Haven't i given Enough ~ Ft. Lando Norris

|| 47 ||

POV ELLE:
Lando tilt de laatste verhuisdoos in zijn auto. "En wat ga je nu doen dan?" Ik haal mijn schouders op. "Ik breng ze naar een koeriersdienst, ook bij het vliegveld.. dus dan kan ik meteen door." Lando knikt. "Oh ja okè." Voor de laatste keer drukt hij me stevig tegen hem aan voordat ik wegga. Ik blijf Lando waarschijnlijk nog wel zien, ik moet hem wel blijven zien. Ik glimlach en ik doe wel leuk, maar ik ga dood van binnen. Ik vraag mezelf af of dit sowieso wel de beste optie was, maar ik kan niets anders verzinnen. Lando is er kapot van, hij vond het vreselijk om te zien hoe ik mijn spullen in pakte om te vertrekken. Ik woonde hier het meeste van de tijd, daarom lagen hier ook het meerendeel van mijn spullen. Ook heb ik veel cadeaus van Lando moeten inpakken, dat deed me ook zoveel pijn. Nu brengt Lando me naar het vliegveld, en zou ik hem zometeen gedag moeten zeggen. Ik heb mijn eigen hart gebroken, ik wou helemaal niet uit elkaar! Maar ik weet dat dit het beste is. Ik ruik Lando's geurtje nog een keer. Dit zou ik ook zo erg missen. Nou.. ik hoef het niet echt te missen, want volgens mij ligt er ergens bij mij thuis ook nog een hoodie van hem. "Eigenlijk bedoelde ik waar je eigenlijk heen gaat Elle." Zegt Lando terwijl hij me loslaat. Ik kijk naar mijn spierwitte gympen. Net nieuw. "Ik uh weet het nog niet.. dat ga ik nu even overleggen, Dankje dat je me helpt herinneren Lando." Ik laat Lando achter. Hij kijkt me nep-glimlachend aan, met zijn handen in de zakken van jasje. zijn pet achterstevoren op zijn hoofd. Ik bel mijn moeder. Ik wil naar Nederland. "Hee Mam." Zeg ik met een trillende stem. Ik huil alweer. "Hey Elle, hoe gaat het?" Ik snik. "Ik uh.. eigenlijk niet zo goed.. het is uit." Mijn moeder klinkt verbaasd. "Oh.. Meisje ben je okè? Ruzie of?" Ik wrijf in mijn ogen. "Nee, we zijn gewoon vriendschappelijk uit elkaar gegaan en dit is ook het beste. Alleen heb ik er wel heel veel moeite mee eerlijk gezegd, mag ik naar huis komen alsjeblieft?"
"Elle tuurlijk mag je dat." Zegt mijn moeder met een lieve stem. "Bedankt mam." Zeg ik weer met die trillende stem. Ik hang op en loop weer terug naar de auto. "We kunnen gaan.. Ik ga naar Nederland.." Lando knikt en opent de auto deur voor me. "Okè. Dan breng ik je naar het vliegveld." Lando stapt nu zelf ook in. Ik glimlach door mijn tranen heen. "Dankjewel Lando." Lando knikt en start de motor. Er valt een lege, pijnlijke stilte. Lando rijd weg, eerst zachtjes, dan harder, nu tikt hij 290 k/m per uur aan. Hij heeft maar 1 hand aan het stuur en hij kijkt emotieloos voor zich uit. Ik vraag me wel af of hij aan het opletten is. Ik word er vreselijk bang van, ik vertrouw Lando wel als een goede coureur, maar zo hard hoeft hij nou ook weer niet te rijden. Nou hij kijkt toch niet zo emotieloos, er rollen tranen over zijn wangen.