Stupid Cupid, Fate's Destiny.. [COMPLETE, Editing]

{46} Germany

This chapter is for Ms.ReadenPeregrin, kasi naging super happy ako sa isang message niya sakin... thanks very much! mwuaah! spread the SCFD sickness! wahhh! :) keep reading guys! :*

Chapter 46:

Jared's POV

Hay.. nabawian agad siya ng buhay.. pero at least sumaya siya diba? Andito ako ngayon sa burol ni Shara. Lumapit sakin si Tita Aira. Nalulungkot din naman ako no. lalo na nung mabalitaan ko kahapon na 2:46 pm ay nawalan na siya ng buhay..

"Ginawa niya ang lahat.. *sobs*" sabi ni tita at umiiyak, sino ba ang hindi iiyak kung namatayan ka ng anak diba? "Ginawa niyo din po ang lahat pero kaya niyo naman po yan.. dahil isa kayong matatag na tao, Tita. Pahiram lang po siya dito sa lupa.." sabi ko pero nalulungkot pa din ako.. nandito din sila Mama, Papa at Ate Ericka.

"Ms.Aira... condolence po... pasensya na po kung nabulag ako.. pinapatawad ko na po ang anak niyo.." sabi ng isang babae pero hindi koi to tinitingnan dahil nalulungkot ako.. tsk! "Sige hija. Isang malaking katahimikan sa kaluluwa ng anak ko ang kapatawaran mo.. yun ang huling habilin niya sakin.. *sobs* pasensya ka na sa ginawa ng anak ko ha? *sobs*" pagpapaliwanag ni tita. Sino ba kausap niya? Tiningnan ko ang babae.

O_O

Ca...cara?? Anong ginagawa niya dito?

"Wala po yung Ms.Aira.." she said then smiled weakly. Ugh! Paano niya nalaman?

"Cara??" tanong ko, she smiled at me, then umiyak siya ng umiyak. lumapit ako para i comfort siya kaso.. kaso, nauna si Wayne.. at oo, nandito ang barkada nila.. the heck? paano ba nila nalaman? tss! ugh, umupo na lang ako.

"Oh, Jared? ayos ka lang ba?" tanong ni Ate sakin.. poker face lang ako ngayon.

"Kasi ate, andyan sila Cara." nanlaki ang mata ni ate at nagulat din.. parang ako lang, ate ko nga ito.

"Ja..jared?" lumingon ako, nakita ko si Cara na nakatingin sa akin.. "Bakit? may kailangan ka ba?" tanong ko sa kanya.. pero all i wanna do now is to hug her. God knows how much i miss this girl.

"Pede ba tayong magusap?"

"Sure.. kelan ba?"

"Ngayon na? dun sa labas?" pag aaya niya then lumabas kami... there she started crying again and again... i can't take it anymore! niyapos ko na siya and to my surprise! niyapos niya ako then she is still crying.. damn!

"Hoy.. *sobs* sorry ha? hindi kita pinag explain noon. *sobs* hindi ko alam na ganun pala ang dahilan mo.. *sobs* sorry~" i caressed her hair.. "Wala kang kasalanan" pag aamo ko sa kanya.. ngumiti lang siya ng bahagya.

"ang *sobs* selfish ko kasi.. *sobs*"

"Sorry... so.soryy na talaga.. ang t@nga ko"

naaawa na ako sa kanya.. hinigpitan ko lalo ang pagkakayakap sa kanya, "Shh.. tahan na, naiintindihan ko naman kung bakit ka ganun.. nasaktan ka, sinaktan kita.."

kumalas siya sa yakap niya then napaluha ako sa sinabi niya, "Jared.. *Punas luha* alam ko naman yun.. kaya nga ang hirap i-intake ngayon.. we're still friends right?" nag nod lang ako sa kanya pero every time she gives me a smile, everything is fake. "-and one more thing.. napagpasyahan ko na... to leave the PHILIPPINES.. i'm going to Germany.. to make things better.."