Bir eylül akşamında hem bir günaha saplanmış, hemde bir sevdaya tutulmuştum. Ne geri dönecek cesaretim, ne de kaçacak kadar yürekli bir kadındım.
Bir yalana inanmıştım, gözlerimin içine bakarak sevda türküleri söyleyen adamı kendi ellerimle defalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
G Ü N A H
AŞK ZİNCİRİ
25
Bölüm şarkısı-Ulaş aydın- zincirler Onur Nugay- tam karşısında
Daha kaçıncı kez sana yenilecektim Ali, Daha kaç kez avuçlarına düşüp, ölecektim. Daha kaçıncı kez bu sevdanın ateşinde kül olacaktım. Söylesene insan hayatı boyunca kaç kez yanardı? Kaç kez elini bile isteye ateşe sokardı?
Söyle Ali, benim her seferimde senin önünde diz çökmem, bükülmemsakarlığımdan mı dersin? Yoksa çocukluğuma mı veriyorsun bunları? Söylesene Sevda dediğin şey aslında neydi? Yanmak mıydı, ölmek miydi, küle dönmek miydi.
Öldüm Ali, artık gözlerime bu sevda için hiçbir şey yapmamış gibi gözlerime bakamazsın. Ben senin için ölümü dahi göze aldım. Defalarca kez yandım, bir kez ah! demedim.
Kırk yedi yerimden vuruldum Ali, hiç böyle güzel ölmemiştim.
Daha fazla vefasızlıkla suçlama beni, bu hikayede günahkar olan sadece ben değilim.
🌧️
Acının eşiğine düşmüş, ve göğsümde binbir acının çığlığı içinde bir kabustan daha uyandım. Gözlerim baharın müjdecisi olarak yüzüme veren güneş ile yerimde huzursuzcakıbırdanırken, gözlerimi açmıştım. Avuç içlerimterliydi, bakışlarım dizlerimin üzerinde uyuyan adama kaydı. Gitmemiş miydi? Peki ya gitmesi gerekmiyor muydu? Ellerim uyandırmak için omuzlarına gitti fakat öyle derin uyuyordu ki uyandırmaya kıyamamıştım. Üzerimdeki battaniyeye bakılırsa o atmıştı üzerime. Fakat onun üzerinde örtü filan yoktu. Üzerimdeki örtüyü onun üzerine yavaşça bıraktım. Güneşin vurduğu ışık, onun yüzüne de değiyordu. Fakat beni rahatsız ettiği kadar onu rahatsız etmiyordu. Ellerim saçlarına gidecek iken geri döndü. Göğsü kalkıp inerken, gözlerim sarılı ellerimize kaydı. Avuç içlerindeki kan kurumuştu, yüzündeki yara biraz da olsa kabuk bağlamıştı.
Yanında iken, bir insana nefesini kadar yakın olup uzak olmanın nasıl olduğunu şimdi anlamıştım. Birbirimizi yaralarken, kaçıp gidecek başka bir yerimiz de yoktu aslında. Bizim birbirimizden kaçımız dahi, yan yana gelmekti aslında. Gözleri kapalıydı, fakat dudakları kıbırdamaya başladı. Uyandı sandım fakat hala uyumaya devam ediyordu. Kabus mu, rüya mı görüyordu acaba?
