Unexpected love - Connor Ball

Introducing James.

"JONGENS? MET 10 MINUTEN MOETEN JULLIE OP!!" Schreeuwt onze manager, Joe, de kleedkamer in. Hij sluit de deur weer. We hijsen ons in de kleding die we toegewezen kregen door de stylistes, en hangen dan nog even op de sofa. Onze laatste show in Brazilië. Morgen reizen we af naar Nederland...

Mijn gedachten dwalen af...

Ik schrik op als Connor me een klap geeft omdat we op moeten... Hij begint keihard te lachen en trekt me omhoog. De muziek start, we gaan op en zingen: Last Night. Woow... al die fans. Ik had hier nooit gestaan zonder... Sky. Sky Bleu... Ze drong me aan voor haar te zingen.

Ik speel mijn gitaar als een soort gewoonte inmiddels, ik heb dit nummer zo vaak gespeeld... Het blijft leuk.

Ik heb tijdens het spelen een flashback.

* flashback *

"James... ik... ik weet niet hoe ik je dit moet vertellen..." Het is Sky. Ik zit naast haar op haar bed. Ik moest blijven slapen. Ze kijkt me aan met tranen in haar ogen waardoor ik bang word. "Wat is er boo?" "Ik... ik, ga terug naar Nederland... Voor papa's werk... Papa is overgeplaatst... de reden dat er overal bewaking staat de rest van de week, is omdat ik gezegd heb weg te lopen als hij me bij jou weghaalt, ik wil niet gaan James..." ze barst in tranen uit. "Ik weet het. Maar Sky, ik ben niet boos oké?"

*einde flashback*

Het verbaasd me dat ik nog aan het spelen ben. Ik spring een paar keer heen en weer over het podium. Bradley kijkt me argwanend aan. Ik gebaar hem dat het oké is, niks aan de hand.
Ik stop met spelen, het nummer is afgelopen. "Heeey guys!!! How ya doin'?" Luid gegil vanuit het publiek. "I guess you're fine. You're all looking so gorgeous tonight!" Roep ik dan.

Allemaal spandoeken en tekeningen worden omhoog gehouden. Brad begint te praten. "Hello Brasil!" Hij begint te lachen als iedereen luidkeels begint te schreeuwen. "Oh my... WE LOVE YOU GUYS SO MUCHHH!" roept hij. Er staat een meisje, in het publiek. Ze schreeuwt de hele tijd mijn naam vanaf de voorste rij. Ik loop naar voren. Het meisje kijkt nietsvermoedend naar Brad die weer even een verhaal houd. De meisjes om haar hen beginnen te giegelen. Ik leg mijn vinger tegen mijn lippen. Ik hoor Tristan lachen. Ik kan vanaf de rand van het podium zien dat ze een shirt draagt met mijn naam erop, een foto van mij en heeeel veel hartjes. Ik moet erom lachen. Als ze weer naar me kijkt kijk ik het publiek in. Haar vriendinnen beginnen weeer te lachen. Ik leg weer mijn vinger tegen mijn lippen. Ik doe mijn gitaar af en leg het op het podium naast me.

Ze kijkt naar Connor, die begint: "Hollaaaa Brasil, tonight is amazing so far!!" Weer allemaal gegil, trouwe fans. Ik spring van het podium, geef het meisje een kus op haar wang en spring het podium weer op. Ik zie velen jaloers kijken, maar zij, zij viel me gewoon op. Ze begint te gillen als een gek en springt blij op en neer. Ik begin te lachen en pak mijn gitaar weer op. Ik knipoog nog een keer naar haar. Weer iemand blij gemaakt, maar wanneer maakt iemand mij blijer, die iemand moet Sky zijn. Ik mis haar. Ik wil haar graag weer zien. Aan 1 kant benik boos dat ze nooit opnam of terugbelde. Aan de andere kant, ik weet dat ze het er moeilijk mee had en ze had er vast een goede reden voor.

Volgende week zijn we in Nederland en hoop ik haar te lijf te lopen. Niemand weet over Sky... Connor, Brad, Tris, allemaal niet. Alleen mijn ouders maar die denken dat ik er over heen ben gekomen, mooi niet dus hé...

"Here is Can we dance!!" Ik schrik meteen op en begin te spelen. Mijn maag draait constant om bij de gedachte aan Sky. We moesten vroeger altijd lachen als de lucht blauw was. Sky Bleu... dat waren de mooiste tijden van mijn leven. Tuurlijk, de band, de fans en iedereen daar omheen zijn geweldig, maar ik kan er niet volop van genieten. Sky heeft een leegte in mijn hart gecreëerd en niks kan die leegte opvullen.

