Haven't i given Enough ~ Ft. Lando Norris

|| 49 ||

POV LANDO
Ik staar naar mijn achtergrond, het was mijn favoriete foto van Elle en mij. Snel veranderen dus. Elle is nu 2 dagen weg met haar verhuisdozen, maar overal heeft ze sporen achtergelaten. Op mijn nachtkastje, staat ook een foto van ons beide. Haar lege plek in de inloopkast, dat me helpt herinneren dat ze weggegaan is. Het doet pijn, het doet zoveel pijn. Elle is vertrokken, met mijn hart. Het ging ook allemaal zo snel. Te snel. Ze zeggen dat ze eerste paar dagen het ergst zijn, en dat het daarna langzaam afbreekt. Ik heb niet het gevoel dat het ooit nog weg gaat, ik heb al 2 jaar lang hetzelfde gevoel over Elle. Dat gevoel.. is het überhaupt wel te beschrijven? Hoe zou het met Elle gaan? Is ze er net zo kapot van ik? Het leek wel zo toen ze vertrok. Ik zou niets anders willen dan de tijd terug draaien, en deze relatie redden. De bel gaat. "Huh?" Mompel ik. Ik heb niks besteld ofzo. Ik stap uit het bed, waar ik al die hele middag in lig, omdat ik echt geen idee heb wat ik de rest van de dag kan doen. Ja, ik heb gewandeld vanmorgen, om boodschappen te doen. Ik bestel eigenlijk altijd mijn boodschappen, maar dit keer had ik zin om even uit het huis te gaan. Ik loop daar de deur. Mijn moeder staat voor de deur. "Hee Lando. Hoe gaat het met je?" Ik kijk haar vragend aan terwijl ik haar naar binnen laat. "Niet al te best, maar waarom ben je in Monaco?" Mijn moeder glimlacht. "Lando, je denkt toch niet dat ik je laat stikken? Je zegt wel dat je geen hulp nodig hebt, maar ik zie aan je dat je echt een knuffel nodig hebt." Ik laat mijn hoofd hangen. "Een knuffel van Elle lijkt me wel fijn ja." Mijn moeder geeft me een knuffel. "Laat Elle nou los, misschien ga je dan begrijpen wat Elle bedoelt." Ik schud mijn hoofd. "Ik kan haar niet loslaten mam. Ik kan het gewoon niet. Ik begreep wel wat ze bedoelde, maar het klopte niet. Ze zei dat ze me niet wou afleiden van mijn werk maar dat deed ze toch ook helemaal niet?" Mijn moeder haalt haar schouders op. "Ik zie het ook niet helemaal, maar Elle was vaker bij je, misschien heb je het zelf niet doorgehad.." ik haal mijn schouders weer op. "Maar Mam, het leed me niet af! Het was de stress, de stress die Zak me oplegde. Niet de relatie zelf! Maar ik weet wel wat er aan de hand is, ik heb haar gewoon teveel aangedaan." Mijn moeder zucht. "Luister nou eens naar jezelf, je trekt jezelf teveel dingen aan. Praat nou gewoon met haar, Elle zou je echt niet plotseling haten ofzo." Ik haal mijn neus op. "Nee, ik wil hier eerst overheen komen. Al heb ik het gevoel dat ik hier nooit over heen kom." Ik wist het vanaf het begin al, vallen voor haar was een grote fout. Al zou ik het als ik er verder over na denk, misschien niet eens terugdraaien. Ik heb een geweldige tijd met haar gehad.