REFLECTION |COMPLETED|✓

CHAPTER 32

    "YOUNG LADY! THANK GOODNESS YOU'RE finally awake!" Iyan ang salitang agad na bumungad sa 'kin nang magising ako.

"Y-Young lady?" Binalingan ko ang nag salita. Sumalubong sa 'kin ang naluluhang si Merilla. Nilibot ko ang paningin at doon ko lang napansin na nasa isang pamilyar na silid ako.

"Is she—Rynaira! You're finally awake!" Napa lingon ako sa may pinto nang marinig ko ang boses ni Delfin.

Agad syang nag lakad papunta sa 'kin at sinuri ako.

"Sister. You need to tell me the truth. You don't need to be afraid okay? Tell me. Who did this? Who kidnapped you?" Seryosong tanong nya habang mariin na naka tingin sa 'kin. Gustuhin ko mang mag iwas ng tingin pero baka kung anong maisip nya.

"I-I..." Napa lunok ako dahil sa tindi ng titig nya sa 'kin at hindi ko rin alam kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang totoo.

"Rynaira, you don't need to be afraid anymore. So tell me. What did he do?" Napa kagat labi ako at napa iwas ng tingin.

"I-I don't know." Mahinang saad ko. "I-I can't remember anything." Dagdag ko pa. Mahinang napa pitlag ako nang marinig ko ang kanyang malutong na pag mumura.

"I really don't remember anything." Saad ko at tinignan sya ng diretso sa mata. Narinig ko naman ang kanyang malalim na pag buntong hininga.

"I think you need to rest first. I'll call a physician to check you." Saad nya. Ramdam ko pa rin ang kanyang galit nang maka alis sya sa kwarto ko.

"Young lady. Did they hurted you? Do they starved you? Young lady, we're really worried when we found out that you have been kidnapped. Young lady I deserve death!" Napa irap ako nang makita kong lumuhod si Merilla. Ayoko mang aminin pero na-miss ko 'tong gagang ito.

"Merilla, tumayo ka nga. Mas pinapa-sakit mo ang ulo ko." Naka ngiwing saad ko. Mabilis pa sa alas kwatrong tumayo sya.

"Y-Young lady. Ayos lang po ba talaga kayo? N-Narinig ko po kasi na natagpuan kayo ni Young master sa isang abandonadong carriage. Wala po ba kayong maalala?" Napa kunot ang noo ko dajil sa sinabi nya. Abandonadong carriage?

Napa iwas naman ako ng tingin sa kanya nang tignan nya ako na para bang sini-siyasat nya kung talagang may naaalala ako.

Gustuhin ko mang mag sabi sa kanila ng totoo pero segu-segundo kong naaalala ang bilin nya sa 'kin.

    "TEKA, PANO NGA PALA pag nag tanong sila tungkol sa 'yo?" Tanong ko. Naramdaman ko naman ang kanyang mahinang pag galaw at inayos nya ang pag kakaunan ko sa braso nya.

"Well, they can't trace my whereabouts. Beside our manor is well secured. And only a few people saw my face." Paliwanag nya. Para namang musika sa pandinig ko ang sinabi nyang 'our'. Shet! Hanggang ngayon ay hindi pa rin talaga ako maka paniwala na asawa ko na sya!

"Eh pano ko nga sasagutin ang mga tanong nila? Tyaka sigurado talaga akong magi-gisa nila ko. Baka nga maka tanggap pa ko ng kaltok kay Delfin kapag nalaman nyang nagpakasal—pinakasalan ako ng dumukot sa 'kin." Ani ko. Itinama ko rin ang 'nagpakasal' sa 'pinakasalan' dahil ni-hindi ko nga ako no'n aware na nag 'I do' na pala ako.

"Are you ashamed of me?" Napa awang ang bibig ko dahil sa narinig.

"What—"

"I get it. You don't want them I know about our marriage because you're ashamed of me." Napa iling nalang ako dahil hindi ko rin akalain na may ganitong side pala sya. Sad boy pala ang asawa ko.

"Demtri. Hindi 'yan ang ibig kong sabihin—"

"What a pity. Kinakahiya ako ng asawa ko." Ramdam ko ang pag tatampo sa tono ng pananalita nya. Napa upo ako mula sa pag kakahiga at napa singhap ako ng makita ko syang naka nguso. Pinaningkitan ko sya ng tingin.