ရောင်စုံများရဲ့ အခြားတစ်ဖက်(U/Z)

Part 6(Zawgyi)

မိုရ္ မငိုခ်င္ဘူး....။

မိုရ္ ငိုရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႕ကို အၿမဲတမ္း
စိတ္အႏွောင့္​အယွက္ေပးေနတဲ့ ေဒၚႀကီးစိန္ျမေရွ႕မွာေတာ့
မိုရ္ မငိုခ်င္ဘူး။

အဲ့ဒီအေဒၚႀကီးက မိုရ္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္ခ်င္ေနခဲ့တာ။မိုရ္ေပ်ာ္ေနတာထက္ မိုရ္စိတ္ညစ္ေနတာကိုပဲ သူက ပိုလိုခ်င္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့လို ျမင္ခ်င္တာ ျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ အေဒၚႀကီးရဲ႕ ေက်နပ္စိတ္က သူနဲ႕ အသက္အမ်ားႀကီးကြာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အေပၚမွာေတာင္ မညွာမတာ ထိုးထြက္လာတာ။

မိုရ္ ငိုရင္ ေဒၚႀကီးစိန္ျမ ေပ်ာ္တယ္။
မိုရ္ရဲ႕ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းပိုထင္းရင္ ေဒၚႀကီးစိန္ျမရဲ႕ အၿပဳံးေတြလည္း ပိုထင္းလာတယ္။

"ငို...ငို ​ေသေအာင္ငို...။ နင္လို သႏၶေစုတ္ေလးက
အၿမဲတမ္း မ်က္ရည္က်ေနသင့္တယ္"လို႔ ေျပာေနခဲ့သလိုမ်ိဳး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတစ္ဖက္တည္း ေကာ့တက္ေနတဲ့ ခပ္ေထ့ေထ့အၿပဳံးကိုျမင္တိုင္း သူ႕ရင္ထဲ နာက်င္မြန္းၾကပ္ရလြန္းလို႔ မိုရ္ ဘယ္ေတာ့မွ အေဒၚႀကီးရဲ႕အေရွ႕ မငိုမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့...သူမငိုဘဲ
မေနနိုင္ေလာက္ေအာင္ အေဒၚႀကီးရဲ႕စကားေတြက မိုရ္ရဲ႕ႏုႏုနယ္နယ္ ႏွလုံးသားေလးကို တစ္စခ်င္းစီ ဆြဲၿဖဲဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့လို႔ ႏွလုံးသားထဲမွာက်ေနတဲ့ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြက မ်က္ရည္ေတြအျဖစ္နဲ႕ မ်က္လုံးထဲကေန ျပန္ထြက္လာခဲ့တဲ့အထိ မိုရ္ဟာ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႕ပါပဲ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မမႏွင္းနဒီေဝက
ထမင္းစားခန္းထဲကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေရခဲေရဘူးကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ထားၿပီး အံႀကိတ္ငိုေနတဲ့မိုရ္ကို ျမင္ေတာ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက သူ႕ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖြဖြလႈပ္ယမ္းၿပီး
"မိုရ္ ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ"လို႔ ေမးလာတယ္။

"ဒီမွာေလ သမီးရဲ႕ ဒီေကာင္စုတ္ေလးက..." လို႔
အစခ်ီတဲ့ ခက္ခက္ထန္ထန္ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားၾကားခ်င္း မိုရ္ေခါင္းငုံ႕ထားခဲ့ရာကေန အေဒၚႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အေဒၚႀကီးက သူ႕လက္ထဲက စာ႐ြက္ကို မမႏွင္းနဒီေဝဆီ လွမ္းေပးေနၿပီမို႔ မိုရ္ငိုဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားသလိုပဲ။ အဲ့ဒီစာ႐ြက္ေလး...တစ္ေယာက္လက္ကေန တျခားတစ္ေယာက္လက္ဆီ ကူးေျပာင္းသြားတာကိုပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ လိုက္ေငးမိရင္း မမႏွင္းနဒီေဝရဲ႕ တုံ႕ျပန္မႈကိုပဲ ရင္တမမနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။