de stad van Elfen I

Hoofdstuk 37

Aan het einde van de gang is een kleine trap die naar boven lijdt, waarna we in een gang komen met allemaal dikke deuren.
We lopen naar de eerste en hij opend hem.
Ik stap behoedzaam naar binnen en als ik eenmaal binnen ben heb ik daar meteen spijt van, Alexandra staat aan de andere kant van de kamer en kijkt mij hooghartig aan.
Ze maakt een soort snuifend geluid en kijkt de andere kant op.
In de kamer is ook nog een man.
Het is een elf, dat zie ik meteen aan zijn oren, maar zijn huid is grauw en zit vol wonden en zijn blonde haar zit vol modder. Hij zit op een stoel vastgebonden en lijkt bewusteloos.
Ik heb gelijk medelijden met hem.
"Zo..." begint de geest.
"Laura, dit is Alexandra, Alexandra dit is Laura."
Alexandra blijft de nadere kant uitkijken.
"En dit is Arthur." Arthur? De geest geeft een harde schop tegen de man zijn enkel en de man schud met zijn hoofd.
Hij kijkt op, recht in mijn ogen.
In tegenstelling tot de meeste elfen lijken zijn donkergroene ogen vriendelijk te staan.
Hij heeft een groot litteken van zijn rechteroog naar zijn linkermondhoek en ik ril weer. Het ziet er misselijkmakend uit.
"Dus, vertel mij alles wat je weet over de andere elfen."
Ik staar dof voor mij uit. Arthur... Arthur... Mijn vader heet ook zo... Is deze man voor mij misschien...?
"Laura?"
Het klinkt als een zacht gefluister, maar is alsnog duidelijk te horen.
De eens zo mooie stem van de elf klinkt nu rasperig en dof.
Ik weet het zeker...
"P...Papa?" hij knikt langzaam, maar dan vertrekt zijn gezicht van de pijn en stopt hij daar weer mee.
"Kop dicht, stom stuk ingedierte." sist Alexandra naar mijn vader en hij krimpt pijnlijk weer in elkaar.
"Vertel mij alles over die elfen... Nu!" schreeuwd de geest.
"Denk je nou echt dat ik dat ga doen?" zeg ik spottend zonder mijn blik af te wenden van mijn vader.
Ik ben woedend, nee, ziedend.
Ik zal hem hoe dan ook betaald zetten voor wat hij met vader heeft gedaan.