🌌 7 Fates 🌌

⚛️ Karmaşıklık ⚛️

Fakat kendimi daha fazla gevşemiş bir şekilde hissettim, uykum geldi ve gözlerim bir anda kapandı...

⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️⚛️

Taehyung'dan:

  Kafamda bir ağrı ile kendime gelebildim. Gözlerim kapalıydı, yani bu gördüğüm karanlığın başka bir açıklaması olamazdı. Yavaşça gözlerimi araladım, gördüğüm ışık ile ilk başta gözlerim kamaşmıştı. O yüzden hızla gözlerimi kapattım. Neden kafam ağrıyor benim? Ah, lütfen. Güne böyle başlamak istemiyorum, hiç sevmem de.

  Yeniden yavaşça gözlerimi araladım, ışığı az önce gördüğüm için bu sefer o kadar kamaştırmıyor gözlerimi. Daha iyi alıştığım gibi nerede olduğuma baktım, bir şey algılayamazken öylesine tavana bakıyordum. Algılayabildiğimde bu tavanın benim evim olmadığını fark ettim. Evimde değilim, ben evimde değilim. O zaman neredeyim ben ve ne yapıyorum?

  Gözlerimi etrafta gezdirirken tuhaf bir yerde olduğumu gördüm. Ev değildi burası, tavan bir evin yapısındaki kadar düzgün değildi. Neresi burası diye düşünürken bir şeyin üzerinde yattığımı fark ettim. Yattığım yerden hafif bir şekilde kalktım ve etrafıma bakındım. Mağara gibi bir yerdeydim, yani öyle bir şey olması gerekiyordu çünkü doğru düzgün bir kapısı yoktu, daha doğrusu kapısı yoktu. Etrafıma bakarken yattığım yerden ayaklandım yattığım yer, yer yatağıydı. Yataktan çıkıp kapının olmadığı yere doğru ilerledim. Kapıya yakın bir yerde bir sehpa vardı ve o sehpanın çevresinde minderler vardı. Bu sehpanın yanında yerde dumanı üstünde bir çaydanlık vardı. Nasıl buraya geldim ve kim bunu neden yaptı bilmiyorum ama buradan çıkmam gerek onu biliyorum.

  Sessizce kapıya ilerledim, içeride kimse yoktu görünürde. İşime geliyordu, beni buraya her kim getirdiyse onunla karşılaşmadan kaybolacaktım buradan. Tam mağaranın (?) dışına doğru adım atacağım sırada arkamda duyduğum sesle yerimde durakaldım.

Ses:Nereye gidiyorsun?

Duyduğum ses ve soru ile anlık olarak korktum. Az önce kimsenin olmadığı bu yerde şimdi nasıl ses vardı ki?

  Biraz korkak bir şekilde arkama döndüm ve arkamdan gelen sesin sahibine bakmaya çalıştım. Az önce yanında geçtiğim sehpanın orada -yer minderlerinin üstünde- bir adam oturuyordu. Az önce orada yoktu, buna eminim. Burada kimse yoktu, ona da eminim. Peki bu adam nereden çıktı bir anda!?

Ben:Sen de kimsin?

Diye sordum kaşlarımı çatarak. Ama o hiçbir şey söylememişti bana. Öylesine bakıyordu bana, duygu yoktu gözlerinde. Bende ise büyük ihtimalle sinir görüyordu.

  Bu soruma cevap alamayacağını anlayıp başka bir soru yönelttim ona. Yine sesim ciddi ve sinirliydi.

Ben:Neredeyim ben?

Adam:Evimde.

Diye saçma bir cevap verdi bana. Ev mi, ev mi? Buraya ev mi diyor? Mağara burası, ev değil. Tamam, iki üç eşya var ama onlar da burayı ev yapmak. Kapısı yok bir kere buranın. Ev mi diyor cidden buraya?

Adam:Evet, ev diyorum buraya. Bir ev olması için illa ki bir kapı bir, duvar olmasına gerek yok.

Diye söyledi. Halbuki az önce onun cevabına bir şey dememiş- dur bir dakika. O zaman o, az önce benim-?

Adam:Evet, düşüncelerini okudum.

Ben konuşmuyorum ve o benim düşüncelerime cevap veriyor. Çıldırıyorum sanırım!

Ben:Bunu nasıl yaptın, sihirbaz falan mısın!?

Diye sesimi yükselterek sordum. Saçma bir adamdı, korkmamak için neden yoktu.