ရောင်စုံများရဲ့ အခြားတစ်ဖက်(U/Z)

Part 2(Zawgyi)

"ေတာ္ၿပီ ေဒၚႀကီး"

ေနာက္ဆုံးထမင္းတစ္ဇြန္းကို
မိုရ္ရဲ႕ပန္းကန္ထဲ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ႕အျပဳအမူကို ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ၾကဘူး။

မမႀကီးနဲ႕ အစ္ကိုေလးတို႔ သူတို႔လက္တြဲေဖာ္ကိုယ္စီနဲ႕ အိမ္ခြဲေနသြားၾကကတည္းက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ဘဘႀကီးရယ္၊ ေမေမႀကီးရယ္၊ ကိုကိုရယ္၊ မိုရ္ရယ္ ေလးေယာက္တည္း... ထမင္းစားပြဲအက်ယ္ႀကီးမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ စားခဲ့ရတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။

ကိုကိုမဂၤလာေဆာင္ခါနီးက်မွ မမႀကီးတို႔ မိသားစုေရာ၊ အစ္ကိုေလးတို႔မိသားစုပါ ဒီအိမ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီး ေလးေယာက္တည္းရွိခဲ့တဲ့ ထမင္းဝိုင္းကလည္း မမႀကီးနဲ႕ အစ္ကိုေလးတို႔ ကေလးေတြေၾကာင့္ မနက္တစ္ခါ၊ ညတစ္ခါ ဆူညံေနတယ္။

အသက္ႀကီးပိုင္း အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ ဘဘႀကီးနဲ႕
ေမေမႀကီးတို႔ သူတို႔ေျမးေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတာကိုျမင္ရင္ ကေလးေတြရဲ႕ဆူညံသံေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္ရတာေတြအားလုံး မိုရ္ ေမ့သြားတယ္။ သုံးႏွစ္သားမိုရ္နဲ႕ ဆယ့္သုံးႏွစ္သားမိုရ္ ဒီဆယ္ႏွစ္အတြင္း ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘဘႀကီးေပါင္ေပၚမွာ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့သလို၊ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ နပန္းလုံးေနရလို႔ ေမေမႀကီး ပုံေျပာျပတာကိုလည္း နားမေထာင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုနဲ႕ေရာ မိုရ္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာလာတယ္...။

မိုရ္ ကိုးႏွစ္သားအ႐ြယ္မွာ မမႀကီး အိမ္ေထာင္က်တယ္။
မမႀကီးက သူ႕လို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႕ပဲ ခမ္းခမ္းနားနား မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ၿပီး သတို႔သားဘက္က လက္ဖြဲ႕တဲ့အိမ္မွာပဲ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ သီးသန့္ေနၾကတယ္။

မိုရ္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ကို ေရာက္လာ​ေတာ့ အစ္ကိုေလးက အိမ္ေထာင္ျပဳျပန္ေရာ...။ သူ႕လိုပဲ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႕
ေက်ာင္းၿပီးထားတဲ့ အစ္မေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မိုရ့္ဆီမွာ ကိုကိုရွိေသးေတာ့ အိမ္သားႏွစ္ေယာက္ ခြဲထြက္သြားတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးက သူ႕အတြက္ ဝမ္းနည္းျခင္းကင္းတယ္။ သူျပန္ေတြးရင္ ျပန္ေတြးမိသေလာက္ ေပ်ာ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြခ်ည္းပဲ ရင္ဘတ္က်ဥ္းက်ဥ္ေလးထဲမွာ လွိုက္တက္လာတာ...။