de stad van Elfen I

Hoofdstuk 39

Mijn vader kijkt langzaam op en glimlacht bijna onmerkbaar naar mij.
Hij heeft het waarschijnlijk door, maar de geest lijkt het allemaal te geloven.
Als hij genoeg schijnt te weten zegt hij tegen Alexandra "sluit haar weer op, samen met die elf... Kunnen ze samen wegkwijnen..." en met die woorden loopt hij weg, met een wapperende mantel.
Ik laat mij meevoeren naar beneden en wordt samen met mijn zwaargewonde vader letterlijk de cel ingegooid.
Als Alexandra weg is richt ik mij gelijk op mijn vader.
Hij is er erger aan toe dan ik gedacht had.
Ik maak zijn wonden schoon met water en leg hem neer op de baal stro die er ligt.
Hij lijkt wel weer bewusteloos te zijn, maar als ik mij om wil draaien gaat hij ineens overeind zitten.
Hoe krijgt hij dat nou weer voor elkaar?
"Hoe kom je hier?" vraagt hij gelijk.
Zijn stem is nog steeds rauw en klinkt bezorgt.
"Ontvoerd, soort van... Jij? Heb je al die tijd hier gezeten?"
"Ik ben ontvoerd, soort van" zegt hij met een grijns. "En ja, ik zit hier al de hele tijd...
Je moeder is hier ook... Toch?"
Ik knik.
"Volgens mij is ze in een van de cellen boven, aan het einde van de gang...
Als we haar daar uit kunnen krijgen... Met jou krachten..."
"Wat wilde de geest eigenlijk met die info?" viel ik hem in de rede.
"Dat lijkt me wel duidelijk, toch? Hij wil de stad aanvallen, maar met jouw informatie zal dat niet echt lukken" zei hij en hij glimlachte trots.

Het werd stil en we gingen slapen. Het werd een gebroken nacht, wat vooral veroorzaakt werd doordat ik sliep op een stenen, vochtige vloer en omdat ik mij zorgen maakte.
De volgende dag werd ik als eerste wakker en ik maakte mijn vader gelijk ook wakker.
Ik had het element vuur nog niet goed onder controle, maar goed genoeg om de ijzeren tralies misschien te laten smelten.
"Ik zit hier al langer... Om het halfuur loopt er een bewaker langs. Hij kijkt niet echt in de cellen, maar het is wel nodig om daar rekening mee te houden.
Bovenaan de trap staan twee bewakers en in de gang daarna, waar je moeder waarschijnlijk zit, staan er ook twee... Verder ben ik nooit geweest." Vertelt mijn vader. "Dat gaat wel lukken... Zullen we dan maar?"
We wachten tot de bewaker langs is geweest en dan begin ik.
Voor mijn gevoel gaat het veel te langzaam. De tralies zijn van te dik staal.
De bewaker kan elk moment weer komen.