Getting on my Pants

GOMP 21 - Thin Line

Chapter 21

"What?!!!"I snapped. Sorry for the caller, I'm not in a good mood. Blame it to that jerk.

"You're supposed to say hello,"sermon sa kin nung nasa kabilang linya.

"Hello. Now, satisfied?"sarcastic kong sabi.

"Not quite,"

"What do you want?"matigas kong sabi. Naiinis ako sa kanya. But hearing his voice was telling me how much I missed him.

"I just want to talk to the kids,"

"I'm in Mommy's house,"

"Then, I'll call you later when you got home,"sabi nya.

Bago pa nya maibaba ung phone, nagsalita ulit ako.

"Wait. Don't you dare hang up on me. I've got issues to deal with you,"naiinis na sabi ko.

"What?"parang tinatamad na sabi nya. Ung parang ayaw nya akong kausapin.

"Unang-una sa lahat, wag na wag mong paasahin ang mga anak ko sa isang bagay na alam natin pareho na hindi mo kayang tuparin,"

"What do you mean?"

"You just returned into our life unexpectedly. Kung aalis ka lang din at hindi mo kayang maging permanente sa buhay nila, mas mabuti pang habang maaga, wag ka nang magpakita sa min. Pinapaasa mo ang mga bata na lagi kang nandyan,"pagkastigo sa kanya. Bigla na lang kasi syang dumadating at umaalis sa buhay namin. Ayokong iparanas sa mga anak ko na umasa sa kanya.

"I'm not giving them false hopes,"naiinis na nyang sabi.

"Cut that crap. ni ha, ni ho bigla-bigla ka na lang aalis at hindi magpaparamdam. I don't want them to experience the disappointment you can give because of your selfishness. Sa tingin mo ba, makakabuti sa mga bata na basta na lang iniiwan nang walang paliwanag? The kids are always looking for you. They kept saying that they're missing you. Malaman-laman ko na lang umuwi ka na pala sa inyo. Sana hindi ka na lang nagpakita sa kanila kung ganito lang din ang gagawin mo,"pagalit na sabi ko. Pero hindi totoong lagi nilang hinahanap ang Daddy nila.

"Stop saying that I'm selfish. I love my kids and I intended to be with them always. You don't know what you're saying. Did the kids really looking for me?"

"Yes. Sa tingin mo magsisinungaling ako? Miss ka na nga daw nila eh," sabi ko na kulang na lang sumigaw ako sa panggagalaiti.

"Yes,"

"Ang kapal ng mukha mong sabihin sa king nagsisinungaling ako. Ikaw ang basta na lang umaalis at hindi ko alam kung sang lupalop ka ng mundo napunta o kung buhay ka pa. Mabuti sana kung alam ko ang sasabihin sa mga bata pero wala, dahil basta ka na lang umalis,"galit na namang sabi ko. Ang kapal ng mukha nya.

"The kids knew where I am. You can ask them about it. Sigurado akong ikaw at hindi ang mga bata ang nakamiss sa kin. Am I right?"

"You bru---"

"I'm right. You're raging mad to someone you misses, just like I've remembered about you. Just admit it, I won't take it against you,"

"Ang kapal ng mukha mo. Kahit kelan hindi kita mamimiss,"pagsisinungaling ko. Kilala pa rin nya ko pero hindi ko sya bibigyan ng kasiyahang pagtawanan ako at saktan. "5 years had passed. I've changed kaya wala kang karapatang sabihing naalala mo ang ilan sa mga ugali ko,"

With that, pinagbabaan ko sya ng telepono.
Napaupo ako sa sofa at itinakip ung kamay ko sa mukha ko. Ako lang pala ang mukhang tangang hindi alam ang nangyayari sa paligid ko. Ganun na ba ako hindi kahalaga talaga? Ano pa bang aasahan ko, mga bata lang nama talaga ang concern nya simula't sapul.
Maraming nagbago sa kin pero bakit pag sya ang involve, lagi akong bumabalik dun sa dating ako?

***

>>>Aidan's POV

"It didn't work. Your Mom's right. Years had passed and I should know that she also changed,"malungkot na sabi ko kay Winter habang kausap sya sa telepono.

"Dad, Mom might changed but her feelings towards you didn't change. Painful memories of the past were reasons why she's acting right now, afraid to get hurt again by the same person. The plan worked. Because of this, we triggered emotions from her towards you,"

"Winter, I think we should just let it go. Let the fate do its job. Interferring with itwould just make us hope,"

"No, Dad. You let the fate do it before but look what happened, you and Mom ended up being apart. This time, you should do what you want to get Mom,"matigas nyang sabi na animo haring walang pwedeng bumali sa utos.

"Besides, you didn't give your best to make her admit that she misses you. But don't worry Dad, Tita Ninang just texted me that Mom's missing you,"

"She did?"natutuwang sabi ko.

"Yes and she's very mad at you, Dad. Lagot ka po pagbalik mo,"natatawang pang-aasar nito.
I think I can handle it, just like the old times.

***

>>>Elenny's POV

"Ang kapal ng mukha nya. Conceited, walang pakialam sa paligid,"

"Pero miss mo,"

"Oo at dahil dun lalo akong na nagagalit sa kanya. Bakit ganun, bruu? Hindi ko dapat maramdaman ito. Sinaktan nya ko noon kaya dapat ang nararamdaman ko lang ngayon, galit. Pero kanina, narinig ko lang ang boses nya, lalo ko syang namiss. I even used the kids to cover up my feelings,"

"Bruu, there's a thin line between love and hate. You still love him despite everything, kahit nandyan si River. Galit ka pa rin sa kanya dahil sa ginawa nya sa 'yo dati. But don't you think that it's about time you two talk about it? Paano kung mali ka lang pala?"

"I don't think it's necessary. Talking would just complicate things that are already complicated,"

"No, bruu. Talking would make you both understand what really happened before and it will help you move on,"pangaral ko sa kanya. Ayokong pangunahan si kuya Aidan sa dapat na sabihin nila sa isa't isa. Dapat nilang gawin iyon na silang dalawa lang, nang handa sila parehas. Kahit sabihing nagawa ng paraan si kuya Aidan na makuha ulit si Paige, halatang hindi pa rin ito handang pag-usapan ang lahat. Sa tingin ko, parehas silang natatakot na pag-usapan ang mga nangyari.

Sana lang maging handa silang mag-usap sa lalong madaling panahon. Dahil mas matindi ang sakit na magiging epekto nito sa mga taong nakapaligid sa kanila.

>>>tnx for reading... ^___^
---till next time... ^___^