Na rozkaz Ciemności (TOM I)

42. Musisz być tym tajemniczym przyjacielem, który zawsze ratuje Irae z opresji

– Sama sobie poradzę – mruknęłam, odrzucając pomoc Śmierci w wydostaniu się z auta. W zasadzie czułam się już całkiem nieźle, prócz tego, że wyglądałam, jakby ktoś wrzucił mnie pod kosiarkę.

– Jak sobie życzysz. – Odsunął się.

Wysiadłam bez większych problemów. Stanęłam na proste nogi, zadowolona, że mój stan mogłam określić jako znośny.

Z przyzwyczajenia chciałam dotknąć jericha, który powinien znajdować się w kaburze. Nie posiadałam ani jednego, ani drugiego. Moja kurtka również zniknęła. Nie miałam pojęcia, co się z nią stało. Jeśli wszystkie moje rzeczy zostały w Pałacu, to już mogłam się z nimi pożegnać. Nie miałam zamiaru tam wracać.

Śmierć trzasnął drzwiami chevroleta, uruchamiając zamek. Spojrzałam na niego zdziwiona.

– Jeśli chcesz, możesz wziąć auto. – Moja wspaniałomyślność czasami mnie zaskakiwała. – Wrócę później taksówką. – W zasadzie, nigdy wcześniej Śmierć nie potrzebował samochodu, więc i tym razem mógł obejść się bez transportu.

– Idę z tobą.

– Słucham? – Prawdopodobnie się przesłyszałam. Greta nie znała Śmierci i ten stan mi bardzo odpowiadał. – Po co?

– Pierwszy raz uwolniłaś dziś sporą dawkę mocy i chciałbym się upewnić, że w najbliższym czasie nie pojawią się żadne ponowne niekontrolowane wycieki. – Ściślej mówiąc, już drugi raz. Wtedy jednak nie miałam żadnych problemów, wiec teraz też powinno być wszystko w porządku. Tego jednak Śmierć nie wiedział.

– Jak sobie chcesz. – Nie uważałam tego za najlepszy pomysł, lecz nawet gdybym się uparła, Śmierć i tak zrobiłby po swojemu. – Postaraj się nie odzywać. A najlepiej, w ogóle zachowuj się, jakby cię nie było.

Śmierć nie odpowiedział. Zanim się odwrócił, dostrzegłam rozbawiony błysk w jego oczach, który nie zwiastował niczego dobrego.

Drzwi otworzyła nam Greta. Jej podkrążone i zapłakane oczy mogły świadczyć o tym, że Azkiel wcale nie uciekł, ale umarł, a ja nawet tego nie zauważyłam.

– Irae! – zawołała i rzuciła mi się w ramiona. Nie bardzo wiedziałam, czego mogłam się spodziewać, dlatego poklepałam ją przyjaźnie po plecach, w nadziei, że nie oberwie mi się zbyt mocno. – Powiedział mi, że próbował cię uratować! Wykrwawiłaś się na jego rękach! – Wybuchnęła płaczem.

A więc nie myliłam się co do Azkiela. Był zwykłą łajzą. Nie tylko mnie porzucił, zdążył jeszcze wymyślić ckliwą historyjkę, która opisywała jego bohaterstwo, a mnie wpędziła do grobu.

Stęknęłam z bólu. Nie miałam na sobie kurtki, więc szczery uścisk Grety stał się nieco bolesny, zwłaszcza że moje ciało pokryte było ranami.

– No już – powiedziałam, odsuwając ją od siebie. – Żyję.

Pociągnęła nosem. Kiedy na mnie spojrzała, otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.

– Wyglądasz...

– Nic nie mów.

– Trzeba cię odkazić. – Greta miała zwyczaj odkażania nawet najmniejszego zacięcia, dlatego wzdrygnęłam się na samą myśl o tym, co mnie czekało.

Jej wzrok napotkał coś, co znajdowało się za moimi plecami. W jednej chwili zły humor odszedł w niepamięć.

– A to kto? – Uśmiechnęła się przyjaźnie. Wiedziałam, że znalazła sobie właśnie nowy obiekt zainteresowania. Śmierć był aż nadto w jej guście. Miał w sobie coś, co sprawiało, że był dużo bardziej niebezpieczny niż Azkiel, który siłę demonstrował za pomocą mięśni. Śmierć nie musiał się nawet starać, aby wyglądać przerażająco.