VegasPete (Firstlove)

Kutular ❤️

"Beni takip mi ediyorsun?"
Vegas'ın arabasından son hızla bilmediğim yöne doğru gidiyorduk. Öfkesinin nedenini bilmiyordum ama anı sağa sola dönerken kapıya ve ona doğru sallanıyordum. Emniyet kemerim olmasaydı kapının camından uçmuştum.
"Yavaşla" diye bağırdım ona. İkimizi de öldürmek mi istiyordu?
"Bana yalan söylemeyi ne zaman bırakacaksın?" diye bağırdı.
"Gerçekten artık küçük bir yalan da olsa istemiyorum, bana yalan söylemeyini istemiyorum. Kendimi kandırılmaya hazır aptal gibi hissettiriyorsun bana. Bunu ne zaman keseceksin, Pete?"

"Beni takip etmeyi ne zaman bırakırsan o zaman keserim" dedim. Bu güvensizlik ona söylediğim yalanlarla alakalı olamazdı.
"Seni takip etmedim". Gözlerini karanlık yoldan ayırarak bana attığı küçük bir bakışta öfkesinin alevinde yaktı beni.
"Şimdi de sen yalan söylüyorsun. O zaman nereden biliyordun benim evde olduğumu?"
"Kırmızı ışığı beklemeyip hızlıca çekip gitmen içimde merak uyandırdı. Bu kadar aceleyle nereye gidiyor diye takip ettim seni"

Ben hâlâ anlamadan gözlerimi kırparak ona bakıyordum.
"Yolda tesadüfen karşıma çıktın, Pete. Şehrimiz fazla büyük değil"
İçimden küfürler etsem de, Kim'le buluştuğumda görmediği için şükr ettim.
"Evdeydim" dedim. Sesim sakin çıkmıştı. Ortamı yumuşatmam gerek. "Başka yerde değildim ki evdeydim. Neden bu kadar kızıyorsun anlamıyorum"
"Pete, sorun nerede olduğun değil. Sorun bana yalan söylemende"

Dudağımı ısırdım. Haklıydı.. lanet olsun o neden her zaman haklı oluyordu ki
"Bazen sana söyleyemediğim şeyler oluyor. Beni anla"
"Bazen mi? Nedense bu her zaman oluyor. Bir kere de kendin gelip bana söylemedin. Hep ben buldum, ya da köşeye sıkışıp itiraf ettin". Vegas konuşurken sesi yükseliyordu. Elleriyle direksiyona vurunca göz yaşlarım akmaya başladı.

Hıçkırarak çok gürültülü bir şekilde ağlamaya başladım. Salya sümük ağlarken artık gözlerimi kapatmış hic bir şey göremiyordum. Neden ağladığıma anlam veremediğim için de daha şiddetle ağladım. Arabanın durması ağlamama küçük bir mola verdi. Göz yaşlarıyla ıslanmış yüzümü elimin tersiyle silip Vegas'a baktım. Kaşlarını kaldırılmış bana şaşkınlıkla bakıyordu. Onu böyle görünce molam sona erdi ve yine o gürültülü ağlamayı devam ettirdim.

Vegas ne yapacağını bilemeyip bana sarıldı. Çenemden tutup yüzümü kaldırırken bulanık gören gözlerimle ona baktım. Vegas elini uzatıp göz yaşlarımı sildi. "Sen benim göz yaşlarımı mı siliyorsun?" deyip yeniden ağlamaya başladım.
"Pete, ne oldu? İyi misin?" diye sordu bana. Sesindeki endişeli tonu duya biliyordum.
Vegas terleyip alnıma yapışmış saçlarımı kulağımın arkasına taradı ve alnımdan öptü.
"Tamam, Pete " dedi sırtımı sıvazlayarak. "Kendine gel. Burdayım bak. Özür dilerim sinirlerin gerildi"

Kendimi ondan uzaklaştırıp burnumu çekerek yüzümü sildim. Arabanın içinde mendil aradım ama bulamadım. Burun kemerim çekmekten ağrıyordu. Sonunda Vegas kolunu uzattı bana ve gömleğinin koluna burnumu sildim.

Durduğumuz yolun sağında kocaman bir lunapark vardı. Tüm ağlamamı unutup yüzümde gülücüklerle lunaparka baktım. "Akşam çalıştığını bilmiyordum" dedim, lunaparkı göstererek.
"Geceye kadar çalışıyor" dedi Vegas. "Sen hiç gitdin mi?"
"Hayır" dedim hemen. "Nasıl gideyim? Buna hiç vaktim ve arkadaşım olmadı"

Eskiyi hatırlamak istemediğim için asıl konuya başladım.
"Sana söylemek istedim ama o bunun aramızda kalmasının daha iyi olacağına ikna etti beni"
Vegas lunaparkatan gözlerini bana doğru çevirdi. Beyninde sorular fişek gibi patlıyordu.
"Bir abim varmış" dedim hemen. Bence en başından başlamalıydım.
"Kim'le mi tanıştın?" Dedi kocaman gözlerle bana bakarken.
Beynimden vurulmuşa döndüm.
"Sen onu tanıyorsun"
"Senin tüm aileni tanıyorum, Pete. Bunu sana odama ilk geldiğin zaman söylemiştim"
"Ama bana söylemedin " dedim. Öfkeden tırnaklarımı koltuğa geçirmiştim.
"Sormadın ki. Ne deseydim? Yemek yerken, sevişirken, içine boşaldığım bir anda ya da her hangi güzel bir anımızda 'Pete aslında senin bir abin var' mı deseydim?"
"Sana inanamıyorum, Vegas " dedim kapıyı açıp çıkmadan önce.