn allemaal druk bezig met alledaagse dingen.
Ik loop wat rond in de straten, eet wat in restaurantjes van het geld dat ik van Ariël heb gekregen aan het begin van de ochtend en ik bezoek letterlijk elk winkeltje dat ik tegenkom.
Aan het einde van de dag ben ik moe en loop ik terug naar het kasteel.
Daar duik ik gelijk mijn bed in.
De dagen erna breng ik ook veel door in de stad en ik begin er echt van te houden.