Unexpected love - Connor Ball

chapter 1

P.o.v. James.

Ik open mijn ogen en zie dat ik niet meer on stage ben. Ik hoor nog wel muziek, van ons, maar ik lig hier in een kamertje. Met een arts die een aantal uitslagen aan het bekijken is. Hij heeft niet eens door dat ik wakker werd. "Waar.... waar ben ik?" Vraag ik. "In de EHBO post in het concertgebouw. Hoe voel je je?" "Goed. Maar... waarom ben ik hier? Ik heb toch niks?" Vraag ik verbaasd. "Nee, de tests wijzen niks uit." "Nou, mag ik dan vragen wat er is gebeurd?" "James, tuurlijk. Je bent on stage buiten bewustzijn geraakt." "Ah... ja nu weet ik het weer. Ben ik lang buiten westen geweest?" "Ja, redelijk. Ze wilden alles afblazen. Dit is al het laatste nummer. Ze zullen zo wel meteen hier naartoe komen." Ik knik.

De muziek stopt en dan is er alleen nog gegil. "Waarom kan ik niet gewoon het podium weer op?" "James, je bent net in elkaar gestort. Misschien kun je gewoon beter even rust nemen om de klap op je lichaam te laten verwerken. Je lichaam heeft behoorlijk wat voor de kiezen gekregen. Jij voelt dat misschien niet zo, maar je lichaam heeft tijd nodig James. In Nederland zul je weer te zien zijn." Ik moet me er maar bij neerleggen. Ik kom niet meer on stage... mooi balen. De deur gaat open. Tris staat in de opening. "Eey man, gaat ie weer een beetje?" "Ja redelijk." "Goedzo, wat gebeurde er nou man?" "Ja, nou. Dat weet ik zelf ook niet echt, ik had een flashback, dat weet ik nog wel. Het laatste dat ik weet is dat ik hier wakker werd. Ik ga rechtop zitten. "Nou, dan ga ik de rest zo even vertellen dat je nog leeft. Je hebt ons flink laten schrikken gast." Hij lacht ongemakkelijk. "Heey, sorry. Maar ehh... kan Connor na de show eerst even alleen hier komen? Ik eh... heb hem iets beloofd zegmaar." Tristan knikt. "Komt goed, tot straks..." Hij doet de deur weer dicht. Ik kijk er tegen op om Connor alles te moeten vertellen.

Ik hoor dat er iemand op de deur afstapt. "Hey mate, gaat het?" "Ja prima." "Ik ben er, nou. Vertel." "Oké. Eh... waar moet ik beginnen." "Wat dacht je van bij het begin?" Ik begin te lachen. Sukkel. "Juist. 3 jaar geleden, in Engeland... Ik had een beste vriendin... Sky. Sky Bleu. Ja, hilarische naam, vooral als de lucht blauw was. We waren al dik 5 jaar super close, ik was dol op haar. Ze... zij is de eerste waar ik voor heb gezongen. Let her go." "Ahh... vandaar, ja nee nu snap ik het. Ga verder." "Nou, ze uhm... haar vader werd overgeplaatst vanuit Engeland naar Nederland. Naarmate morgen dichterbij komt worden de herinneringen sterker dan ooit. Maar toen ze het hoorde wilde ze weglopen. Ze wilde niet naar Nederland. Ik ben bij haar blijven slapen voor 2 nachten. Ze heeft me alles verteld toen ik aankwam bij haar huis. Ze barstte in tranen uit en we beloofden elkaar elke dag te bellen en skypen. Maar..." een traan ontsnapt. De arts is vertrokken en Connor komt naast me op het bed zitten. "Toen ik haar belde, nam ze niet op. Ik dacht dat ze nog niet waren aangekomen of dat ze nog onderweg waren naar hun nieuwe huis. Ik besloot uren later nog eens te bellen. Weer geen gehoor. Ik vond het raar. Ik heb dagen, weken, misschien zelfs maanden elke dag gebeld, wel 3 keer. Ze nam niet op. Een paar dagen na deze cover van let her go, heb ik het opgegeven. Ze heeft nooit teruggebeld. Ik ben nu weer redelijk onafhankelijk van haar, maar ik was er kapot van." "snap ik... Maar wat als je haar tegenkomt aankomende week?" "Ik weet het niet. Ik weet het echt niet Connor. Maar denk je dat de rest het moet weten?" Connor schud zijn hoofd. "Dat wilde je niet en het is niet dringend dus dat kan zo wel. Ik vertel het niet, erewoord." Ik lach. "Thanks Con." "No problem mate." Geklop op de deur. Brad en Tris staan voor de deur. "Gast. Wat heb jij in godsnaam gedaan?!" Roept Brad. "Uhm... geen idee." Brad begint te lachen. Sukkel. Ik begin hoofdpijn te krijgen. Niet erg, maar gewoon... hoofdpijn....

P.o.v. Sky .

/we zijn hier op hetzelfde tijdstip terug waarop the vamps optreden hadden!\

"Dat was lekker papa. Vind pappie het goed als ik weer naar boven ga? Om na te denken over volgende week?" Hij knikt. "Ik zie papa straks nog wel even." Hij lacht. Zo close zijn we in jaren niet geweest. Ik loop de trap op en start de laptop op. Ik laat me op bed vallen. Twitter. Zal ik? Zal ik James opzoeken? Ik twijfel maar doe het toch. Ik kan het gewoon niet laten. Ik mis hem zo erg...