Bir eylül akşamında hem bir günaha saplanmış, hemde bir sevdaya tutulmuştum. Ne geri dönecek cesaretim, ne de kaçacak kadar yürekli bir kadındım.
Bir yalana inanmıştım, gözlerimin içine bakarak sevda türküleri söyleyen adamı kendi ellerimle defalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkıları Cem Adrian - Kül Cem Adrian - Sen hep böyle kal
G Ü N A H
KÜL
55
bazen, bir daha çocuk olamayacağım gerçeği yüzüme öyle sert bir tokat gibi çarpardı ki, dudağımın kenarından yetişkinliğin kanı akardı.
ve bazen geçmişin içinde hâlâ ağlayan o çocuğu o kadar çok kanatırdım ki, aynada gördüğüm yetişkinin kendi katilim olduğunu bilerek yaşamak zorunda kalırdım.
Yol boyunca ağzımızdan tek kelime çıkmadı. Ne Hakan bir şey söyleyebildi, ne de ben. Alinin telefonu hala kapalıydı. Ne haldeydi, ne yapıyordu şuan bilmiyorum. Yarım saatin sonunda mezarlığın önünde durduğumuzda etrafta bir kalabalık vardı. Hakan arabayı müsait bir yere çekeceğini söylediğinde ben arabadan inmiştim. Gözlerim onu arıyordu. Daha önce birlikte geldiğimiz için, gideceğim yolu kolaylıkla bulurum sanmıştım ancak insan mezarlığa gelince dengesini şaşırıyordu. Sağa ve sola doğru ayrılan iki yol vardı. Sola doğru döndüğümde çeşmenin biraz ileride olduğunu fark ettim. Doğru yolda olduğuma emin olmuştum. Etrafta bir kalabalık ve cenaze namazının kılındığını gördüm. Bir kadın yere diz çökmüş ağlaya ağlaya ağıt yakıyordu. Oğlum sana nasıl kıydılar. Adımlarım her yavaşladığında kadının çaresizliği kulağımda çınlanıp durdu. O acı feryat sanki bütün mezarlığı derin bir acıya sokmuştu. Sevdiği birini kaybetmemişse, mezarlıklar o insana ürkütücü gelmez diyordu.
Büyük bir tabelanın üzerinde Serdaroğlu ailesi yazıyordu. Her bir taşı özenle yapılmıştı. Bazı mezarlıkların bir taşı dahi, hatta ismi dahi olmazken bazıları özenle hazırlanmıştı sanki. Bunlar özel mülk arasına girdiğini anladığımdaetrafıma bakındım. Bu yoldan daha önce geçtiğimi hatırlıyordum çünkü. Arabasını gördüğümde ise adımlarımı hızlandırdım. Birinin mezarlığa oturduğunu gördüm. Sırtını gördüm sadece. Sırtından tanımıştım onu. Yanında Ömer de vardı. Geldiğimi henüz görmemişlerdi. Hakan da bana yetişince ikimizde onlara doğru yürüdük. Ömer bizi fark etmişti ama Alinin hala sırtı bize dönüktü. Tam yanında durduğumda yüzü görüş açımagirdi. Mezarlık tekrar toprakla kapatılmıştı ama çoğu kısmı açıktı. Avuçlarının arasında toprağı saklamıştı. Hakan Ömerle bir şey konuşurken ben dizlerimin önüne çöküp ona baktım. Kirpik uçlarına kadar sevdiğim adamın gözlerine acı siret etmişti. Dudakları tek kelime dahi etmedi. Hala fark etmemiş miydi beni?
