Embracing Her Sweet Lies

Chapter 19

Chapter 19

I sighed and grabbed Lucian's arm. "Ako na lang ang aalis, Lucian. You can't leave them here."

Tumingin sa akin si Madison. She looked at me head to toe. I ignored that and turned my attention to Lucian.

"You are Solana, right?" taas kilay niyang tanong. I just nodded at her. I really don't care. She's just a wind to me so am I to her.

"In fact, a Vanidestine." Diniinan niya talaga ang huling salita.

"Yes, I am. So?" Tinago ko ang pagka-irita at nanatiling kalmado.

"Madi, stop. Ano naman kung isa siyang Vanidestine? Is that a big deal?" ani Lucian.

"You're a smart and genius, Lix. Imposibleng hindi mo maiisip kung anong imposibleng gawin niyan? Remember?" Iritado niyang sinabi.

Sa sinabi niyang iyon ay hindi ko maiwasan ang kaba na baka pagdudahan niya ako. Nag iba bigla ang emosyon niya sa sinabi ni Madison. Napabitaw ako sa kaniya at nag-iwas ng tingin.

"I don't care. Please, excuse us. We're going home." Tumayo siya at hinawakan ang kamay ko papalapit sa kaniya.

"Lucian!" Senyora hissed. Halatang galit na siya sa inasta ni Lucian. Matalim na tingin ang ipinukol niya sa akin.

Nagpaalam pa rin si Lucian sa kaniyang pamilya kahit na hindi siya pinansin ni Senyora. Sumulyap ako kay Madison na masama ang tingin sa akin. Hindi ko maiwasang patago na ngumisi sa kaniya.

Lumabas na kami sa mansion at nanatili lang doon ang family ni Lucian. Tahimik kaming pumasok sa kaniyang sasakyan at sinimulang bumiyahe. Sumulyap ako sa kaniya at nilagay ang kamay ko sa hita niya at hinaplos iyon.

"I'm sorry. Because of me, galit sayo ang Lola mo. And your parents..." I bit my lower lip.

He sighed. "You don't need to be. Ako dapat ang mag sorry because of what happened. They are really... not like that. Maybe there is just a misunderstanding." Kinuha niya ang kamay ko na nakapatong sa kaniyang hita at hinalikan iyon.

"I'm sorry," he whispered. Nanlumo ako sa sinabi niya. I don't deserve his apologies. Ako dapat, dahil sa una pa lang ay ako na ang nanloloko.

Ngayon ko na lang napansin na hindi kami sa mansion nakarating. We're here in his favorite place. Nadala niya na rin ako dito noon. I could see the stars from here. Nasa bandang itaas na kami ng Al Varia kaya kita ang buong lugar. Noong una ay may araw pa no'ng pumunta kami dito. Pero mas maganda pala kung sa gabi. Lumabas kami at umupo sa hood ng sasakyan niya.

"But... What if, tama sila?" I asked. I tried to sound sincere. I tried to sound sincere. Pero wala man lang nagbago sa kaniyang reaksyon. Like, he'll think it's true that I'm fooling him and eventually I'll hurt him. Na kakawawain ko siya sa huli dahil iba ang habol ko sa kaniya.

"What do you mean, Solana?" he asked softly. I could feel his gaze as I looked up at the stars.

"That I'll only hurt you eventually..."

"So?" Iyon lang ang sinabi niya na ikinairita ko.

I looked at him. "Don't you even care?" Napaiwas ako ng tingin nang may napagtanto.

"Oh, you're not my boyfriend and I'm not your girlfriend nga pala."

His forehead furrowed. "Solana. I care of course. And I'm not your boyfriend but I am yours. Hindi mo ako sinasagot, that's why."

"I want you so bad, to the point na I'll spoil you and give everything that I own," aniya.

Napaawang ang labi na tinignan siya. "W-What? What do you mean n-nanliligaw ka?" I don't even know that!

"Yes," aniya. Napailing ako at nalilitong tinitigan siya.

"I-I don't know that," aniko. He sighed. Kinuha niya ang kamay ko at pinaglaruan iyon.

"I don't know how to court. So I asked my stupid friends na inasar lang ako. Some of them told me na bigyan ko daw yung babaeng gusto ko ng flowers, that's why I brought you to that place. And I bought you some flowers sometimes."

I remember that time. That's the best place here in Al Varia, Magic shop. And that's our first date together. At iyong minsang magtataka na lang ako dahil bigla-bigla niya akong bibigyan ng bulaklak everytime na tumatambay ako sa bahay niya.

"So matagal ka na pala nanliligaw?" Tumango siya. I'm still shocked.

Nagbuntong-hininga siya at lumapit sa akin para yakapin ako. He buried his face in my neck. I could feel his soft lips in my neck.

"I love you..." he whispered.

Those three words and eight letters. Hindi ko alam kung bakit parang paulit-ulit na sinaksak ang dibdib ko nang sambitin niya iyon. Bigla na lang lumabo ang paningin ko dahil sa luhang kusang lumabas. Dapat nga na masaya ako dahil narinig ko iyon mula sa kaniya, but I'm hurt.

How can I hurt this man? He's precious, he's a very good person. Hindi siya mahirap mahalin, that's why I immediately fell in love with him.

"Of all the billions of stars... I'd still choose you at the darkest time," malambing niyang sambit.

Tumingala ako sa langit at tinignan ang mga bituin. Ramdam ko ang likidong tumulo sa aking pisngi. I wiped it away immediately and smiled as he walked away to look at me.

I'm sorry... My love. I'm bad for you. I'm not the right person for you.

"You don't have to say it back. I'll wait. I'm not pressuring you," he said then kissed me softly.

I kissed him back until his soft kiss turned aggressive. I felt his hand caressing my tightness. I moaned his name when he kept doing it.

Ang mga halik niya ay bumaba sa aking panga pababa sa aking leeg.