Unexpected love - Connor Ball

Chapter 15

Heey! Ik heb besloten deze opmerking hierboven te zetten. Ik hoop niet dat jullie het erg vinden... maar dit is een hoofdstuk VOLLEDIG uit de p.o.v. Connor. Veel leesplezier schatjess xx
_________________________________

p.o.v. Connor.

We blijven eten, gezellig. Maar volgens mij ziet ze mij niet zitten zoals ik haar zie zitten. Ik vind haar... leuk leuk. Snap je? Misschien moet ik die gevoelens maar proberen weg te drukken... Het word niks. Totaal niet. Ze gaat voor Bradley... Ik weet het zeker. Ik kijk naar haar. Hoe ze praat met Bradley. Ze hebben lol. Ook James en Tristan vinden wat ze zeggen wel erg leuk. Bradley... Bradley, hij pakt mijn meisje af... net nu ik dacht dat ik de ware gevonden had. Niet dus...

Sky fluistert iets in het oor van James en Tristan waardoor ze gieren van het lachen. Ze knikken. Waar is die nou weer mee bezig?

Sky en Brad duiken tegelijk onder en ik kantel mijn hoofd vragend. Ik schrik als ze boven komen.... z-z-zoenende... Mijn wereld is zojuist compleet ingestort. Ik weet... ik wist het al... Maar ik kan het niet helpen. Mijn ogen staan wijd open en mijn kaken lijken los van elkaar te zijn gekomen. Mijn stemming slaat om.

Woedend klim ik het zwembad uit. ik trek mijn shirt aan en smeer hem. Ik loop langs de hekken. Langs de auto. Die zit nog op slot. "Connor!! Waar ga je naartoe?!" Hoor ik Sky roepen. Ga toch weg. Ga Brad zoenen. kan mij het schelen. Ik begin te rennen zonder te antwoorden ren ik de straat uit. Ik ken deze buurt totaal niet en weet dat ik overal elk moment fans kan verwachten. Nou en. Liever dat dan bij de jongens zijn. Bij Sky. Verrader. Ik weet niet welke weg ik moet nemen om bij het hotel te komen dus ik ren maar gewoon ergens een steegje in. Dat steegje door langs de grachten en ik blijf rennen. Tot ik zeker weet dat ze me niet zo snel zullen vinden.

Ik ren tot ik niet meer kan. De straten zijn leeg en mijn horloge wijst me op het feit dat het 5 uur is. 5 uur... bijna etenstijd. Zouden ze me aan het zoeken zijn of zouden ze gewoon de barbecue aan hebben gezet? Niet dat het me wat kan schelen. Want dat doet het niet. Echt niet hoor.

Ik voel in de zakken van mijn kletsnatte zwembroek. Oh shit... Mijn geld ligt nog bij Sky net als mijn mobiel. Ik overleef wel een nachtje op straat. Ik ben een man, en mannen overleven makkelijk in het wild. Ik begin weer te rennen. Ik weet niet waarom. Ik weet amper nog wie ik ben. laat staan dat ik weet waar ik ben of de reden dat ik begin te rennen. Ik ben de weg kwijt. Ik draai door. Ik ben nog nooit zo gek geweest op een meisje en Bradley heeft alles kapot gemaakt.

Een kwartier later en ik ren nog steeds. Tranen stromen en ik hijg steeds erger. Ik krijg het benauwd en heb geen idee waar ik me bevind. Ik ben nog nooit eerder in Nederland geweest, hoe verwacht je dan dat ik weet waar ik ben als al een dik uur aan het rennen ben. Ik haat mijn leven. Ik haat alles, behalve mijn fans die wel om me geven, in tegenstelling tot anderen.

Waarom ik. Waarom moet ik op verraders vallen? Ik voel me duizelig worden maar zonder na te denken ren ik door. Mijn hoofd is leeg. Ik denk niet helder en ik voel alleen maar haat. Haat aan meisjes... Behalve de fans, zoals ik al zei.

