"Onları bulacağız artık, merak etme."
**
Batuhan, genç kızın ellerini tutup gözlerinin içine baktı uzunca.
"Bana güveniyor musun?"
Bediz bir saniye bile beklemeden konuştu.
"Hayır, tüm bunlar ne oluyor?"
Batuhan, olanlardan sonra kızı yukarı kata çıkarmıştı. Burada, ikizinden ve babasından uzakta, rahatça konuşabilirlerdi.
"Baran... Çok mutsuz görünüyor. Onu nereden tanıyorsun?"
"Sadece..." dedi Batu ve etrafına bakındı.
"Sadece evimizde yaşıyor, konuşmadığı için kim olduğunu, ne istediğini bilmiyorum ben de. Onu sokakta koşarken bulduk, nefes nefese olduğu için içeri aldık. Sen nereden tanıyorsun?"
"Baran... Bir arkadaşımla birlikte kaybolmuştu. Kaçırıldığını düşünmüştüm."
Batu hafifçe güldü, "Neden kaçırılsınlar ki?"
Bediz ondan gözlerini kaçırdı ve cevap vermedi. Karşısındaki kişiye güvenip güvenmemesi konusunda kararsızdı.
''Şimdi, bana inanıyorsun değil mi?'' Tekrar ona baktı, gözleri neden buğulanmıştı? Ona güvenmemesi bu kadar üzmüş müydü onu? Bediz sadece başını salladı. Konuşmaları bittiğinde Bediz, Batuhan hariç her yere bakmaya başladı. Sadece oyalanıyormuş gibi yapıyordu. Aslında korkuyordu ama eve gitme düşüncesi hiç hoş gelmiyordu da.
Onun odasının kapısının önündelerdi. Kocaman bir ev olduğu gibi odaları da kocamandı. Odadaki avize o kadar ihtişamlıydı ki, sade bir odayı şık gösteriyordu. Tabi odayı aydınlatma işini artık mumlar almıştı. Kapının hemen girişinde beyaz büyük aynalı bir dolap vardı. Kendisini ve yanındaki adamı görebiliyordu, aralarındaki boy farkına tekrar şaşırmadan edemedi.
''Burada kalabilirsin, istersen duş al diyeceğim de...'' dedi ve sırıttı Batu. Bediz ona samimiyetsiz bir gülüş attı ve başını salladı tekrar.
''Benim çıkmam lazım, birazdan gelirim.'' dedi ve kapıyı açtı.
Çıkarken, ''Görüşürüz!'' dedi.
''Görüşürüz...''
Kapının tekrar kapanmasıyla arkasını döndü ve yatağa doğru yürüdü. Beyaz yatak kusursuz temiz görünse de içi almamıştı. Bu yüzden ucuna doğru oturdu ve ellerini birbirine kenetledi.
Acaba herkes şu an ne yapıyordu? Baran'ın alt katında olduğunu bilseler ne yaparlardı ki?
Hafifçe gülümsedi kendi kendine. Poyraz kesin sinirden kızarır ama bunu Baran'a belli etmemeye çalışarak alır giderdi onu buradan.
Baran'ı buradan çıkarmalıydı. Eve ne kadar dönmek istemese de yeni kavuştuğu babası oradaydı. Ayrıca Baran için de gitmeliydi oraya. Yataktan aniden kalktı. Peki nasıl gidecekti? Bir planı olmadan odadan çıktı.
Odadaki ihtişam tüm eve yayılmıştı. Ne kadar saçmaydı, kimse yiyecek ekmek bulamazken böyle bir evde yaşamak. Bunları geri plana attı, önemli olan buradan kurtulmaktı. Dudaklarını dişleyerek yürüdü uzun koridorda.
Merdivenlerden inerken adım seslerine dikkat etti. Duvarlara asılı tablolar göz alıcıydı bu yüzden dikkatini dağıtmasına izin vermeden kaçırdı bakışlarını oradan. Sessiz ve boş evin içinde biraz dolandı ve mutfaktaki Baran'ı buldu.
"Baran..." diye fısıldayarak gitti yanına ve ona sarıldı. Geri çekildiğinde çocuğun tepkisiz gözlerle kendisine baktığını gördü.
"İyi misin? Merak etme, gideceğiz buradan."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞK İSTİLASI
Viễn tưởng"Hayatı yaşanılabilir kılmamız lazım ." Adamın elleri hâlâ onun saçlarını okşuyordu. Boy farkından dolayı eğildi ve kızın dudaklarına masum bir öpücük kondurdu. Geri çekilip gamzelerini göstere göstere gülümsedi. "Şimdi yaşanılabilir." ** "Ne yapt...
