Embracing Her Sweet Lies

Chapter 39

Chapter 39

Habang nagmamaneho ay tumunog ang aking phone na masa passenger sit. Lumabi ako at inabot ito habang nasa daan ang tingin.

"Sh*t," I cussed when my phone dropped.

Bumuntonghininga ako at binagalan ang pagmaneho bago yumuko para abutin ito. I was about to accept the call when I heard a horn that caused me to step on the break. Sa lakas ng preno ko ay muntik na akong tumilapon. Kung hindi dahil sa suot kong seatbelt ay natuluyan ako.

I whimpered in pain. Napahawak ako sa aking ulo at leeg. Patuloy pa rin ang pagbusina sa akin. Nanghihina akong napaangat ng tingin sa bintana ng aking sasakyan dahil sa pagkatok doon.

I bit my lip when two people were knocking on the window of my car, they looked mad. I took a deep breath and fixed my hair. Binuksan ko ang aking pintuan ng sasakyan at lumabas.

"Miss! Lasing ka ba? Muntik na kaming maaksidente dahil sa'yo! Balak mo pa yata kaming patayin!" sigaw ng lalaki.

What? Balak ko silang patayin? What the f*ck?

"Babae kasi kaya gano'n mag-drive. Mga babae nga naman. Miss, kung ako sa'yo manatili ka na lang sa bahay ninyo. Muntik na kaming mamatay dahil sa'yo," sabi naman ng isa.

"Excuse me, but I didn't mean that. My apologies to all of you but I'm driving slowly at the side of the street," I said calmly.

The man scoffed. "Oo nga naman dahil babae ka kaya mabagal kang magmaneho."

Napaangat ang aking kilay ngunit nanatiling kalmado. "Hindi rason ang pagiging babae kaya mabagal na magmaneho. I did that on purpose so don't judge because I'm a woman, that's how I drive."

Tinaasan ko sila ng kilay, hinihintay ang mga sasabihin nila. "If you have nothing more to say, I will go now."

Tinalikuran ko na sila at pumasok sa aking sasakyan. Napamura ako sa sakit nang lumingon ako. Tinuloy ko na ang pagmamaneho patungo sa mansion.

Nang makarating ay sinalubong ako ng dalawang katulong. Binigay ko sa kaniya ang bag ko at nagtungo na sa backyard ng mansion. Sumalubong sa akin mga pamilyar na mukha na matagal ko nang hindi nakikita. Marami kaming Vanidestine ngunit mas madalas nga lang na nagsasama kaming anak ng mga anak ni Lola Aurora. Lola Aurora has a step brother and sister. Ang dalawang iyon ang dahilan ng pagkahirap namin.

Only Lola Anne, Lola Aurora's cousin, is the one who's close to us.

"Solana?" Someone called. Napalingon ako at nakita si Nicole, Lola Anne's grandchild.

She gasped. "Solana! It's really you," she said. We're just the same age. Ang mga ibang pinsan niya ay narito rin.

"Hey," I said lazily. Lumapit siya sa akin yumakap sa akin. Lumibot naman ang tingin ko sa paligid, hinahanap ang iba. Humiwalay na siya sa pagka kayakap.

"Where's the others?" I asked.

"Yeah, right. Let's go there." Sabay kaming nagtungo kung nasaan sila.

And there they are. May mahabang lamesa roon at puro mga ights sa ibabaw. They're all having some fun. Napalingon sila nang makita kami.

"Here comes my daughter! She's so busy at work that she got late," Mom said. Pilit akong ngumiti sa kanila.

"Solana. It's been decades since we last saw you. You're a really grown up woman now," Tita Shannon smiled at me.

"Right. She's a CEO of VHMI now, what do y'all expect? I think she should be grown up and mature to lead the VHMI," ani Tita Niña sa akin.