Unexpected love - Connor Ball

Chapter 39

P.o.v. Connor.

Het is 10 uur en we gaan lopend. We moeten omlopen want we zouden Lot op pikken omdat ze ruzie had met haar vader. "Tot morgen jongens!" "Connor... kom niet te laat? Het vliegtuig vertrekt om half 12." Zegt Brad. "Tss, tuurlijk niet wat denk jij wel niet." Ik schiet in de lach. "Tot morgen Con." "Tot morgen Jongens." Lacht Sky. We lopen de gangen over en staan al vrij snel buiten. Ik zit weer met mijn hoofd in mijn telefoon, tweets van fans te lezen. Dan kom ik een foto tegen...

Ik en Sky, op de rand van het podium, nog geen 3 kwartier geleden. Een glimlach tovert zich tevoorschijn op mijn gezicht en een warm gevoel bekruipt me. Ik hou zielsveel van haar en hoop dat ze direct na haar toernooi op bezoek komt. Als het van haar vader mag in ieder geval.

P.o.v. Sky.

Connor kijkt zijn Twitter. "Wat loop jij nou als een malloot te grijnzen aap?" Grinnik ik. Hij gebaard me even te stoppen en hij houd zijn telefoon voor me. Ik zie een foto van ons. Ik knuffel hem en hij sluit zijn armen lachend om mij heen. Deze foto laat me het moment herleven. Mooi gemaakt....

Ik kijk Connor in zijn ogen. "Beloof me, dat we elke avond bellen..." Vraag ik met een brok in mijn keel. "Maar, Sky... Natuurlijk bellen we elke avond! Dat had ik je toch al gezegd? En ik maak Skype voor je aan, dan kunnen we videochatten. Ik zie je graag..." Hij begint te blozen. Ik lach. "Ik jou ook Connor, dit gaan de moeilijkste weken ooit worden..." "Oké, we gaan nu niet huilen want we moeten nog iemand ophalen, dus we gaan over iets anders beginnen." Zucht hij. "Je hebt gelijk." Hij haalt zijn hand door zijn haar en zucht nog eens. "Sky, ik ken je nu 2 weken, je bent ook bijna alweer 2 weken mijn vriendin, en ik moet je eerlijk zeggen.... Dat ik me nu al geen leven zonder jou kan voorstellen. Ik hou van je." "Nahw, Connor... Dat is zo lief!" Ik kijk hem aan en voel de vlinders in mijn buik. Hij glimlacht en langzaam schuiven onze hoofden dichter naar elkaar toe.

Ik voel hoe hij zijn handen langzaam onder mijn shirtje laat glijden als onze lippen elkaar raken. Ze glijden er onder weg en vervolgen hun weg naar mijn kont. Grapjas. Achter mijn rug langs omhoog en hij begint met mijn haar te spelen.

We gunnen elkaar toch eindelijk de ruimte om te ademen. We lopen samen verder. Ik zou graag hand in hand lopen... Maar Carla heeft dat de komende 3 weken nog onmogelijk gemaakt... En het toernooi is eigenlijk niet verplaatst... Ik loop nog 3 weken op krukken en omdat ik die stomme actie van het lopen zonder krukken heb geflikt, moet ik daarna nog 2 weken zonder sport. Dus toen ik het Dennis vertelde kreeg ik flink de wind van voren en raakte hij volledig in paniek. Hij was kwaad op me en dat was ook best wel terecht...

"Nog ongeveer 5 minuten tot we bij Lot zijn, daarna nog 10 minuutjes lopen dan zijn we er." Zeg ik afwezig. Hij knikt afwezig. We zitten er allebei een beetje doorheen en dat is aan alles te zien. Maar Lot is de aangewezen persoon dit soort dingen weg te werken. Na een paar minuten is haar huis in zicht.

Lot zit met tranen op de stoeprand. Haar lange blonde haar is niet langer blond, maar rood. Ze houd haar handen tegen haar hoofd en ook haar hand is rood. mijn ogen spreiden zich wijd open en Connor ziet het ook. Ik versnel mijn pas en Connor doet hetzelfde.

"Oh, mijn god Lot! Wat heeft hij gedaan?" Ik hoor deuren dichtslaan bij Lot in huis en ik hoor dat haar ouders ruzie hebben. Hoe kan een vader dit zijn dochter aandoen? Zijn bloedeigen dochter! "Ik wil het er niet over hebben..." Snikt ze. Ze staat op. Het rode wat ik zag is bloed... "Lot... Dit is niet goed. Wat is er gebeurd?" "Om eerlijk te zijn..." Ze grijpt weer naar haar hoofd en valt bijna om.

