🌌 7 Fates 🌌

⏳️Geleceği Düzeltmek İçin Çabalamak ⏳️

Onu dinleyip ben de öyle kararlar alacak ve bizi buradan çıkaracaktım.

⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️⏳️

Hoseok'tan:

Odada yemek yedikten sonra tabilotları almaya 4 görevli gelmişti, 4 tane görevli hepimizin tuhafına gitse de bir şey demedik ve önümüze döndük. Kendi halimizde sessizce otururken o 4 görevli, bize gelmiş ve gözlerimizi bağlamışlardı. Onları durdurmaya çalışsak da bize yeni odaya götüreceklerini söylemişlerdi. Sonra susmak zorunda kalmış ve yürümeye mahkum kalmıştık.

Bizi götüren görevlilerle sessizce ilerledik bizi yönelttikleri şekilde. Aklımdaki sorularla yürümek fazla da kolay değildi söyleyecek olursam. Bizi neden ve ne amaçla yeni odaya geçirdiklerini anlamaya çalışıyordum yürürken, niye her şey gayet "normal" giderken değiştirmeyi seçmişlerdi ki? Belki de plan değişikliği yapmış ve konuşturma seansı- pardon işkence seansına 4 kişi girecektik. Bilemem ama her ne olacaksa temkinli olmalıyım.

Kafamdaki soruları, kapının açılma sesini duymamla dağıtmıştım. Bu ses bize yeni odaya geldiğimizi açıklıyordu bize. Duruşumu düzelttim, bu odada bizi nasıl bir şey beklediğini kestiremediğim için temkinli yaklaşmaya çabalarına hazırlıyordum kendimi. Aslında bunu yapmama gerek olmadığını fark ettim sonra, çünkü burada bizim grup vardı.

Göz bandımızı açmadan bırakıp gittileri bizi burada, sinirlerimi bozmamak için çabalarken bir anda bizimkilerden Namjoon'un sesini duymamla sevincim arttı. Bizi onlarla aynı odaya koymuşlardı, onların yanına bırakmışlardı bizi. Sesleri o kadar iyi gelmişti ki kendimi yeniden doğmuş gibi hissettim, kendimi çok iyi hissetmiştim.

Bizimkilerin yardımı ile gözlerimizdeki bandanalardan kurtulmuş ve onları daha iyi görebilmiştik. Gülümseyerek onlara bakarken aslında gerçekleri ve hislerimi düşünüyordum. Onları görmek beni öyle mutlu etmişti ki, anlatamam içimdeki mutluluk hissini size. Onlarla yeniden bir araya gelmek ve konuşmak, ilacım bunlarmış benim. Benim ilacım ve ailem, bu insanlar...

Birbirimizi bulduğumuz gibi sarıldık, sıkıca sarıldık hiç bırakmayacakmış gibi... Biraz güldük o sarılmada, biraz şakalaştık birbirimizle. O kadar tatlı ve özlem doluydu ki hareketlerimiz, duygulanmadan edemedim doğrusu. Onlar benim ailem, onlardan başka dayanağım yok benim.

Bizimkiler bizi konuşmak için bir köşeye çektiler ve daire şeklinde oturduk hepimiz. Etrafıma bakınıp kimlerle olduğumuzu anlamaya çalışırken sadece bizim grubun ve diğer gruplardan Jay, Jihoon olduğunu fark ettim. Bizim bir araya gelmemize sevinseler de biliyorum ki onlar da kendi grupları ile olmak istiyorlar. Bunlar, kırık gözlerinden rahatça anlaşılıyor. Saklayamazlar, bu ortam herkesi düşünmeye itiyor çünkü. Ama herkes bunlara şimdilik beyaz kağıt çekmiş gibi bir konuşmaya daldık.

İlk önce planımız hakkında konuşma yaptı Yoongi hyung sonra ben konuşmaya girip buraya düşmeden önceki planımızın üzerinden bir kez daha geçtim ve plandaki eksik bir yer var mı tartışmaya başladık. Planı unutmadım, ezbeledim hatta. Hatamı bulmak için planı baştan sona kadar gözden geçirdim, benim açımdan planda sorun yoktu ama yenilmiştik, yani gözden kaçırdığım bir şey vardı ve bunu onlarla beraber bulmak için konuyu ortaya attım. Bizimkiler de olayları anlattılar. Onlar sahadaydı, bizler ise masa başındaydık; ne kadar onlarla irtibatta olsak da göremediğim ve açımızdan çıkan olaylar olmuştu -ki bir de olayları onların gözlerinden dinlemek vardı- o yüzden sessizce onları dinledik.

Jay'in anlatımına göre Jungwonlar
bir anda silah sesleri duymaya
başlamışlar, kapıya en yakın onları
bırakmış çünkü. Jungwonlar ile tam
bir konuşma yapmamıştım, ondan
onların durumlarıı bilmiyordum
ama Jay'in dediğine göre hepsi
etrafa dağılmış, düşmanlarımızı
aramak için ayrılmışlar. Sunghoon
ve Jake ile beraberken ayrıldıklarını
söylerken gözleri biraz kırılmıştı, yani bilemezdi ki durumların buraya geleceğini. Geleceği bilsek zaten bu planı yapmayı kabul eder miydik hepimiz?