SÖZDE İNTİKAM +18 (TAMAMLANDI)

🖤29.BÖLÜM

...

Telefonu kapatır kapatmaz Yasemin'i buldum. Güneş'in geldiğini haber verdiğimde heyecandan eli ayağına dolaşmıştı. Yasemin'in bu haline gülümseyip konuştum.

"Sen önden git. Tek bırakma onu. Ben teyzemi alıp geliyorum."

Yasemin gelin odasına doğru giderken hala misafirleri karşılamakla meşgul olan teyzemin yanına gittim. Sesimdeki bastıramadığım heyecanlı tonda konuştum.

"Teyze! Benimle bir yere kadar gelir misin? Önemli!"

Teyzem karşısında duran kadının elini bırak bana döndü. Uyarı dolu bir sesle kulağıma fısıldadı.

"Alev! Misafirleri karşılıyorum kuzum. Sonra."

Onu duymazdan gelip bize doğru gelen çifti gösterdim.

"Teyzeciğim. Bak Kerimle Toprakta geldi. Sen benimle gel. Onlar ilgilenir konuklarla."

Kerim de beni onaylayınca teyzem yanıma geldi. Onu çektirerek gelin odasının önüne getirdiğimde bir süre duraksadım. İçimdeki heyecanı bastırıp gözlerine baktım.

"Teyzeciğim hatırlıyor musun? Alya'nın düğününü söylediğim de sana bir sürprizim daha olduğunu söylemiştim."

"Hatırlıyorum. Hatta bu sürprize daha çok sevineceğimi söylemiştin."

"Evet, Sürprizim seni içeride bekliyor. Yalnız bu sürpriz sana biraz kızgın! Alttan al olur mu? Seni kıracak bir şey söylerse lütfen duymazdan gel!"

Yıldız teyze kaşlarını çatıp konuştu. 

"Alev, ne diyorsun kızım sen? İçeride kim var? Hem neden kızacakmış bana?"

Teyzemin belirsizliklerden hoşlanmadığını bildiğim için konuyu biraz olsun açmaya karar verdim.

"Teyze, sen bana bir şey söylemiştin. Bana benim bir ikizimin olduğunu söylemiştin. Hatırladın mı?"

"Evet söyledim ama bunun konumuzla ne ilgisi var. Yıllar önce yaşanmış bir acıyı durduk yere neden gündeme getiriyorsun?"

Teyzemin gözleri dolunca konuşmama hızlandırdım.

"Teyze kardeşim yaşıyor!"

Teyzem önce şaşkın şaşkın baktı. Biraz sonra öfke dolu bakışlarını gözlerime dikip konuştu.

"Veronika! Şakanın sıramsımı kızım?"

"Teyze, ben sana bu konuda asla şaka yapmam. Kardeşim içeride. Seni bekliyor."

Teyzem bir anda sendeleyince koluna girdim. Bir süre öylece bekledik. Söylediklerimi biraz olsun hazmedince bakışları beni buldu. Akmak için hazırda bekleyen göz yaşlarını görmezden gelip konuştum.

"Hazır mısın?"

Cevap vermeden bakışlarını kapıya çevirdi. Titreyen ellerini kapının koluna koydu ve yavaşça açtı.

"Viktorya, sen gerçekten yaşıyorsun!"

Teyzemin zorlukla kurduğu cümle ile sendelemesi bir oldu. Hemen kolundan tuttum. Benim gibi Güneş'te tutmuştu. Teyzemi bize en yakın koltuğa oturttum.

"Teyze iyi misin?"

Hızla arkama dönüp endişeli bir sesle konuştum.

"Hira su, kolonya bir şey verin!"

Hira üzerindeki şaşkınlığı atıp hemen dediklerimi getirdi. Bir on dakika sonra teyzem eskisine göre daha iyi durumdaydı. Yine de emin olmak için sordum.