Unexpected love - Connor Ball

Chapter 16

p.o.v. Sky.

We zoeken al uren. Mijn vader in de auto, James en Tristan in de auto en ik en Brad lopend. Hij is gerend. Zijn geld en telefoon hebben ik en Brad meegenomen. Ik wist niet dat het hem zo zou raken... Ik ben bang... bang dat hij straks in de goot ligt ergens. Hij kan nooit ver zijn. Alhoewel zeg nooit nooit. Misschien heeft hij gelift of heeft hij Joe gebeld. HOE KON IK DAAR NIET EERDER AAN DENKEN! Misschien is hij bij Joe. "Brad, bestaat er een kans dat hij naar Joe is gegaan?" Vraag ik voorzichtig. Zijn ogen springen open. "JA! Tuurlijk! Ik bel Joe." Hij pakt meteen zijn telefoon. Hij begint te bellen. Voor er opgenomen word zegt hij nog: "En anders zal hij zeker helpen met zoeken." Ik knik. Mijn hart schreeuwt om Connor en we hebben de barbecue verwisseld voor een boterham onderweg. Ja, Léon heeft snel brood gehaald nadat hij het erf had schoongespoten.

"Ja hé, Joe... Uhm... Luister... Connor is hem gesmeerd en we zoeken al uren. Hij is nergens te vinden... Zit hij misschien bij jou?"Vraagt Brad. "Nee, wat... Bradley. Dit vertel je me nu pas?" "Eh... nou sorry hoor. Ik had het je ook niet kunnen vertellen. Het enige waar wij nu aan denken is dat Connor de weg hier in Nederland niet weet en dat hij vannacht waarschijnlijk ergens in de goot ligt." "Ik zet alle security in om te zoeken. Houden jullie me op de hoogte?" "Ja tuurlijk. We zijn in drieën gesplitst." "Oké." Opgehangen. "Hij is daar niet. Joe zet alle security in om te zoeken." "Oké." Mijn telefoon trilt. "James! Is er nieuws? Hebben jullie hem gevonden?" "Nee. Nee maar wel iemand die hem gezien heeft. In Amstelveen." "Wat?! Dat ligt hier dik 19 km vandaan!" "Ja weet ik... hij is met een meisje en haar moeder meegelopen, uit een hondenpark. Hij was compleet buiten adem dus hij heeft het hele stuk gerend. Hij heeft zichzelf weer eens lopen opfokken. We zijn onderweg, komen jullie zo ook deze kant op? Ik stuur je zo de juiste straat." "Ja, ik bel Léon, die zou hier in de buurt met de auto rond aan het rijden zijn. We zijn onderweg." Ik hang op. "Connor is gezien in een hondenpark in Amstelveen, ze zijn onderweg, de jongen herinnerde zich in welke straat het meisje woont. Waarschijnlijk is hij gewoon gevonden!" Roep ik blij.

Ik bel Léon. Bradley kijkt me lachend aan. "Sky! Is hij terecht?!" "Nee, Ja... Ongeveer, kom ons ophalen bij de kruising 2 straten van de Melkweg." "Ik ben onderweg schat, blijf waar je bent, ik ben vlakbij." En hij hangt op. Bradley pakt zijn telefoon.

B: Zoek verder in Amstelveen, hij is daar gezien!

J(oe) : Oké, bedankt Brad! Gaan we doen!

Hij stopt zijn telefoon weg en daar komt Léon al met 130 km/u aan scheuren. Pal op de rem. Ik stap met Bradley achterin. "Hou je vast, dit gaat een wilde rit worden." Zegt Léon. Dit voelt als in een film... Een enge film. Zo voel je je dus even hoe die personages zich voelen in zo'n scene. Geen fijn gevoel, geloof me...

"welke straat moeten we precies hebben?" vraagt Léon als hij keihard opgetrokken heeft. Ik open de sms van James. "De Morgenstond." "Ohhh... minuutje dan zijn we er." Lacht Léon als hij nog verder het gaspedaal indrukt.

Als Léon tempo terugneemt zie ik de auto van James staan. Tristan en James zitten er nog in. Ze hebben op ons gewacht. Ik stap uit en Brad aan de andere kant ook. "Léon, zou jij verder door Amstelveen willen rijden? Voor het geval dat?" Hij knikt lachend. "Tuurlijk, je belt me hé?" Ik knik. Hij lacht naar me en start de auto weer en hij trekt weer als een gek op en zoekt verder.

James en Tristan stappen ook uit. "In een van deze huizen zit hij als het goed is. De jongen zei dat het huisnummer in de 10 zat. Dus dat maakt het een stuk makkelijker. 9 huizen. Allemaal 2 en de laatste doen we met zijn allen." Zegt hij als een soort geheim agent. Leuk als hij zo serieus is. Ik bel aan bij nummer 13, Bradley bij nummer 14, James nummer 12 en Tristan nummer 11. We hebben besloten huisnummer 10 als laatste te doen. Waarom? Geen idee. De jongen wist namelijk zeker dat ze niet op 19 woonde, daar woont zijn vriend.

Deze nummers wisten niks. Volgende. Ik nummer 17, Bradley 18, James 16 en Tristan 15. Weer niks. De moed is Tristan en James al in de schoenen gezakt. "We moeten hoop houden want we gaan hem vinden. James, Tristan, kom op. hij is in huis 10, ik heb er een goed gevoel bij. We zouden ook niet opgeven als een ander weg zou zijn gerend of wel soms?" Probeer ik ze vol hoop te pompen. Iets meer hoop bij elkaar geraapt lopen we naar huisnummer 10... op hoop van zegen?

P.o.v. Connor.

De deurbel gaat en de vrouw en het meisje staan op. De deur gaat open. Zouden ze bezoek hebben? Denk ik. Mijn gedachten worden weggeslagen door een stem. Een stem uit duizenden. De stem van... Sky... Ik schrik op, gooi de deken van me af en sta op. Ik schrijf heeeel snel een kort briefje.

Hallo Yasmine en Rose,

Bedankt voor de gastvrije behandeling, maar ik ben er vandoor. Duizend maal dank en stuurt Rose me de foto's toe? Ik zou ze graag ontvangen :)

Aan Sky & de band:

Ik stop met the Vamps, Brad... Je hebt mijn leven kapot gemaakt. Ik start mijn leven opnieuw. Kom me niet zoeken!!! James, ik ga je missen buddy...

Sky... Je was alles voor me en ehh... toen gebeurde... dat... Sorry... Ik wil je niet meer tot last zijn... Ik hou van je

Lots of love,

Connor x

Ik ren met tranen naar de achterdeur en smeer hem weer. Door de achterdeur, naar buiten, door de achtertuin en het stek. Hoe wisten ze waar ik was? Ik wist het zelf niet eens! Ik ren maar weer door. Ik sla rechtsaf, linksaf, kort rechtdoor, dan weer links, dan weer rechts. Ik moet weg hier. Joe... zou hij ook zoeken? Nou en. Ik mail hem volgende week ofzo wel weer. Dan zal ik hem alles uitleggen en niet laten weten waar ik zit. Nooit. Ik mail mijn ouders en ga 1 x in de zoveel tijd bij ze langs en verder red ik het alleen wel. Ik zoek werk, vraag een nieuw paspoort aan en koop een huis. Ik red me prima alleen.

________________________

Arme Connor... bedankt dat jullie dit boek nog altijd lezen!! Doet me goed ^,^ loviesss xx