Bir eylül akşamında hem bir günaha saplanmış, hemde bir sevdaya tutulmuştum. Ne geri dönecek cesaretim, ne de kaçacak kadar yürekli bir kadındım.
Bir yalana inanmıştım, gözlerimin içine bakarak sevda türküleri söyleyen adamı kendi ellerimle defalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ebru yaşar- gözlerimde gece oldu Derya bedavacı- affet Resul dindar- en sonum
G Ü N A H
YANGIN YERİ
33
"En derin yaralarla başlar en derin gülücükler.
En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı.
En derin denizlerde boğulaboğulabecerirsin tek bir nefesle yaşamayı.
Bu böyledir, bu böyle sürecek. Alıştır kendini."
🌧️
Girdiğim bu girdap, düşüp yaralandığım şehir ve ağlayıp her seferinde avuçlarına hapsolduğum bu hisler bana hiç de yabancı değildi aslında. Çocukken de böyleydim ben, düştüğümde ağlamazdımkorktuğumda koşa koşa annemin ya da babamın yanına gidemezdim. Hatırlıyordum dün gece. Henüz 6 yaşında iken, anı anına.
Uyuduğum odanın birden ışıklarının kapandığını gördüğümde gözlerimin önünde bir karanlık insanın gölgesini görür oldum. Ayağa kalkıp kapının yanına gittiğimde, " Anne." Daha sonra, " Baba." diye bağırmaya başladım. Saat gecenin bilmem kaçıydı . Odadan çıkıp odaya gittiğimde annemin yatakta tek başına uyuduğunu gördüm. " Anne uyan birini gördüm." dedim. Fakat uyanmadı. İki kez daha dürttüğümde ellerimin üzerine vurdu. " Hala tek başına uyumayı öğrenemedin, geceleri rahat ver artık bana." Gözlerini açmadan söylediği bu sözler gözlerimi kapatıp ağlayacak kadar dokunmuştu bana. Koşa koşa babamın çalışma odasına gittim.
Masanın yanında babam uyku halinde iken biriyle konuştuğunu gördüm. Bağırıyordu, oda mı kabus görüyordu yoksa? " Baba odada birini gördüm." uyanmadı sayıklamaya devam etti.
" Mihrima, özür dilerim." diyordu. Ellerimi onun ayaklarından sarsıp uyandırmaya çalıştım fakat başarısız olmuştum yine. " Canım yanıyor, sen toprağın altında nefes alamıyorum." diye bağırmaya başladı. Korkum gittikçe arttı. Güçlükle nefes alıp veriyordum. Babamın rüyada iken söylediği her cümle korkumu ikiye katlamıştı. Kimdi bu rüyalarında dahi sayıklayıp durduğu Mihrima.?
En son uyandığında ağlayarak babama baktım. Kollarını boynuma sardı. " Baba neden ağlıyorsun?" diye sordum. Sorarken ağladığımı fark etmiş miydi bilmiyorum fakat odadaki gölgeyi unutmuş tamamen babama dikkat kesilmiştim. " Baba Mihrima kim?" diye sordum yüzüne bakarken. Başım omzunda iken, saçlarımı okşayan elleri durdu. Bu kadar zor bir soru olduğunu bilmiyordum.. halbuki alt tarafı o kadının kim olduğunu sormuştum. Babaannem değildi, anneannem de değildi emindim. Peki ya kimdi bu?
