Bir eylül akşamında hem bir günaha saplanmış, hemde bir sevdaya tutulmuştum. Ne geri dönecek cesaretim, ne de kaçacak kadar yürekli bir kadındım.
Bir yalana inanmıştım, gözlerimin içine bakarak sevda türküleri söyleyen adamı kendi ellerimle defalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
G Ü N A H
15
VELFECR
Bir insan eline aldığı silahın namlusunu, birisine çevirince, o silahtan çıkan kurşunun da nereye gideceğini iyi hesap etmesi gerekiyordu. Çünkü bazen, namlunun ucundaki insandan önce, silahı çeken kişi ölürdü. Anlamıştım ama çok geç kalmıştım.
Bir insan bir insana ne kadar bağlanabilirdi? Veya kendisine ait hiç bir şeyi çok olmayan biri, başka birine ne ümit vaad edebilirdi? Tüm bunlar sevgi değil miydi peki?
Kolay olmadı, kolay geçmedi, kolay olmayacaktı. Henüz her şeyin başındaydım, aklımda çözülmeyen onlarca soru vardı, yanıtlanmayı bekleyen o kadar şey vardı ben hangisinden başlayacağımı bilmiyordum, belki de korkuyordum.. Gerçeklerin sonum olmasından, sonumun bundan olacağı gerçeğinden kaçıyordum belki de,bilmiyorum. Bekliyordum ama neyi beklediğimi de bilmiyordum.
Parmakları gitar tellerinin üzerinde öyle güzel geziniyordu ki, gözlerini bir saniye olsun gözlerimden ayırmadı. Etrafta olup bitenden zerre umrumda değildi. Çalmaya devam ediyordu ama sesi daha çok bastırıyordu gitar sesini.
Boşluğun dibinde yanlızım, Biraz kararsızım, kendinden utanır mısın Solum belki en başımdır, yollar karışmıştır Ben olmadan kaçamaz mısın
Ağlamaya başlamıştım. Evet aynada kendime verdiğim tüm sözleri onun karşısında unutuyordum. Hiç kimse için ağlamayacağım dediğim sabahın gününde, bir adam için ağlıyordum.
Gözlerini bir süre kapattı, dudaklarını mikrafona daha çok yaklaştırdı. Ve sesi hem çok kısık, hemde çok yükseldi. Arası nasıldı inanın ki bilmiyorum.
Düşerdim yamaçlarından, Sapsarı saçlarından, avuçlarından Yine de kalkar severdim, Gülüşün özeldi, beni kendinden kurtar
Masadan ayrılıp o tarafa doğru yöneldim. Şarkı kafamda, dilimde dolanıp duruyordu. Aklım durmuştu, kalbim durmak üzereydi. Benim için şarkı söylüyordu. Utku Ümit gelmez dediği zamanda gelip benim için şarkı söylüyordu. Benim içindi, bana özeldi. Peki ya en son kim benim için bir şeyler yapmıştı? Yapmış mıydı?
Hatırlamıyordum. Çocukluğumdan bu yana, 9 yaşımdan beri, mutluluktan ağladığımı, en son ne zaman heyecanlandığımı bile unutmuştum.
Git gide yaklaşmıştım ona. Kalbim göğsümden taşmak üzereydi. Sakin ol diye fısıldadım kendi kendime.Gözleri kapalıydı, beni henüz görmemişti.. birkaç adım önündeydim.. etraftan sesler yükseliyordu ama ben sadece onu duymak istiyordum. Birçok kişi eşlik etmeye çalışıyor, ve müziğin ritmine kapılıp gitmiş gibiydiler. Daha sonra etraftaki müzik durdu, ve büyük bir alkış tufanı koptu. Gözleri ilk gözlerimle çarpıştı..zaten bir daha ayrılmadı..
