YOU were the REASON that I Survived ❤ |JK| Completed]

72

Jungkook's pov

මන් හියුන්ග් ගෙ ජීවිතේට නෑවිත් හිටියා නම්, හියුන්ග් එයාගෙ ඔම්මාගෙ මතකයන් එක්කවත් සත්ටින් ජීවත් වෙන්න තිබ්බා. හිතට දැනුන වරදකාරි හැඟීම නිසා මට ඕනෙ වුනා හියුන්ග් ගෙ ඔම්මාගෙන් සමාව ගන්න.

"ඔම්මා ඇයි ඔයාට එයාලා ළඟටම එන්න ඕනෙ වුනෙ."

මන් මගෙ ඔම්මාගෙ ඉස්සරහ දණගහගෙන ඔම්මාගෙන් ඇහුවා. උත්තර දෙනවා වෙනුවට එයා හිනාවෙවී හිටියා. ඊට එහා පැත්තෙ හියුන්ග් ගෙ ඔම්මා, මන් කලින් වතාවල මෙතන්ට ආවාම ඒ අජුම්මාව දැක්කම කාවහරි මතක් වෙනවා වගේ දැනුනත් අද ගෙදර ස්ටෝ රූම් එකේ ෆොටෝ එක දැක්කම මට තේරුම් ගියා ඒ කවුද කියලා.

"මට සමාවෙන්න ඔයාගෙ පුතාගෙ ජීවිතේට ආවාට" 

මන් එයාගෙ ලඟින් අනික් මල් පොකුර තියන්න හඳනකොටම හියුන්ග් ආවා. මන් දන්නෑ එයා කොහොමද මන් මෙතන ඉන්න බව දන්නෙ කියලා. හියුන්ග් මට ලොකු ලොකු කතා ගොඩක් කිව්වා. ඒ කිසිම දෙයක් මගෙ හිත හැදුවෙ නෑ. මන් හියුන්ග් ගෙ අත ගසලා දාලා දුවන් ආවෙ මට දුක නිසා. හියුන්ග් ඉස්සරහ කෑ ගහලා අඬන්න බැරි කමට මන් වාහනේට නැගලා පුලුවන් තරම් හය්යෙන් ඩ්‍රයිව් කලේ වාහනේ ඇතුලෙ ඉඳන් පුලුවන් තරම් හය්යෙන් අඬනගමන්. මගෙ ඇස් කඳුලු වලින් බොඳ වෙද්දි මට පාරත් බොඳවෙලා පෙනුනත් මන් කඳුලු පිහාගෙන වාහනෙ ඩ්‍රයිව් කරන් ගියෙ මට තාම හරියට ඩ්‍රයිව් කරන්න බැහැ කියන එකත් අමතක කරලා. මන් දන්නෙ නැ මන් කොහෙද යන්නෙ කියලවත් මන් නිකරුනේ වේගෙන් ඩ්‍රයිව් කලා.

එකපාරටම ඇහුන ලොකු සද්දයක් නිසා මගෙ වේගෙ අඩුවුනේ මන් ඒ සද්දෙට බය වුණ නිසයි. මිනිස්සු හැමෝම කෑ ගහගෙන එක පැත්තකට දුවන්න ගද්දි මන් වාහනේ අයිනට කරලා නවත්තලා එලියට ඔලුව දාලා පිටිපස්ස බැලුවෙ මොකක් වුණාද කියලා. 

මට වාහන තුන හතරකට පිටිපස්සෙන් ලොකු ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා කියලා පෙනුනත් මට ඒක බලන්න යන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නැ. ඊටත් මන් එතනට ගිහින් මිනිස්සු මාව අඳුරගනී කියලා බයක් මගෙ හිතේ තිබ්බා. මන් ආයෙ වාහනේ ස්ටාට් කලා. අහම්බෙන් වගේ සයිඩ් මිරර් එකෙන් පිටිපස්සෙ ඇක්සිඩන්ට් වෙලා තියල කාර් එක දැක්කම මගෙ කකුල් දෙක පණ නැතුව ගියා. මන් වෙව්ල වෙව්ල දොර ඇරලා වාහනෙන් එලියට බැස්සෙ ඒ කාගෙවත් නෙවේ අප්පාගෙ කාර් එක ඒකියන්නෙ හියුන්ග් ආව කාර් එක !