🌌 7 Fates 🌌

❔️ Yalnız Kalacak Mısın ❔️

Kader, giz perdesini gözlerinden kaldırana kadar rüyalarındaki hayalperestler olarak uykularından uyanmayı bekleyecekler...

❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️❔️

Herkes her şeyi yapabileceğini sanar, her şeye yetebileceğini sanar ama öyle bir an gelir ki... Yardıma ihtiyacı olur, onu kaldıracak birisine ihtiyaç duyar.
İşte o zaman anlar insanlar her şeyi: insan; asla tam olamaz, her şeye yetemez. İnsan, eksik bir varlıktır...

Gerçekler; acıdır, keskindir...
Tıpkı bir bıçak gibi...
Bu gerçekler kesin bir şekilde deriye değdi mi bir kesik bırakır geriye, onu kapatması için insana hak tanır. Zamana bakar, zamanı nasıl kullanacağını anlamaya çalışır. Kaybedersen, gerçekler peşini bırakmaz; kazanırsan, gerçekler boynuna dolanıp seni boğmaya başlar...
Ne tuhaf ama, ne kazandığınızda ne de kaybettiğinizde gerçekler sizin peşinizi bırakıyor. Gerçekler sizin peşinizi bırakmaz ki, gerçekler sadece sizinle geldiğini belli etmez o kadar...

Gerçekler acılarla bir olup üzerinize her yürüdüğünde geriye adım atarsınız, kaçmaya çalışırsınız ve siz fark etmeden adımlarınız kesilir. Sırtınız bir duvara değdiğinde geriye gitme olasılığınız biter, bu duvar size verilen zamanın sonudur... Sizin durmanız ile kozlar yeniden gerçeklerin eline geçer ve size -kalbinize- hareket etmeye başlarlar. Gerçekler ve acılar her kalple karşılaşında yeni yaralar açmaya devam eder, sonra sizi kanlar içerisinde bırakır ve geri gider... Yaralarınızı sarmanız için zaman tanır size ve sonra kendisi de zamanın akışına kapılır...

Zaman ve gerçekler bir aradayken kaderi yani hayatı onlardan ayırmak biraz kabalık olur.
Hayatı tarif edeceksek: yaşam, yaşantı, canlılığı gösteren hareket gibi kavramları kullanabiliriz.
Tabii ki hayat kavramı bu terimlerin dışında insanın kendisine ait bakış açısına göre de farklılık gösterebilir, ben size kendi bakış açımdaki hayatın tanımını yapayım:
Hayat asla durmaz, gerçekleri önümüze sunmaktan çekinmez ama biz çekiniriz gerçeklerden.
Gerçekler ile yüzleşmekten, onlarla karşılaşmaktan korkarız.

Bizi onlara yaklaştırmaya çalışanlara kızarız, korkumuzu öfkeyle bastırmaya çalışırız. Çalışmak ne fayda? Hiçbir şeye fayda sağlamaz... Ama kaçmaya çalışır hep insanlar, herkes gerçeklerden kaçar ve insanın fıtratı gereği kendisini korumak için tehlikelerden kaçar.

Çin kapanını biliyor musunuz? Bilmiyorsanız anlatalım:
uzun bir boruya benzer, yanlarında iki tane boşluk vardır.
Bu iki boşluktan içeriye sağ ve sol elinizdeki işaret parmaklarınızı koyarsınız. Parmaklarınız bu boruya girdikten sonra sizden parmaklarınızı çıkarmanız istenir. Parmaklarınızı geriye doğru ne kadar çekerseniz çekin, kapandan ayrılmanız imkansızdır.
Fakat hiç akıllara gelmez, dışa gitmek yerine içe gitsek ne olur?
Kapandan kurtulursunuz...

Yani gerçeklerden ne kadar kaçarsak kaçalım asla kurtulamayız, kurtulmanın tek yolu o gerçekle yüzleşmektir. Gerçeklerin üzerine gitmektir kurtuluşun yolu. "Ne olabilir ki?" sorusunu bırakmak ve seçimlerimizi etkileyecek sorular sormak yerine gerçekleri karşınıza almak gerekmektedir. Çünkü ne kadar çok soru sorarsanız yapabileceğiniz bir şeyi kafanızda kuracağınız negatif bir düşünceyle aklınıza gelen milyonlarca senaryo sizi bu işten saptırır.

Anı yaşayın, geleceği düşünürsek asla gerçekler ile yüzleşemez ve gerçeklerle yüzleşip yeni hayaller kuramazsınız. Yeni hayaller kurmak istiyorsak gerçekler ile yüzleşmek gerekli.

Peki onu yapabilecek kadar güçlüler miydi? Güçleri bu duvarlar arasında, bir hortumun etrafındaki her şeyi çekmesi gibi emiyordu, güçlerini bitiriyordu. Güçleri çekildikçe yapmak istedikleri ve isteyecekleri şeyler tükeniyordu. Yaşama istekleri de buna dahil...

Yaşamak için hiçbir sebepleri kalmadığını düşünürlerken kendilerini insanlardan da soyutlamak istiyorlardı. Yalnız kalmak istiyorlardı...

Bu duvarlar arasında onlara en kötü gelecek şey olan yalnızlığı tercih ediyorlardı. Yalnızlık onların akli dengelerine bile iyi değilken yalnız olmak istiyorlardı.
Sormak isterim:
Yalnız kalmak ister misin?..

⟭⟬