"Weet ik het niet meer..." ze kijkt verward om zich heen. Dit is niet goed... "Ik bel papa. Hij rijd ons naar het ziekenhuis." Connor knikt en houd Lot voorzichtig bij haar schouders vast. Hij is voorzichtig met meisjes, zo was hij eerst ook bij mij.

"PAPA!! Lot moet naar het ziekenhuis, kun je ons op komen halen bij haar huis?" "Ja, ehh... Tuurlijk. Ik kom er aan. Ben er met een paar minuten." Ik hoor de autosleutels rinkelen en niet veel later ook de deur dichtgaan. "Tot zo pappie." Veel ongelukken in korte tijd. Gatver...

Niet veel later komt papa in de mustang aan scheuren. Het is lang geleden dat hij daarin heeft gereden, maar gisteren is de motor opgevoerd. illegaal maar nou en...

Lotte is wagenziek dus die moet voorin. Ik en Connor stappen achterin. Hij laat zich tegen me aan zakken. Hij is moe, hoe vaak hij me dat wel al niet verteld heeft vandaag... Alleen, hoe moe of brak Connor ook is, hij blijft een vrolijke sukkel. Af en toe heeft hij zo zijn momentjes maar dat mag, die heb ik ook. Ik denk iedereen wel ook al zie je dat niet altijd. Bij Connor is dat ook niet echt te zien, het is meer dat je het voelt als hij een dipje heeft.

Ik heb moeite mijn tranen binnen te houden zodra zijn lichaam onverwachts de mijne raakt. Ik krijg kippenvel en het liefst zou ik hem in een kooi opsluiten zodat hij niet weggaat. Maar ik weet dat hij me liever meeneemt dan me hier achterlaat... Hij was vooral ongerust over het feit dat Carla vlakbij in de buurt woont. Hij heeft het niet op haar.

Lot strompelt achter ons aan het ziekenhuis in. Alweer... Gadverdamme...

Een verpleegster komt naar ons toe en heeft al door dat dit een spoedgevalletje is. "Komt u mee." Ze lacht vriendelijk en neemt ons mee naar een vrije kamer met een arts die net weg wilde gaan. Hij legt zijn tas terug op de vloer en schrikt. "Kom zitten. Wat is er gebeurd?" Lot haalt haar schouders op. "Dat... ehh... Weet ik niet meer. Ik had ruzie met mijn vader, dat is alles wat ik me kan herinneren...." Ze gaat op het bed zitten en kijkt naar de vlekken in haar kleding. Ze zucht. "Lot, lieve schat. Morgen krijg je wel wat van mij aan." Grinnik ik. Ze glimlacht en de dokter bekijkt de wond op haar hoofd. Hij pakt een vochtig doekje en veegt voorzichtig de wond schoon. Lot heeft veel pijn, en als haar beste vriendin vind ik het vreselijk haar zo te zien.

"Het spijt me, maar deze wond is te groot om te lijmen, dus we zullen het moeten hechten..." "De wond loopt niet tot in haar haar toch? Er hoeft niks geschoren te worden?" "Nee, dat hoeft niet." Lacht de dokter. "Wij wachten in de gang, sterkte Lottie..." "Tot straks..." Ik en Connor lopen naar de wachtkamer. Connor kakt langzaam helemaal in. Arme jongen... De wachtkamer is vrijwel leeg. Ik ga zitten en Connor maakt gebruik van alle ruimte. Mijn vader is hier niet meer... Waar is hij naartoe?

Een moment later komt hij binnen, met een bak snoep. Die heeft hij vast uit de auto gehaald. Vreetzak. Connor gaat over een rij stoelen tegen me aan liggen. Ik ga scheef op mijn stoel zitten en sla mijn armen om hem heen. Papa duwt me een snoepje in mijn mond. Connor kijkt op en kijkt mijn vader aan met een pruillip. Mijn vader lacht en duwt er ook een in Connor's mond...
___________________

Oeps... wat heeft de vader van Lot gedaan? Het is 19.00 geweest mensen! Nieuwe update!! Alleen ik mis nog wat stemmetjes, dus blijf voten voor een 3e hoofdstuk!! Loveyouu xx