Entracte

Antrakt 27》Bende Uyandım Artık O Düşlerimden

Antrak 27
《Can》
Dip

Madrigal 'dip

Bazen bazı hatalar yapılmak zorundadır. Bazen hata üstüne hata yapmak ve sonunda dibi boylamak lazımdı, sonuçta insan buydu ve bu kadardı.

Bense tüm hatalarımı tartsam biçsemde yine sonunda kendime çıkıyordum. Kendi topuğuna sıkan ilk salak değilim, son da olmayacaktım. Benden milyonlarca vardı bundandır bu kadar rahat kararlar alışım.

Hala dibimdeydi. Hala sıkıca sarıyordu beni. Bir şeyler bitmişti...Bu sayede bir şeyler başlayacaktı. Her insanın hayatında üç dönümü olurdu. Hiç bir şeyin farkında olmama, her şeyin farkında olup düzeltmeye çalışma ve düzeltemeyeceğini anladığı an bırakma.

Benim hayatımın bir çok noktası vardı. İlkeyi tanıma diye bir bölüm yoktu çünkü İlke kendimi bildim bileli oradaydı. Bu yüzden ilki İlkeyi bilme, İlkeyi arkadaş olarak gördüğünü sanma, ilkeye aşık olduğunu anlama, itiraf, arkadaş kalma, ondan kopamama ve sevişme. Bundan sonra olacak adımı ne ben biliyordum ne de o.

Belki de annem bana yaptığı her şey için haklıydı. Ben böyle biriydim, belki de az bile yapmıştı. Belkide beni artık kabul etmemeliydi evden atmalıydı, yüzüme bakmamalıydı.

Ben sınırları olan bir insandım. Ama sınırlarımı ihlalini çok rahat yapan tek kişiye müdahale etmezdim. Mayınlarıma bassa bile patlamazdı. Onun yeri öyle sağlamdı ki, kendi ülkemi ateşe verir yine de onun kılına zarar vermezdim.

Boynum boyunca usulca gezinen parmakları, içimde ezilen o binayı harlı bir ateşe verdi. Kolları gevşemiş, omzuma yaslanmış başı çoktan uzaklaşmıştı. Dikkatle yüzümü tartıyordu.

Bende ona baktım. Ona bakarken o eski çekingen halim yoktu. Ama eskiden öyle değildi. Ona aşık olduğumu kendime itiraf ettiğim ilk anlarda o kadar utanırdım ki... Ne aptalmışım. Kursağımda kalacak olan her şeyi hevesle istemeye meyilliymişim.

İlk hamle. Eminem bir şarkısında tam olarak şöyle diyordu, istediğin bir şeyi almak için tek bir fırsatını olsaydı onu değerlendirir miydin? Yoksa elinden kayıp gitmesine izin mi verirdin ?

Benim yirmi bir yıllık hayatım sonunda istediğim tek ve son şans şu an karşımdaydı, bu yüzden o hamleyi yapacak mıydım? Yoksa elimden kayıp gitmesine izin mi verecektim?

"Tek bir şans." Diyerek mırıldandım. Az önce bana sarf ettiği tüm o kelimeleri ezerek. Ellerimi usulca okşamak istediğim yüzünde gezdirdim. Gerçek bir tebessüm kapladı yüzümü, delirmiştim. Galiba sonunda gerçekten kafayı yemiştim. İlke kesinlikle haklıydı.

Bakışlarımız bir an olsun ayrılmazken yüzümü ona doğru yaklaştırdım. Sonucu belli olan kararları çok düşünmenin bir anlamı olmazdı.

Benim yüzüm ona doğru yaklaşırken İlke, yolu bölüşme kararı almıştı. Bedeni beni yarı yolda karşılarken dudaklarımız sonunda büyük bir yıkımın ilk dalgası oldu. İlke hayatında ilk defa bana bir adım atmıştı. İlk defa yolun sonunda değil tam ortasında karşılamıştı beni. Mutluluk muydu içimde dalgalanan ateş, yoksa mutsuzluk mu? Anlayamadım.

Vişne suyu. Ağzında kalan vişne suyunun tadı dilime dolanırken öpüşümü hırçınlaştırdım. Artık ne zaman vişne görsem o gelecekti aklıma, zihnim bir yere daha kazımıştı onun adını.