de stad van Elfen I

Hoofdstuk 27

Vanaf deze dag rij ik van dorp naar dorp. Ik kom al dichter bij de stad van de Nacht en bij de bergen.
Het is ook fijn om weer eens met iemand te kunnen praten.
Na 8 dagen ben ik bij de stad. Als ik de stad binnen rij zie ik meteen waarom ze hem de stad van de nacht noemen.
Het is er nog donkerder dan de dorpen er omheen. Alles is van het donkerste hout en steen gemaakt. De huizen zijn erg smal, maar hoog. Door die hoogte kan het zonlicht op geen enkele manier de straten inkomen.
Als je door de straten loopt is het net alsof het nacht is, terwijl het gewoon volop dag is.
Het is heel erg druk in de straten.
Er zijn alleen maar vampiers, wat je kan zien aan hun abnormaal mooie gezichten, witte lichamen en hun rode of zwarte ogen, voorderest lijken ze gewoon op mensen, ze hebben ook geen capes om hier of donkere klesing, zoals in de sprookjes.
Door de donkere straten hoeven ze niet bang te zijn voor het zonlicht en kunnen ze dus gaan en staan waar ze willen.
Ik zoek een herberg waar nog plek is en loop daarna door de stad. Ik moet toegeven dat ik nooit had gedacht dat vampiers zo vriendelijk konden zijn...
Ik bezoek winkeltjes en koop een uitgebreide kaart van de bergen waar mijn tante woont en waarschijnlijk ook mijn moeder.
Het is ongeveer een week reizen vanaf hier en ik kan niet wachten tot ik mijn tante zie. Ik kan mij alleen nog haar gezicht herrineren en ik heb haar ook maar één keer gezien, toen ik 1 was.
De volgende ochtend vertrek ik weer uit de stad van de Nacht en rij ik de gehele week door de bergen.
Ik volg een route die veel handelaren vroeger gebruikten, maar nu niet meer omdat er bijna niemand meer woont in de bergen.
Ik kom dan ook vaak spooksteden tegen, die er verlaten en treurig bij staan.
Na een precies een week rij ik het pad af, naar een klein huisje dat tussen een paar rotsen in is gebouwd.
Ik weet zeker dat daar mijn tante woont.