de stad van Elfen I

Hoofdstuk 23

Ik knik.
Ik wil niet dat er iemand mee gaat, want ik weet dat de vampiers veel minder gastvrij zijn dan de elfen.
Ik licht Pablo en Ariël in, ze reageren teleurgesteld, maar begrijpen het.
Ik krijg van hen een paard te leen en de andere nodige middelen om snel te kunnen reizen en we spreken af dat ik over een week vertrek.
De week verloopt langzaam, te langzaam naar mijn gevoel.
Het is niet dat ik hier weg wíl, maar mijn gevoel zegt dat ik hier zo snel mogelijk weg móet.
De week loopt eindelijk ten einde.
Zoals afgesproken sta ik nog voor zons opgang bij de stallen, waar Maria mij opwacht.
Ik heb de vorige avond al afscheid genomen van de anderen en ik vond het erg moeilijk, vooral het afscheid van Anna...
Ik schud mijn hoofd en trek de kraag van mijn zwarte cape hoger op.
Het is begin winter en er steekt een gure wint op.
Maria komt niet veel later aanlopen met een man achter haar aan, waarschijnlijk een van de stalknechten.
Hij knikt naar mij en loopt naar een van de paarden en zadelt hem op.
"Ben je er klaar voor?" vraagt Maria.
Ik knik en kijk voor mij uit.
We wachten tot de stalknecht klaar is en niet veel later krijg ik van Maria ook een tas overhandigd met eten, en een paar wapens.
Dan is het tijd om te vertrekken.
We omhelsen elkaar en ik ga een beetje onproffesioneel op het paard zitten. Het is een prachtig zwart paard met de naam Shadow.
Ik sta net op het punt om te vertrekken als Maria mij tegenhoud.
"Wacht! Ik heb nog wat voor je."
Ze haalt een ketting uit haar zak. Mijn ketting, met daarin de foto's van mijn ouders.
"Deze was je vergeten in de ziekenzaal een week geleden." legt ze uit.
Ik kijk haar dankbaar aan en doe hem om mijn hals.
"Tot ziens." zeg ik.
Ik ben vastbesloten om terug te keren zodra ik mijn moeder en tante heb gevonden.
"Tot ziens" fluisterd Maria nauwlijks hoorbaar en dan rij ik weg.