Unexpected love - Connor Ball

Chapter 17

P.o.v. Sky

"Ja, hij is hier, komt u verder." Het meisje kijkt verliefd naar James. James lacht en tilt haar op. Het nieuws dat we net kregen klonk als muziek in mijn oren. HIJ IS HIERRR!!! De vrouw gaat ons lachend voor. Lachend om James die zich vermaakt met het kleine meisje. De moeder maakt grinnikend een foto. Maar als we in de woonkamer aankomen schrikt ze.

Er ligt een deken op de grond. "Hij... Hij is weg..." Ze klinkt verbaasd. Ze loopt naar de bank om de deken op te pakken. Ze legt de deken op de bank en merkt een briefje op tafel op. Zo die van Connor zijn?? Ze pakt het op en leest het lachend. "misschien moeten jullie dit even lezen?" zegt ze dan. Ik pak het briefje van haar aan en lees het.

Hallo Yasmine en Rose,

Bedankt voor de gastvrije behandeling, maar ik ben er vandoor. Duizend maal dank en stuurt Rose me de foto's toe? Ik zou ze graag ontvangen :)

Aan Sky & de band:

Ik stop met the Vamps, Brad... Je hebt mijn leven kapot gemaakt. Ik start mijn leven opnieuw. Kom me niet zoeken!!! James, ik ga je missen buddy...

Sky... Je was alles voor me en ehh... toen gebeurde... dat... Sorry... Ik wil je niet meer tot last zijn... Ik hou van je

Lots of love,

Connor x

De laatste zinnen doen mijn wereld instorten. Het hele briefje eigenlijk. Hij heeft besloten te stoppen met de band. Bradley heeft zijn leven kapot gemaakt en ik... Ik heb daar ook een rol in gespeeld. Ik val huilend op mijn knieën. Ik verstop mijn hoofd in mijn handen. Hij houd van me? Ik ook van hem!!!! Ik houd echt ontzettend veel van hem. waarom... Waarom zoende ik Brad? Het domste wat ik ooit had kunnen doen. Ik ben hem kwijt. De jongen waar ik op kon bouwen...

James heeft het briefje ook gelezen en het meisje neergezet. Hij geeft het briefje aan Brad. Hij gaat naast me zitten. Zonder iets te zeggen slaat hij zijn armen om me heen. Ik kijk naar hem. Hij heeft het er ook moeilijk mee. Connor was zijn beste maatje. Weg... En we mogen hem niet zoeken. Ik heb er geen vrede mee. Ik wil hem nog eens zien en hem zeggen dat ik alleen van hem houd. Ook James laat een traan gaan. Niet zoals ik, maar een klein traantje. Ik vind dat het moet kunnen, ook als jongen. Jongens met spierballen en een sixpack hebben ook gevoelens, hebben ook een hart. James huilt anders nooit zo heel snel, dus dit wil nogal wat zeggen.

Het meisje kijkt naar haar moeder, die haar gebaard ons even te laten. Ik sta in tranen op. Snikken, Tranen blijven stromen. Ik weet het allemaal even niet meer. "Ik weet dat we hem niet hebben kunnen vinden, maar toch bedankt voor de hulp." Weet ik uit te brengen. Ik draai me om en zie Bradley ook met tranen in zijn ogen staan. Tristan is alleen maar sprakeloos en staart naar de brief. Ik kijk in de ogen van Bradley. Connor heeft hem ervan beschuldigd, dat is niet eerlijk... Ik zoende hem en niet andersom.

Ik zie dat ook hij op instorten staat. Iedereen heeft het moeilijk. Connor wil dat we doen alsof hij nooit geweest is, alsof... Alsof hij dood is. Dat kan ik niet, kan James niet, kan Tristan niet en kan ook Bradley niet. Ik loop naar Bradley en hij slaat zijn armen om me heen. "Het is niet jouw schuld." Fluister ik in zijn oor. Hij klemt me stevig tegen zich aan. Het meisje is naar James gelopen en geeft hem een knuffel. Nu loopt ze naar Tristan en geeft ze hem een knuffel. Tristan legt 1 van zijn handen op haar rug, maar blijft staren naar het briefje.

Iedereen is er kapot van en dan is Joe nog niet eens ingelicht... Hij zal woedend zijn, maar ook teleurgesteld en boven alles net als alle anderen in een depressieve stemming zijn. Mijn telefoon gaat. Léon. Ik neem op. "Heey Sky." Ik ken die stem... Connor! Is het echt of droom ik? "Ehh... Connor hier..." Mijn hart gaat sneller slaan en er stromen tranen over mijn wangen. Connor, vanaf de telefoon van Léon? "Connor?" Vraag ik snikkend. "Ja.. Connor..." Zegt hij dan. zuchtend. "Connor, kom alsjeblieft terug... Ik, ik wil je nog 1 keer zien. Alsjeblieft?" Ik hoor Connor zuchten aan de andere kant van de lijn.

"Sky. Dat kan ik niet. Ik ben gebroken en kwam Léon tegen. Ik wilde gewoon nog 1 keertje je stem horen. Ik heb hem gevraagd om zijn telefoon." Ik voel tranen over mijn wangen gaan. Wil hij me niet meer zien? Wil hij me anders misschien een kogel in mijn lichaam jagen? En nog een, en nog een? Als ik hem dan nog 1 keer kan zien, heb ik dat er voor over... echt waar.

"Connor, mag ik je dan op zijn minst een aantal vragen stellen?" Vraag ik voorzichtig. "Oké... stel me een paar vragen." Zucht hij vermoeid. Niet van mij, dat hoor ik, maar ik denk van alles wat er gebeurd is. Het is half 10 en de jongens zullen zo wel naar huis moeten. Of... Nouja... Het hotel?

"Connor... Wat je op dat briefje schreef..." Hij voelt het aankomen. "Ik... Meen je dat?" Iedereen om me heen kijkt me aan. Allemaal hebben ze weer een sprankje hoop. Ik niet... Ik weet dat hij het meent en dat ik hem waarschijnlijk nooit weer terug zal zien. "Ja... Dat meende ik. Dat kwam recht uit mijn hart en ik wil je niet tot last zijn met al mijn jaloezie en problemen. Als jij gelukkig bent met Bradley, dan... moet ik dat respecteren. En dat kan ik niet, dus ik heb besloten jou en de jongens achter te laten en een nieuw leven te gaan opbouwen. Ik wil dit alles niet meer. Ik ga Sky, en daar kunnen jullie niks aan veranderen." Oké... Dat doet pijn...

_________

heey allemaal! Ik heb het niet droog kunnen houden bij het schrijven van dit hoofdstuk. Ik ben benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vinden. laat het weten!! Xx