Meteen spelen we wild heart. Ik probeer mijn gedachten over Sky altijd af te leiden door de fans. Vaak lukt het wel, maar nu we naar Nederland gaan, zijn de gedachten en flashbacks naar de tijden met Sky sterker dan ooit.

We hebben ooit ook het nummer dat ik voor Sky zong gecoverd, en die willen ze vanavond zingen. Ik kijk er tegenop, maar zodra ik zeg dat ik dat niet kan, moet ik ze alles vertellen...

"Wooow!! Brasil you are amazing! Awesomee!!" Luid gegil wat me doet lachen. Connor rent naar me toe. "Wat is er nou man? Je bent er met je kop niet bij. Ik kan je niet helpen als je me niet verteld wat er is." "Ik vertel het je na de show..." bijt ik hem toe. "Je hoeft niet zo geërgerd te reageren ik zie alleen dat er iets met je is en dat is niet goed, ik eil alleen helpen." "Sorry Con... T ligt nogal gevoelig. Dat was niet mijn bedoeling." "Ah geeft niet man. Ik wist niet dat het je zo gevoelig ligt." "Bedankt..." hij geeft me lachend een knuffel en kijkt het publiek weer in. De meeste kijken verbaasd. "WHO WANTS SOME MORE!" Allemaal gegil. Tris begint keihard te lachen. "James. Heeft het te maken met het nummer dat we zo gaan zingen?" Ik lach. "Ja. Maar ik leg het je straks allemaal uit. Op 1 voorwaarde..." hij kijkt afwachtend. "Vertel het niet, aan de rest..." "deal mate..." Connor loopt weer naar de ander kant van het podium en kijkt nog 1 keer mijn kant op. Ik knik. Het is tijd voor het nummer. Bang voor alle flashbacks die komen gaan. Bang voor de herinneringen die dit nummer met zich mee brengt. Stap ik een stuk achteruit. Minder in zicht.

Let her go.... ik heb dat nummer nooit meer geluisterd sinds ik het opgegeven heb met Sky. Een paar dagen na de cover. Ik heb het de jongens nooit verteld maar dat word nu misschien toch tijd... Ik heb het Connor nu beloofd en als ik het hem verteld heb zal ik hem vragen wat hij vind.

Ik begin met spelen en de eertse herinneringen komen terug. Mooie herinneringen. Met Sky heb ik geen slechte herinneringen, alleen toen ze verhuisd was en niet opnam. En na al die jaren weet ik daar de reden nog niet van...

*Flashback*

Met opgetrokken knieën zit ik op mijn kamer, in de hoek... Ik pak mijn telefoon en twijfel. Ze neemt toch niet op. Maar niet gegooid is altijd mis... Ik besluit te bellen. De telefoon gaat 3 keer over en dan krijg ik de voicemail. Ze heeft me weggedrukt. Maar waarom? Ik dacht dat we beste vrienden voor het leven waren. De nachten dat ik bij haar bleef, de bios, nam ze onbewust afscheid? Ik wil er niet aan denken. Is er iets met haar gebeurd?

Dit zijn alleen de nare herinneringen....

"James, lieverd... je moet toch echt wat eten... heb je al wat van Sky gehoord?" "Nee en mam ik heb geen honger. Ik kom vanavond wel wat te eten halen." Ik ben chagrijnig omdat ik niet weet wat dit allemaal betekent. Heb ik iets verkeerd gedaan? "Oké. En het spijt me, vanwege Sky..." mijn moeder sluit de deur. "Waarom moet dit alles?" Fluister ik mezelf toe. "Is het mijn schuld? Heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan? Ik heb alles verkloot..." ik geef mezelf altijd de schuld. "James. Eikel..." fluister ik dan. Ik verberg mijn hoofd in mijn armen. Ik mis haar.

*einde flashback*

Ik realiseer me dat ik plots gestopt ben met spelen en niet heb ingezet. De band stopt ook en kijken me aan. "James, alles oké?" Vraagt Brad. Ik hoor het niet. Alles vervaagd en valt weg. Uiteindelijk is alles zwart.

______________________________________

◇heeyheey allemaal. Introducing James zoals beloofd :)◇

☆ kleine uitdaging, als ik vanavond 3 votes heb op dit verhaaldeel, krijgen jullie een kadootje =) Dan zet ik vanavond nog Chapter 1 online! Succes!! ☆