Haven't i given Enough ~ Ft. Lando Norris

|| 59 ||

POV ELLE:
"Mis je hem?" Ik haal mijn neus op. "Ja, heel erg zelfs. Ik vraag me ook wel af of dit allemaal überhaupt wel nut heeft." Eva, mijn therapeut knikt. "Dus je zou hem wel terug willen? Ondanks alles wat er gebeurd is."
"Ja." Zeg ik iets te snel. Mijn Therapeut kijkt me verbaast aan. "Dus je houd niet alleen van hem, je bent ook nog echt verliefd op hem?" Ik knik terwijl ik naar de grond kijk. "Ja, het klinkt heel raar om te zeggen, maar de break up was ook echt heel heftig voor me, terwijl ik de persoon was die het uitmaakte." Eva glimlacht. "Dat is niet raar, het is sowieso moeilijk om iemand los te laten waar je heel veel van houd, en dat is gewoon oké." Ik kijk naar de grond. "Eerlijk gezegd wil ik Lando niet loslaten." Mijn therapeut kijkt me weer verbaast aan. "Je wilt terug naar hem?" Ik haal mijn schouders op. "Dat weet ik niet, maar misschien wel ja." Eva knikt. "Waarom zou je terug willen dan?" Ik wrijf in mijn ogen, wat een kut vraag. Ze weet zelf ook wel dat ik die niet duidelijk kan beantwoorden. "Omdat ik me ontzettend goed voel bij hem... maar nu loopt dat gevoel helemaal vast." Eva knikt weer. "Leg dat eens uit." Ik haal mijn schouders weer op. "Ik was.. gisteren bij Lando, met Max om mijn sieraden op te halen, die daar zegmaar nog lagen. En Lando en Max waren gewoon even een het praten en ondertussen denk ik: 'ik weet toch wel waar het ligt dus ik pak het wel even.' Dus ik loop naar boven en open het laatje waar het lag, en mijn sieraden lagen er niet, maar wel een paar doosjes met mijn naam erop." Ik kijk even naar Eva, of ze nog wel luistert. "En op een zo'n doosje stond 'Elles 22ste verjaardag' ofzo. En ik met mijn nieuwsgierige hoofd open dat doosje, terwijl ik zelf al wist dat het een heel slecht plan was. Er lag een doosje van Prada volgens mij, met een briefje ernaast. Ik las dat briefje ook gewoon, geen idee waarom. Lando had een briefje naar mij geschreven, al een paar maanden geleden, toen we nog geen idee hadden dat we uit elkaar zouden gaan. Er stonden allemaal lieve dingen over mij, en toen was ik weer aan het huilen en Lando had dat door, en hij sloeg een arm om me heen. Op het eerste gezicht voelde het heel goed, maar daarna kwam het besef weer dat ik hem kwijt ben. En toen ben ik weg gegaan. ik was erg boos op mezelf natuurlijk." Eva kijkt me vragend aan. "En waarom was je boos op jezelf?" Ik pulk wat een mijn nagels. "Omdat ik al meerdere malen met mezelf afgesproken heb dat ik Lando achter me moet laten, maar ik kan het niet, ik beland toch steeds weer in Lando's armen en ik heb geen idee waarom."