Unexpected love - Connor Ball

Chapter 18

P.o.v. Sky

"Connor... Als dat jouw besluit is, dan respecteer ik dat. Maar weet dat ik je nooit zal vergeten, en dat je heel speciaal voor me bent. Maar... Con?" "Ja?" "Mag ik misschien vragen waarom je zo boos bent op Bradley?" Op het moment dat zijn naam valt, kijkt Brad op. "Is dat niet duidelijk dan? Hij zoende je terwijl hij wist dat ik je leuk vind!" Ik slik de brok in mijn keel weg. Ik ga hem vertellen wat er echt is gebeurd. Ik zoende Brad, en niet andersom. "Con... Ik moet je wat vertellen denk ik..." "Vertel." "Ik... Ik wil dat je dit weet voordat je vertrekt. Ik weet dat Brad mij eerst probeerde te zoenen. Maar in het zwembad... Dat... Dat was ik." "WAT?!" "Sorry! Ik wilde gewoon dat je dat weet voor je vertrekt, oké, ik heb het gevoel dat het beter is als jij dat ook weet. Wees niet boos op Brad!"  Zeg ik luid, half snikkend.

Bradley tovert een kleine glimlach tevoorschijn. Hij is niet de jongen waar ik van houd. Dat is Connor.... Maar hij? Hij zal me nu wel nooit meer willen zien. 

"Ik... Sorry, maar het verandert de gevoelens die voor je heb niet Sky. Eerlijk, er verandert niks, ik vertrek." "Met andere woorden... Je zegt bij deze dat je liever geen gevoelens voor me hebt?" Ik hoor hem zuchten aan de andere kant van de lijn. "Ja." Hoor ik hem moeizaam zeggen. "Maar Connor... Ik.." Ik heb nog wel woorden, ik weet hoe ik dit moet zeggen. Maar het probleem is dat de zinnen blijven hangen achterin mijn keel.

"Je?" "Ik kan het niet oké? Ik kan telefonisch gewoon de woorden niet vinden Connor." Zucht ik. "Waarvoor niet?" Vraagt hij, meteen klinkt er een vlaag bezorgdheid door zijn stem. Het is waar... De juiste woorden krijg ik niet over mijn lippen. Niet over de telefoon, nee, dat slaat nergens op. Ik wil hem in zijn ogen kunnen kijken als ik de woorden over mijn tong laat rollen. 'Ik houd ook van jou, en ga alsjeblieft niet weg'. Maar ik kan het niet... Niet op deze manier.

"Con? Ik wil je nog 1 ding vragen."

Ik zucht één keer diep. "Ik wil dat je beloofd, dat je geen domme dingen gaat doen. Want.." Ik slik. Nu is de enige kans die ik krijg om dit te gaan zeggen. Nu of nooit. "Want?" Hoor ik. "Want... Omdat... Ik houd ook van jou." Het blijft lange tijd stil aan de andere kant van de lijn. Zo lang, dat ik snel even kijk of hij niet opgehangen heeft. Vreselijk deze stilte. Dan hoor ik hem hoesten. Ik herken zijn hoest. "Sky?" "Ja?" "Vertel me de waarheid alsjeblieft... Dit is wat je hoofd je nu verteld, omdat je wilt dat ik blijf." "DAT IS NIET WAAR! Ik houd van je! Ik zou je willen laten zien dat ik niet lieg, dat wat ik voel geen leugen is, maar jij peert hem! Daar kan ik toch niks aan doen!" "Sky... Dat valt niet te bewijzen." "oh nee? Ik durf te wedden van wel. Kom hier naartoe, ik laat het je zien." "Waarheen? Sky.. Ik weet de weg hier niet, heb net 5 uren lopen rennen en ben doodop." "Oh geen probleem. Je belt met het nummer van Léon, dus ik neem aan dat hij in de buurt is. Hij heeft me hier afgezet, stap bij hem in, en ik laat het je zien. De keus ligt bij jou nu." 

"Ik... Ik... Sorry. Ik zal jullie missen. Allemaal." "Ik jou ook, net als de jongens. Ik hou van je.. Geloof het alsjeblieft... Het spijt me als ik je pijn heb gedaan... Doe voorzichtig..." "Zal ik doen Sky..." Zegt hij, ik hoor hem lichtjes snikken. Hij wil niet weg, maar hij heeft het gevoel dat hij moet. Snikkend hangt hij op. Het is voorbij... Hij komt niet meer terug...

Ik laat alles gaan. Niks heeft nog zin. Ik bel terug. Ik hoor Léon aan de andere kant van de lijn. "Léon, geef hem alsjeblieft €200,- mee?" "Doe ik, ik rijd nog wel even achter hem aan." "En in het vakje achter het stuur zit een ring. Dat is de ring die ik van mama heb gekregen op mijn 3e verjaardag, kun je hem die ook geven?" "Komt goed. Ik pik je zo weer op oké?" "Ja is goed." Ik barst in tranen uit. Nog steeds sta ik in de woonkamer van Yasmine en Rose. "Jongens.... Hij is weg..." "wat zie hij nou precies?" "Doet er niet toe..." Ik heb het gevoel alsof ik instort. De tranen blijven komen.

"Sky.... Hij belde niet voor ons, maar voor jou. Hij houd echt van je en komt je ooit wel weer opzoeken. Ik beloof het." Zegt James, in een poging me op te beuren. Ik weet dat hij het goed bedoeld, maar ik weet wel beter. Hij maakte geen grapje toen hij zijn besluit nam. Ik wend me tot het meisje en haar moeder. "bewaar je foto's goed, hij gaat niet terugkomen. Bedankt voor alles." Ik glimlach moeizaam. 

"Geen dank, het spijt me heel erg voor jullie..." Ze laat ons uit en zo staan we weer bij de auto. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij echt is vertrokken... Ik laat me op de stoeprand vallen en verstop mijn hoofd in mijn handen. Ik zie er niet uit. Ergens, ben ik blij dat Connor er nu niet is. Als hij me zo ziet, ziet hij me zeker niet meer staan. Ik lijk wel een zwerver. 

Ik staar voor me uit en denk aan gisterenavond.... De film, het lachen, het huilen en vooral de skittlesoorlog tussen mij en Connor. Nooit meer lachen met hem, nooit zal ik hem face to face kunnen zeggen dat ik van hem houd. Mijn gedachten worden onderbroken als Bradley zich naast me laat zakken. Hij komt zitten en kijkt me aan. Ook hij is gebroken. Hij trek me tegen zich aan en knuffelt me stevig. 

Daar is Léon. Tijd om terug naar huis te gaan. Als de auto stilstaat schrik ik. Is dat nou?......