Ik sla linksaf, ren door, sla dan weer rechts af, dan rechtdoor en dan weer rechts. links en dan door een smal steegje. Ik ren door. Ik ren, en ren. Een snelweg. Zou er ergens een brug zijn? Dan kan ik daar misschien vannacht slapen. Ik ga echt niet terug. Nooit meer...

Ik kijk om me heen. Nergens een brug, nergens een bankje... Ik word duizelig, kijk op mijn horloge en er is weer behoorlijk wat tijd verstreken. Half 7... Hebben ze gegeten? Zijn ze überhaupt op zoek geweest? Half 7... Ik besluit door te gaan. Door tot het einde. Afmaken waar ik aan begon. Rennen tot ik erbij neerval. Dood als het moet. Niet aan denken. Door rennen. Ik ren weer. Ik ben kapot. Kapot gemaakt.

Shit happens zei ik vroeger altijd. Nu niet meer. Bah. Ik ren. Mijn maag schreeuwt om eten en mijn hart schreeuwt om liefde. Ik negeer het en ren door. Ik wil alles vergeten. Het kan niet. Sky is in die korte tijd alles voor me geworden. Alles. Blijkbaar de ware niet. Jammer dan. Life goes on...

Ik beland bij een sloot. Ik zie mensen. Ik zie vooral mensen met honden. Ben ik in een park? "Sorry. Meneer, kunt u me helpen?" "Tuurlijk jongeman. Waarmee?" "Ik... heb geen idee waar ik ben." "Het hondenpark in Amstelveen." "Bedankt." Amstelveen? Waar de fuck ben ik beland? Ik ben weer vreselijk misselijk. Duizelig. Gemixte gevoelens. Mijn maag blijft schreeuwen. Mijn hart blijft schreeuwen. Mijn longen branden om zuurstof. Wat is dit?

Ik steek mijn hoofd in het meer. Het is nog licht. Tijd genoeg om hier ergens een plekje te zoeken voor de nacht.

Ik hoor een klein meisje gillen. Zo hard... het doet pijn aan mijn oren. Ze is klein. "Jij bent Connor Ball!!!!" Ik lach. "Klopt." Lach ik. "Waar is de rest? Ben je alleen?" Vraagt ze bezorgd. "Ja ik ben alleen schat. En ik slaap vannacht hier denk ik... ik ga weg. Ik stop bij the Vamps...." ik zeg het met moeite. Vuile verraders. Ze wisten het. Ze wisten het allemaal. Ze deden niks. Ze wisten dat ze het van plan was. Ze wisten dat ik haar leuk vond.

"Wat?... waarom?" Vraagt ze met tranen. "Ik... om een meisje. Om Bradley." "Wat deden ze?" "Verraden." "Ahhw..." ze is klein. Ik denk rond de 10 jaar. Lief. Ik word steeds duizeliger. "Ga je ju op straat slapen?" Vraagt ze. Ik knik. "MAMAA!!" Roept ze. Auuu hoofdpijnn. "Ja wat is er schatje?" "Kijk! Dit is Connor Ball. Van de the Vamps. Hij slaapt vanavond op straat." "Wat? Wilt u anders bij ons slapen?" Vraagt de vrouw vriendelijk. "Nee. Nee ik wil u niet tot last zijn..." "oh nee, maar dat bent u zeker niet! U ziet er niet best uit. Komt u mee dan krijgt u een warme kom soep en een veilige nacht." Wauw. Gastvrije mensen bestaan dus nog, en ze wonen in Nederland. "Als u er op staat." "Wat, ga je nu bij ons slapen?" Ik knik lachend. Schattig meisje.

Bij het meisje thuis kijk ik om me heen. Mooi huis. Niet zo mooi als dat van... nouja je weet wel. Ik gebaar het meisje bij me op schoot te komen zitten. Ze huppelt vrolijk naar me toe en springt op mijn schoot. Niet veel later komt de vrouw aan met een dikke deken. Zie ik er zo slecht uit? Oh shit... "bedankt." Zeg ik. Nu ik binnen ben is het warmer en voel ik me koud. Ik nestel me in de dekens en meteen komt de vrouw weer. Een kop soep. Heerlijk...