Haven't i given Enough ~ Ft. Lando Norris

|| 39 ||

POV ELLE
"Elle."
"Lando."
Stilte.
Pijn.
Leegte.
Elementen die ik liever niet in mijn leven wil hebben.
"Ik hou van je Lando."
Het klinkt onwerkelijk, nu ik het zo, koud, emotieloos zeg. Lando verbreekt het oogcontact en schud zijn hoofd.
"Je kan niet van me houden Elle."
Ik knik, echt wel.
Lando schud zijn hoofd weer.
"Na alles wat ik je aangedaan hebt kan dat gewoon niet meer Elle, je haalt je gevoelens door de war."
Dat klopt, mijn hele hoofd ligt op de kop. Maar er is een ding dat ik nog wel weet en dat is dit. Ik knik weer. "Echt Lando." Lando krijgt tranen in zijn ogen. "Nee Elle, je houd jezelf voor de gek. We hebben elkaars hart gebroken." Ik knik, dat zie ik zelf ook wel. "Maar dat betekent niet dat ik niet meer van je houd Lando." Er stroomt nu ook een traan over mijn wang. Lando schud zijn hoofd weer. "Elle stop alsjeblieft.." ik schud mijn hoofd terug. "Lando kom op. Je gaat me nu niet zeggen dat alles voor niks geweest is toch?" Lando kijkt me niet aan.
"Lando kom op, je houd ook van mij.. dat weet je! Alles is niet voor niets geweest Lando!" Twijfelt hij nou? Houd hij toch niet zoveel van mij als hij me altijd verteld heeft? Lando zegt eindelijk iets. "Dit werkt toch niet als we elkaars harten breken!" Ik zucht. Dit vind ik toch wel iets te overdreven. "Kom op Lando dit is letterlijk nog maar de tweede keer." Lando lacht kort. "2 keer teveel als het aan mij ligt." Hij pakt zijn jas. Ik staar hem aan. "Dus dit is het? Je geeft op? Serieus Lando?!" Zeg ik iets te overstuur. Lando kijkt naar de grond. "Laten we niet vergeten door wie dit allemaal komt Elle. Ik heb hiervoor gezorgd weet je nog? Voor al deze kut problemen! Daar heb ik voor gezorgd Elle!" Wat lult hij nou allemaal? Alsof het mijn schuld niet is.. Ik schud mijn hoofd. "Nee Lando hoe kom je erbij?" Kut. Ik heb het hem natuurlijk nog niet verteld, wat er gebeurd is. "Lando ga zitten." Lando schud zijn hoofd. "We moeten..." ik laat hem niet uitpraten. "Ik zei, ga zitten." Lando kijkt me verward aan en gaat dan zitten. Hij heeft geen enkel idee wat hier allemaal aan de hand is. Ik moet wel vertellen over mijn jeugd. Ik begin te vertellen, de woorden rollen haast uit mijn mond. Het lijkt zo makkelijk, al is het zo moeilijk. Lando zwijgt en staart me diep in mijn ogen aan. Al voelt het voor mij alsof hij recht door me heen kijkt. Ik kan zijn gezicht niet aflezen. Het zegt zoiets als.. 'vertel door, ik luister wel.' En daar luister ik naar. Ik vertel alsof het iets moeiteloos is, al weet ik dat ik het er in mijn jeugd heel moeilijk mee gehad heb. Ik verbreek het oogcontact met hem en ik pulk wat aan mijn nagels. Lando pakt plotseling mijn hand en ik kijk op. Zijn gezicht zegt nu zoiets als:'Elle, ik begrijp je, ik ben er voor je.'